اسلم از ترکان بود و در خدمت حسین قرار داشت . وفاداری کرد

و از حضرتش جدا نشد تا در شهادتگاه کربلا به شهادت رسید .

حسین را دیدند که خود رابه کشته شهید رسانید ، وقتی که از

وی رمقی مانده بوذ ، و با چشم حسین را می نگریست . پیکر

اسلم را در آغوش گرفت و صورت به صورتش نهاد . شهید لبخندی

زد و گفت : کیست مانند من ؟! پسر پیغمبر گونه اش را بر گونه ام

می گذارد . سپس جان داد .

شهادتکده کربلا ، لبریزاز مهر است ، حسین مهر است ، سربازانش

همگی مهرند ،و عشاق اویند . حسین بر دشمنان مهر بود ، چنان که

بر دوستان مهر بود .

آری ! حسین فرزند ” رحمة للعالمین ” بود.

آیا پاداش چنین مردی این بود ؟! واه که بشر ، چقدر نمک به حرام است !!

( پیشوای شهیدان ، آیت الله سید رضا صدر ، ص 342)

وی چند سال در خدمت ابوذر به سر یرد . پس از ابوذر ، از سعادت

شرفیابی خدمت امام حسن مجتبی علیه السلام برخوردار گردید .

پس از شهادت آن حضرت ، خدمت امام حسین علیه السلام را برگزید

و در زیر سایه حسین بماند تا به شهادت رسید .

پیشوای شهیدان که از مدینه به مکه رفت ،"جون” در خدمتش بود .

از مکه که راهی عراق شد جون در خدمتش بود . روز شهادت نیز جون

در خدمتش بود . به حضور پیشوا شرفیاب شده اجاز خواست .

مهر حسینی به جوش آمده ، فرمود: “ای جون! نزد ما بودبی که

از بهزیستیبرخوردار شوی . اکنون خود را گرفتار مکن تو آزادی ،

به هر جا که می خواهی برو .”

رادمرد سیاه، روی پاهای حسین افتاده بوسیدن گرفت و گفت:

ای پسر رسول خدا! وقت آسایش کاسه لیس خان شما بودم ،

اکنون که در تنگی و سختی افتاده اید ، دست از شما بردارم؟؟

چنین چیزی نخواهد شد . و به سخن ادامه داده و گفت :

ای پسر پیغمبر ! رنگ من سیاه است ، بوی خوشی ندارم ، از

خاندان شریفی نیستم ، کرم کن ، بهشت را بر من ارزانی دار ،

تا رنگم سپد گردد . تا خوش بوی شوم ، تا شرافت یابم .

به خدا سوگند از شما جدا نخواهم شد ، تا خون سیاه خود را

با خون های پاک شما آمیخته سازم .

اجازه صادر شد ، جون رهسپار کوی شهادت گردید .به جنگ

پرداخت تا شهید شد .

حسین علیه السلام را دیدند که بر سر کشته شهید ایستاده

می گوید :

بار خدایا ! جون را روسپید گردان ، خوش بوی و معطر ساز و با

خوبان محشورش بدار و میان او و آل محمد ، جدایی مینداز .

روزی چند از شهادت شهیدان گذشته بود ، که عشیره بنی اسد

آمدند تا به خون خفتگان شهید را به خاک سپارند .آنان دیدند که

کشته جون بوی مشک پراکنده می کند .

(پیشوای شهیدان ، آیت الله سید رضا صدر ، ص 340)

اگر بگوییم” سوید انماری ” دوبار کشته شد ؛ یکبار پیش از حسین

و یک بار پس از حسین ، سخن گزافه نگفته ایم .

سوید کشته شد ، پس از جای برخاست و جنگیدن گرفت . سپس

کشته گردید . سوید از مجاهدان بزرگ است . پیرمردی است نبرد

دیده و جنگ آزموده . عابدی است زاهد ، کثیر الصلوة ، شجاعی

است دلیر و قهرمانی است بی نظیر .

روز شهادت در میدان رزم به نبرد پرداخت ، جانفشانی کرد تا زخم

فراوانی برداشت و سراپا غرق خون گردید و به رو بر زمین افتاد و

در خون بغلتید و از هوش برفت .

یزیدیان گمان بردند که وی کشته شده ، او را به خود واگذاردند و

سرش را از تن جدا نکردند.

هنگامی که پیشوا شهیدان در خون غلتید و شهید گردید ، یزیدیان

فریاد می کشیدند : حسین کشته شد ، حسین کشته شد. هلهله

می کردند ! پیروزی را به یکدیگر تبریک می گفتند . فریاد می کشیدند!

عربده سردادند !

سوید به هوش آمد و دانست پیشوا کشته شده از جای برخاست و راه

پیشوا را پیش گرفت ، شمشیرش را ربوده بودند ، کاردی به دست آورد

و بر یزیدیان حمله ای سخت کرد .

ترس و بیم سپاه یزید را فرا گرفت . گمان بردند که یاران حسین دوباره

زنده می شوند و به جهاد می پردازند ، و این بار پیروزی ایشان قطعی

خواهد شد .

جماعتی آهنگ گریز کردند ، جماعتی به مقاومت پرداختند و جماعتی

با دو دلی بایستادند و ناظر معرکه شدند ، تا ببینند سرانجام چه خواهد

شد . آیا شهدای دیگر هم از جای برمی خیزند یا نه ؟ همان که دیدند

سوید به تنهایی می جنگد و شهدای دیگر در خون خفته اند و دیگر

بر نمی خیزند ، دانستند که سوید به هوش آمده و جهاد می کند .

گردش را گرفتند و شهیدش ساختند .

( پیشوای شهیدان ، آیت الله سید رضا صدر ، ص 403)

عبدالرحمان ، شاهد روز غدیر بود و شهید روز عاشورا، وی از قوم

خزرج بود و از انصار به شمار می رود افتخار صحابی بودن رسول خدا

را داراست و شاگرد مکتب علی علی علیه السالم آموخته و در آن

مکتب مقدش پرورش یافته و بهره اندوخته است . قرآن را از علی علیه

السلام آموخته و در آن مکتب مقدس پرورش یافته و بهره اندوخته است .

روزی که علی علیه السلام در رهبه کوفه بود و مردمی بسیار ، در

حضورشبودند ، حاضران را سوگند داد : هر کس روز غدیر ، حاضر بوده

و آن چهرسول خدا ، در آن روز اعلام داشته ، شنیده است ، گواهی دهد .

بیش از ده تن برخاستند و یکایک شهادت دادند . عبدالرحمان یک تن از

آنان بود.

آنان چنین گواهی دادند : ما در آن روز از رسول خدا شنیدیم که فرمود:

“خدای عزوجل ولی من است و من ولی مومنانم و هر که را من ولی اویم

، علی ولی اوست ” سپس فرمود:” بار پروردگارا ! دوست بدار ، کسی که

علی را دوست می دارد و دشمن بدار ، کسی که علی را دشمن می دارد

و یاری کن ، کسی که علی را یاری می کند .”

عبدالرحمن ، در خدمت حسین ، از مکه بیرون شد و سوی کوی شهادت

رهسپار گردید و در رکاب حسین جهاد کرد و در پیش گاه او شهاددت یا فت .

شاهد بود و شهید گردید .

وی در زمره مدافعان ، در برابر حمله نخستین سپاه یزید بود . در دفاع

بکوشید و سخت پایداری و جانبازی کرد تا شهید شد .

آغاز زندگی این مرد بزرگ از خدا بد و انجام آن هم به سوی خدا بود .

در جوانی با رسول بود . در میانسالی با علی و حسن بود ، در پیری

با حسین علیه السلام .

با دست رسول خدا به اسلام وارد شد و با ولی خدا داخل بهشت گردید .

( پیشوای شهیدان ، آیت الله سید رضا صدر ، ص 391)

توبه در اسلام ، اعاده حیثیت از گنهکار پشیمان نزد خداست .

اعاده حیثیتی که به وسیله خود او انجام می شود و دیگران

دخالتی ندارند و این راه همیشه برای او باز است ؛ چون مکتب

الهی ، مکتب امید است ،سرچشمه مهر است و کانون رحمت.

حسین ، آیینه تمام نمای رحمت آفریدگار است . رحمت بر خلق ،

رحمت بر دوست ، رحمت بر دشمن .

حسین ، وجودش مهر بود ، گفتارش مهر بود ، رفتارش مهر بود .

از وقتی که در راه با یزیدیان روبرو شد ، کوشید که آنان را هدایت

کند و به راه راست بیاورد ؛ آن چه قدرت داشت به کاربرد ، راهنمایی

کرد ، خیرخواهی کرد .

پیش از جنگ بکوشید ، در میان جنگ بکوشد ، با گفتار بکوشید ، با رفتار

بکوشید و توانست کسانی را که شایسته رستگاری بودند ، از دوزخی

شدن برهاند و بهشتی گرداند .

آخرین دعوت حسین وقتی بود که تنها مانده بود ، وقتی بود که یارانش

همگی کشته شده بودند و دیگر کسی را نداشت . آخرین دعوتش بانگ

استغاثه بود و ندا کرد : ” آیا برای ما یاوری پیدا می شود ؟!

آیا کسی است که از حرم پیامبر دفاع کند؟!”

این ندا ، سعد و برادرش ابوالحتوف را به هوش آورد. هر دو از انصار بودند

و از عشیره خزرج ، ولی با آل محمد سروکاری نداشتند و از دشمنان

علی بودند و از خارجیان . شعارشان چنین بود : حکومت از آن خداست

و بس . گناهکار ، حق حکومت ندارد .

آیا حسین گناه کار بود و یزید گنه کار نبود .؟!

از کوفه تحت فرماندهی عمر ، به قصد پیکار با حسین و کشتن او بیرون

شدند و به کربلا رسیدند . روز شهادت که کشتار آغاز شد ، در سپاه

یزید بودند . آسیای جنگ می گردید و خون می ریخت و آن دو در سپاه

یزید بودند .

حسین ، یکه و تنها ماند و آن دو در سپاه یزید بودند ، هنگامی که

ندای حسین را شنیدند ، به هوش آمدند ؛ با خود گفتند : حسین فرزند

پیامبر ماست . روز رستاخیز ، دست ما و دامان جدش رسول خداست .

به ناگاه از یزیدیان بیرون شدند و حسینی گردیدند و در زیر سایه حسین

قرار گرفتند . پس یکباره بر یزیدیان تاختند و به جنگ پرداختند . تنی چند

را مجروح کرده و عده ای را به دوزخ فرستادند و کوشیدندو کوشیدند

تا شربت شهادت نوشیدند .

( پیشوای شهیدان ، آیت الله سید رضا صدر ، ص 381)

شهادتگاه کربلا ، گلستانی است که همه گونه گل دارد و نمونه هایی

از انواع گلهای انسانیت در آن موجود است .

شهیدان کربلا دو پا بودند ، ولی شهید یک پا ، درمیان آنان نیز وجود

داشت .

جهاد از یک پایان خواسته نشده ، ولی شهد یک پا خود ، خواستار

جهاد بودو جویای شهادت و جهاد خواستار او بود و احضارش نکرد.

شهید یک پای کربلا ،” مسلم ازدی” است که یک پای خود رادر

جنگی از دستداده بود و پیش از خود ، به بهشتش فرستاده بود ،

پایش زودتر از خودش به بهشت . خود در این جهان بوذ که پا در آن

جهان گذارید. و چه قدم بزرگی .

در قانون جهانی ،معلولان جنگ ، نباید دیگر در جنگ شرکت کنند ،

ولی مسلم، به قانون عشق پایبند بود نه قانون جنگ؛ لنگ بود و

به سوی کوی شهاددتمی دوید .

با دوستش رافع که از یک قبیله بودند ، از کوفه بیرون شد و

رهسپار کوی شهادت گردید.

آیا پیاده می رفت و لنگ لنگان گام بر می داشت ؟ یا سواره بود ؟

هر چه بود ،خود را ازدید ماموران یزید پنهان می داشت .

کوشید و کوشید و خود را به حسین رساند .

وقتی به شهادتگاه کربلارسید که تازه پیشوای شخیدان در آن

جا فرود امده بود مسلم یک پا در زمره صف مدافعان نخستین

حمله یزدیان قرار گرفت .

یک پا می جنگید و نبرد کرد تا شهید گردید.یار ا ، رافع تا ظهر زنده

بود و جان بازی کرد و نماز ظهر را با حسین به جی اورد ، پس به

میدان رفت و مبارز طلبید و به جنگ دو به دو پرداخت .

کوشید و کوشید ، تا جام شهادت نوشید .

(پیشوای شهیدان ، آیت الله سید رضا صدر ، ص 393)