اگر بگوییم” سوید انماری ” دوبار کشته شد ؛ یکبار پیش از حسین

و یک بار پس از حسین ، سخن گزافه نگفته ایم .

سوید کشته شد ، پس از جای برخاست و جنگیدن گرفت . سپس

کشته گردید . سوید از مجاهدان بزرگ است . پیرمردی است نبرد

دیده و جنگ آزموده . عابدی است زاهد ، کثیر الصلوة ، شجاعی

است دلیر و قهرمانی است بی نظیر .

روز شهادت در میدان رزم به نبرد پرداخت ، جانفشانی کرد تا زخم

فراوانی برداشت و سراپا غرق خون گردید و به رو بر زمین افتاد و

در خون بغلتید و از هوش برفت .

یزیدیان گمان بردند که وی کشته شده ، او را به خود واگذاردند و

سرش را از تن جدا نکردند.

هنگامی که پیشوا شهیدان در خون غلتید و شهید گردید ، یزیدیان

فریاد می کشیدند : حسین کشته شد ، حسین کشته شد. هلهله

می کردند ! پیروزی را به یکدیگر تبریک می گفتند . فریاد می کشیدند!

عربده سردادند !

سوید به هوش آمد و دانست پیشوا کشته شده از جای برخاست و راه

پیشوا را پیش گرفت ، شمشیرش را ربوده بودند ، کاردی به دست آورد

و بر یزیدیان حمله ای سخت کرد .

ترس و بیم سپاه یزید را فرا گرفت . گمان بردند که یاران حسین دوباره

زنده می شوند و به جهاد می پردازند ، و این بار پیروزی ایشان قطعی

خواهد شد .

جماعتی آهنگ گریز کردند ، جماعتی به مقاومت پرداختند و جماعتی

با دو دلی بایستادند و ناظر معرکه شدند ، تا ببینند سرانجام چه خواهد

شد . آیا شهدای دیگر هم از جای برمی خیزند یا نه ؟ همان که دیدند

سوید به تنهایی می جنگد و شهدای دیگر در خون خفته اند و دیگر

بر نمی خیزند ، دانستند که سوید به هوش آمده و جهاد می کند .

گردش را گرفتند و شهیدش ساختند .

( پیشوای شهیدان ، آیت الله سید رضا صدر ، ص 403)