عبدالرحمان ، شاهد روز غدیر بود و شهید روز عاشورا، وی از قوم

خزرج بود و از انصار به شمار می رود افتخار صحابی بودن رسول خدا

را داراست و شاگرد مکتب علی علی علیه السالم آموخته و در آن

مکتب مقدش پرورش یافته و بهره اندوخته است . قرآن را از علی علیه

السلام آموخته و در آن مکتب مقدس پرورش یافته و بهره اندوخته است .

روزی که علی علیه السلام در رهبه کوفه بود و مردمی بسیار ، در

حضورشبودند ، حاضران را سوگند داد : هر کس روز غدیر ، حاضر بوده

و آن چهرسول خدا ، در آن روز اعلام داشته ، شنیده است ، گواهی دهد .

بیش از ده تن برخاستند و یکایک شهادت دادند . عبدالرحمان یک تن از

آنان بود.

آنان چنین گواهی دادند : ما در آن روز از رسول خدا شنیدیم که فرمود:

“خدای عزوجل ولی من است و من ولی مومنانم و هر که را من ولی اویم

، علی ولی اوست ” سپس فرمود:” بار پروردگارا ! دوست بدار ، کسی که

علی را دوست می دارد و دشمن بدار ، کسی که علی را دشمن می دارد

و یاری کن ، کسی که علی را یاری می کند .”

عبدالرحمن ، در خدمت حسین ، از مکه بیرون شد و سوی کوی شهادت

رهسپار گردید و در رکاب حسین جهاد کرد و در پیش گاه او شهاددت یا فت .

شاهد بود و شهید گردید .

وی در زمره مدافعان ، در برابر حمله نخستین سپاه یزید بود . در دفاع

بکوشید و سخت پایداری و جانبازی کرد تا شهید شد .

آغاز زندگی این مرد بزرگ از خدا بد و انجام آن هم به سوی خدا بود .

در جوانی با رسول بود . در میانسالی با علی و حسن بود ، در پیری

با حسین علیه السلام .

با دست رسول خدا به اسلام وارد شد و با ولی خدا داخل بهشت گردید .

( پیشوای شهیدان ، آیت الله سید رضا صدر ، ص 391)