توبه در اسلام ، اعاده حیثیت از گنهکار پشیمان نزد خداست .

اعاده حیثیتی که به وسیله خود او انجام می شود و دیگران

دخالتی ندارند و این راه همیشه برای او باز است ؛ چون مکتب

الهی ، مکتب امید است ،سرچشمه مهر است و کانون رحمت.

حسین ، آیینه تمام نمای رحمت آفریدگار است . رحمت بر خلق ،

رحمت بر دوست ، رحمت بر دشمن .

حسین ، وجودش مهر بود ، گفتارش مهر بود ، رفتارش مهر بود .

از وقتی که در راه با یزیدیان روبرو شد ، کوشید که آنان را هدایت

کند و به راه راست بیاورد ؛ آن چه قدرت داشت به کاربرد ، راهنمایی

کرد ، خیرخواهی کرد .

پیش از جنگ بکوشید ، در میان جنگ بکوشد ، با گفتار بکوشید ، با رفتار

بکوشید و توانست کسانی را که شایسته رستگاری بودند ، از دوزخی

شدن برهاند و بهشتی گرداند .

آخرین دعوت حسین وقتی بود که تنها مانده بود ، وقتی بود که یارانش

همگی کشته شده بودند و دیگر کسی را نداشت . آخرین دعوتش بانگ

استغاثه بود و ندا کرد : ” آیا برای ما یاوری پیدا می شود ؟!

آیا کسی است که از حرم پیامبر دفاع کند؟!”

این ندا ، سعد و برادرش ابوالحتوف را به هوش آورد. هر دو از انصار بودند

و از عشیره خزرج ، ولی با آل محمد سروکاری نداشتند و از دشمنان

علی بودند و از خارجیان . شعارشان چنین بود : حکومت از آن خداست

و بس . گناهکار ، حق حکومت ندارد .

آیا حسین گناه کار بود و یزید گنه کار نبود .؟!

از کوفه تحت فرماندهی عمر ، به قصد پیکار با حسین و کشتن او بیرون

شدند و به کربلا رسیدند . روز شهادت که کشتار آغاز شد ، در سپاه

یزید بودند . آسیای جنگ می گردید و خون می ریخت و آن دو در سپاه

یزید بودند .

حسین ، یکه و تنها ماند و آن دو در سپاه یزید بودند ، هنگامی که

ندای حسین را شنیدند ، به هوش آمدند ؛ با خود گفتند : حسین فرزند

پیامبر ماست . روز رستاخیز ، دست ما و دامان جدش رسول خداست .

به ناگاه از یزیدیان بیرون شدند و حسینی گردیدند و در زیر سایه حسین

قرار گرفتند . پس یکباره بر یزیدیان تاختند و به جنگ پرداختند . تنی چند

را مجروح کرده و عده ای را به دوزخ فرستادند و کوشیدندو کوشیدند

تا شربت شهادت نوشیدند .

( پیشوای شهیدان ، آیت الله سید رضا صدر ، ص 381)