شهادتگاه کربلا ، گلستانی است که همه گونه گل دارد و نمونه هایی

از انواع گلهای انسانیت در آن موجود است .

شهیدان کربلا دو پا بودند ، ولی شهید یک پا ، درمیان آنان نیز وجود

داشت .

جهاد از یک پایان خواسته نشده ، ولی شهد یک پا خود ، خواستار

جهاد بودو جویای شهادت و جهاد خواستار او بود و احضارش نکرد.

شهید یک پای کربلا ،” مسلم ازدی” است که یک پای خود رادر

جنگی از دستداده بود و پیش از خود ، به بهشتش فرستاده بود ،

پایش زودتر از خودش به بهشت . خود در این جهان بوذ که پا در آن

جهان گذارید. و چه قدم بزرگی .

در قانون جهانی ،معلولان جنگ ، نباید دیگر در جنگ شرکت کنند ،

ولی مسلم، به قانون عشق پایبند بود نه قانون جنگ؛ لنگ بود و

به سوی کوی شهاددتمی دوید .

با دوستش رافع که از یک قبیله بودند ، از کوفه بیرون شد و

رهسپار کوی شهادت گردید.

آیا پیاده می رفت و لنگ لنگان گام بر می داشت ؟ یا سواره بود ؟

هر چه بود ،خود را ازدید ماموران یزید پنهان می داشت .

کوشید و کوشید و خود را به حسین رساند .

وقتی به شهادتگاه کربلارسید که تازه پیشوای شخیدان در آن

جا فرود امده بود مسلم یک پا در زمره صف مدافعان نخستین

حمله یزدیان قرار گرفت .

یک پا می جنگید و نبرد کرد تا شهید گردید.یار ا ، رافع تا ظهر زنده

بود و جان بازی کرد و نماز ظهر را با حسین به جی اورد ، پس به

میدان رفت و مبارز طلبید و به جنگ دو به دو پرداخت .

کوشید و کوشید ، تا جام شهادت نوشید .

(پیشوای شهیدان ، آیت الله سید رضا صدر ، ص 393)