امام علی علیه السلام:

ألا فَمَن ثَبَتَ مِنهُم عَلَی دینِهِ وَ لَم یَقسُ قَلبُهُ لِطولِ أمَدِ غَیبَةِ

إمامِهِ فَهو مَعی فی دَرَجَتی یَومَ القیامَة

بدانید آنان که در زمان غیبت حجت خدا در دین خود ثابت مانده

و به خاطر طول مدت غیبت منکرش نشوند، روز قیامت با من هم

درجه خواهند بود.

بحارالانوار(ط-بیروت) ،ج51، ص109

پيامبر صلى‏ الله‏ عليه ‏و ‏آله :

لا تَزولُ قَدَما عَبدٍ يَومَ القيامَةِ حَتّى يُساَ لَ عَن اَربَعٍ عَن عُمُرِهِ فيما اَفناهُ

وَ عَن شَبابِهِ فيما اَبلاهُ وَ عَن مالِهِ مِن اَينَ اَ كتَسَبَهُ وَ فيما اَ نفَقَهُ وَ عَن

حُبِّنا اَهلَ البَيتِ ؛

انسان، در روز قيامت، قدم از قدم برنمى ‏دارد، مگر آن كه از چهار چيز

پرسيده مى‏ شود:

از عمرش كه چگونه گذرانده است،

از جوانى‏ اش كه چگونه سپرى كرده،

از ثروتش كه از كجا به دست آورده و چگونه خرج كرده است

و از دوستى ما اهل بيت [پيامبر صلى‏ الله ‏عليه ‏و ‏آله].

امالی(صدوق) ، ص39

سعيد بن جبير مى ‏گويد كه از ابن عباس پرسيدم:

اجر و پاداش كسى كه در ماه‏ رمضان، روزه بگيرد و حقّ آن را بشناسد چيست؟

گفت: اى پسر جبير! خود را آماده كن تا تو را از آنچه كه گوشهايت تا به حال نشنيده، و در دلت خطور نكرده آگاه كنم، و ذهن خود را از هر فكرى خالى كن(به هنگامى كه كاملا آسوده خاطرى به من مراجعه كن)، زيرا آنچه كه تو ازمن خواستى، علم اولين و آخرين است.

سعيد بن جبير مى ‏گويد از نزد ابن عباس بيرون آمدم و فرداى آن روز خود را  براى شنيدن سخنان او آماده ساختم، و به هنگام طلوع فجر به خدمتش شتافتم و نماز صبح را خواندم، و آنگاه سؤال خود را به او يادآور شدم.ابن عباس رو به من كرد و گفت: از من بشنو آنچه را كه من مى ‏گويم:از رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم شنيدم كه مى‏ فرمود:اگر مى ‏دانستيد چه چيزهايى (فيض هائى) براى شما در ماه رمضان نهفته است، مسلّما بيشتر خدا را سپاس مى ‏گفتيد.

چون شب اول (اين ماه) فرا مى‏ رسد، خداوند تمام گناهان امّت مرا- چه پنهان و چه آشكار را- مى ‏آمرزد، و (مقام) شما را دو هزار درجه بالا مى ‏برد، و براى شما پنجاه شهر بنا مى‏ سازد.

و در روز دوّم، خداوند به ازاى هر گامى كه در آن روز بر مى ‏داريد، (ثواب)عبادت يك سال و ثواب يك پيامبر را در نامه اعمالتان مى ‏نويسد، و اجر روزه يك سال را به نام شما ثبت مى ‏كند.

و خداوند در روز سوم به شماره هر مويى كه بر بدن داريد، سرايى درفردوس از درّ سفيد و فروزان به شما عنايت مى ‏كند، كه در قسمت فوقانى اين بارگاه دوازده هزار اطاق از نور، در قسمت زيرين آن دوازده هزار اطاق قرار دارد، و در هر اطاقى هزار تخت است، و بر هر تختى يك حورى (آرميده است)، و هر روز هزار فرشته بر شما وارد مى ‏شود، كه در دست هر يك از آنها هديه اى است.

 و در روز چهارم، خداوند در بهشت جاودانه خود هفتاد هزار كاخ به شما كرم مى ‏كند كه در هر كاخى هفتاد هزار اطاق، و در هر اطاقى پنجاه هزار تخت، و بر هر تختى يك حورى است، و در برابر هر حورى هزار خدمتكار (آماده خدمت) ايستاده ‏اند، كه روسرى يكى از اين خدمتكارها از دنيا و آنچه در اوست، بهتر است.

و در روز پنجم، خداوند در جنّة المأوى هزار شهر به شما عنايت مى ‏كند، كه درهر شهرى هفتاد هزار خانه است، و در هر خانه‏ اى هفتاد هزار سفره، و بر روى هر سفره ‏اى هفتاد هزار ظرف، و در هر ظرفى شصت هزار نوعى از خوردنيهاقرار دارد كه هيچ يك از آنها شبيه ديگرى نيست.

ادامه »

(اين روايت طولانى بود و ما بر حسب نياز مقدارى از آن را نقل مى ‏كنيم)

معاويه مردى را به طور ناشناس نزد أمير المؤمنين عليه السّلام فرستاد تا سؤالاتى را كه امپراطور روم از او پرسيده بود از على عليه السّلام بپرسد. چون آن مرد به كوفه وارد شد با أمير المؤمنين عليه السّلام صحبت كرد، حضرت او را ناشناس تشخيص داد و به بازجويى او پرداخت و او به حقيقت امر اعتراف كرد.

أمير المؤمنين عليه السّلام فرمود: خداوند پسر هند چگرخواره را بكشد كه چقدر خود را در گمراهى انداخته و يارانش را گمراه ساخته است. كنيزى را آزاد كرد كه بهتر بود او را به همسرى مى‏ گرفت. [يعنى كنيزى را آزاد كرد و درست نمى ‏دانست چگونه با او ازدواج نمايد].

خداوند ميان من و اين امّت حكم نمايد، اينان ارتباط خويشاوندى را با من قطع كردند و مقام و منزلت بزرگ مرا كوچك شمردند و روزگارم را بر باد دادند. آنگاه فرمود: حسن و حسين و محمّد را نزدم بياوريد، آنان را حاضر ساختند.

حضرت على عليه السّلام فرمود: اى برادر شامى! اين دو [حسن و حسين‏] پسران پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله هستند و اين [محمّد] پسر من است، اينك از هر كدام خواهى سؤال كن. مرد شامى گفت: از اين، يعنى از امام حسن عليه السّلام، مى ‏پرسم.

سپس شروع به طرح سؤالات خود كرد:

فاصله ميان حقّ و باطل چقدر است؟ ميان آسمان و زمين چقدر؟ ميان مشرق و مغرب چقدر؟ اين لكّه ماتى كه در ماه ديده مى ‏شود چيست؟ رنگين كمان چيست؟ كهكشان چيست؟

نخستين چيزى كه بر روى زمين برآمد چيست؟ نخستين چيزى كه روى آن به جنبش درآمد چيست؟ آن چشمه‏ اى كه ارواح مؤمنان و مشركان در آن مأوى گزينند كدام است؟ مادينه [خنثى‏] چيست؟ و آن ده چيز كه يكى از ديگرى سخت‏ترند، كدامند؟

ادامه »

حضرت امام محمّد تقى از قول پدران خود عليهم السّلام فرمود: على عليه السّلام با امام حسن و سلمان فارسى وارد مسجد شدند و نشستند؛ مردم در اطراف آن حضرت اجتماع كردند، در آن بين مردى خوش هيكل با لباسى نيكو آمد، بر أمير المؤمنين عليه السّلام سلام كرد و نشست، آنگاه گفت: يا على من قصد كردم كه سه مسأله از شما پرسش نمايم، اگر تو مرا از آنها خبرى دادى مى‏ دانم كه خليفه پيغمبر خدا صلى اللّه عليه و آله هستى، اگر مرا از آنها آگاه نكنى مى‏ دانم كه تو هم مثل آنان (أبو بكر، عمر، عثمان) خواهى بود.

على عليه السّلام فرمود: مسأله‏ هاى خود را پرسش نما!.

1- گفت: بگو: بدانم وقتى كه مرد مي خوابد روح او به كجا خواهد رفت؟

2- چگونه مي شود كه مرد (يك موضوعى را) يادآور مي شود و آن را فراموش مي نمايد؟

3- چگونه مي شود كه فرزند به عموها و دائيها (ى خود) شباهت پيدا مي كند؟

أمير المؤمنين عليه السّلام به امام حسن متوجه شد و فرمود: تو جواب اين مرد را بگو! امام حسن عليه السّلام فرمود:

ادامه »

امام حسن مجتبی علیه السلام می فرمایند :

 فاصله میان حقّ و باطل

«بَینَ الْحَقِّ وَ الْباطِلِ أَرْبَعُ أَصابِعَ، ما رَأَیتَ بِعَینَیكَ فَهُوَ الْحَقُّ وَ قَدْ تَسْمَعُ بِأُذُنَیكَ باطِلاً كَثیرًا.»

بین حقّ و باطل به اندازه چهار انگشت فاصله است، آنچه با چشمت بینى حقّ است و چه بسا با گوش خود سخن باطل بسیارى را بشنوى.

تحف العقول ص 229

 تقوا

«أَلتَّقْوى بابُ كُلِّ تَوْبَة وَ رَأْسُ كُلِّ حِكْمَة وَ شَرَفُ كُلِّ عَمَل بِالتَّقْوى فازَ مَنْ فازَ مِنَ الْمُتَّقینَ.»

تقوا و پرهیزكارى سرآغاز هر توبه اى، و سرّ هر حكمتى، و شرف و بزرگى هر عملى است، و هر كه از با تقوایان كامیاب گشته به وسیله تقوا كامیاب شده است.

تحف العقول ص 232

حقیقت كرم و دنائت

قِيلَ فَمَا الْكَرَمُ قَالَ الِابْتِدَاءُ بِالْعَطِيَّةِ قَبْلَ الْمَسْأَلَةِ وَ إِطْعَامُ الطَّعَامِ فِي الْمَحْلِ قِيلَ فَمَا الدَّنِيئَةُ قَالَ النَّظَرُ فِي الْيَسِيرِ وَ مَنْعُ الْحَقِير

از امام مجتبى سؤال شد: كرم چیست؟فرمود: آغاز به بخشش نمودن پیش از درخواست نمودن و اطعام نمودن در وقت ضرورت و قحطى. سؤال شد: دنائت و پستى چیست؟ فرمود: كوچك بینى و دریغ از اندك.

تحف العقول ص 225

مشورت مایه رشد و هدایت

«ما تَشاوَرَ قَوْمٌ إِلاّ هُدُوا إِلى رُشْدِهِمْ.»

هیچ قومى با همدیگر مشورت نكنند، مگر آن كه به رشد و كمالشان هدایت شوند.

تحف العقول ص 233

ادامه »