امام صادق- عليه السّلام- مى‏فرمايد:

«وقتى كه پيامبر اكرم- صلّى اللَّه عليه و آله- متولد شد

، ابليس به يارانش گفت: امشب زمين طور ديگرى شده!

و فريادى كشيد و تمام شياطين جمع شدند، به آنها دستور

داد بروند روى زمين ببينند چه چيز تازه‏اى رخ داده است.

آنها رفتند سپس برگشتند و گفتند: چيز تازه‏اى نديديم».

شيطان گفت: «ولى من پيدا مى‏كنم!».

آمد تمام روى زمين را گشت تا به مكه رسيد، مشاهده

كرد ملائكه جمع شده‏اند.

وقتى خواست وارد شود جبرئيل به او بانگ زد:

«كجا مى‏روى؟».

گفت: «سؤالى از تو دارم: آيا من در او نصيبى دارم؟».

جبرئيل گفت: «نه»

پرسيد: «در امّت او چطور؟».

گفت: «بلى».

وقتى صبح شد مردى از اهل كتاب، به جمع قريش آمد و

گفت: «آيا امشب براى شما بچّه‏اى متولد شده است يا نه؟».

گفتند: نه.

گفت: پس در فلسطين پسرى متولد شده كه اسمش

احمد است و بين دو شانه‏اش خال سياه رنگى است. بعد

از اينكه مردم متفرق شدند، خبر رسيد كه براى عبد اللَّه

بن عبد المطلب، پسرى متولد شده است رفتند آن شخص

را پيدا كردند و به او گفتند: بلى امشب براى ما پسرى متولد

شده است.

آن مرد گفت: «قبل از گفتگوى ما، يا بعد از گفتگوى ما؟»

گفتند: «قبل از گفتگو».

گفت: «بياييد برويم او را ببينيم».رفتند و به مادرش گفتند:

«پسرت را به ما نشان بده تا نگاهش كنيم».

مادر پيامبر گفت: فرزند من مثل ساير بچّه‏ها زاييده نشد،

بلكه وقتى مى‏خواست به زمين بيفتد، دستهاى خود را بر

زمين گذاشت و سرش را به طرف آسمان گرفت و از او

نورى ساطع شد كه در آن، كاخ هاى بصرى را ديدم و هاتفى

به من مى‏گفت: تو سرور اين امّت را زاييدى و هنگامى

كه وضع حمل كردى بگو.

اعيذه بالواحد من شرّ كلّ حاسد

و كل خلق مارد يأخذ بالمراصد

في طرق الموارد من قائم و قاعد

بعد به من گفت: اسمش را «محمّد» بگذار.

پس مادر پيامبر، آمنه او را آورد. آن كاهن به حضرت

نگاه كرد و وقتى كه مهر بنوّت را بين دو شانه‏اش ديد،

بيهوش شد. حضرت را برداشتند و به مادرش دادند و

گفتند: خدا وى را بر تو مبارك كند.

وقتى كه كاهن بهوش آمد، به او گفتند: چرا از هوش رفتى؟

گفت: پيامبرى، از بنى اسرائيل رخت بر بست. به خدا

قسم اين بچّه همان كسى است كه آنها را هلاك مى‏كند.

بعد به قريش گفت: الآن خوشحال هستيد؟ ولى او چنان

شما را غافلگير خواهد كرد كه تمام اهل مغرب و مشرق

از آن سخن خواهند گفت.

در اين هنگام ابو سفيان با حال مسخره گفت: قريش را

غافلگير مى‏كند! بعد عبد المطلب آمد و حضرت را بر زانويش

نشاند و اين اشعار را خواند:

الحمد للَّه الذي اعطانى

هذا الغلام الطيب الاردان‏

قد ساد في المهد على الغلمان

(جلوه‏هاى اعجاز معصومين، غلام حسن محرمی ، عليهم السلام، ص: 52)