یک مهندس روسی تعدادی کارگر ایرانی را برای کار

استخدام کرده بود. کارگران بنا به وظیفه شرعی

وقت اذان که می‌شد برای خواندن نماز دست از کار

می‌کشیدند. یک روز مهندس به آنان اخطار کرد که

اگر هنگام کار نماز بخوانند آخر ماه از حقوقشان کسر

می‌شود.

کسانی که ایمان ضعیف و سست داشتند از ترس

کم شدن حقوقشان، نماز را به آخر وقت می‌گذاردند

امّا عدّه ای بدون ترس از کم شدن حقوقشان، همچنان

در اوّل وقت، نماز ظهر و عصرشان را می‌خواندند.

آخر ماه، مهندس به کارگرانی که همچنان نمازشان را

اوّل وقت خوانده بودند، بیشتر از حقوق عادّی ماهیانه

پرداخت کرد.

کسانی که نماز خود را به بعد از کار گذاشته بودند به

مهندس اعتراض کردند که چرا حقوق آن کارگرها را بر

خلاف انتظارشان زیاد داده است. مهندس می‌‌گوید:

«اهمیّت دادن این کارگرها به نماز و صرف نظر کردن

از کسر حقوق، نشانگر آن است که ایمان‌شان بیشتر

از شماست و این قبیل آدم‌ها هرگز در کارخیانت نمی‌کنند

همچنان که به نماز خود خیانت نکردند.»