بدان که ، ضد محبت دنیا و مال را زهد می گویند ، و آن

عبارت است از : دل برداشتن از دنیا و آستین افشاندن

بر آن و اکتفا کردن به قدر ضرورت برای حفظ بدن .

و یا عبارت است از : پشت کردن به دنیا روی آوردن به آخرت ،

بلکه از غیر خدا قطع نظر کردن ، و رو آوردن به سوی خدا آمدن .

و ابن ، بالاترین درجات زهد است .

پس هر که دل بردارد از هر چیزی که غیر خداست. حتی از

بهشت و قصور و غلمان و حور ، و به جز از خدا چیزی را نطلبد

و نجوید ،او زاهد مطلق است . اگر دست از دنیا بردارد به طمع

بهشت و آن چه در آن است .از حور و غلمان و میوه ها وبستان

و ترس آتش جهنم و مار وعقرب ؛ آن نیز زاهد است اما مرتبه ی

او از اولی پست تر است .و کسی که از بعضی لذات دنیویه

دست بردارد ، مثل این که مال را ترک کند اما جاه را بطلبد یا در

خوراک به قدر قلیلی اکتفا کنداما به لباس فاخر و تجمل و زینت

نماید ، او را مطلقا از زهد نصیبی نه ، و نام زاهد بر او روا نیست.

و از آن چه گفتیم ، معلوم شد که مرتبه ی زهد وقتی حاصل

می شود که باعث ترک دنیا و پستی و حقارت آن باشد ، در جنب

آن چه می طلبد، از آخرت یا قرب به خدا .پس کسی که دنیا را ترک

کند ، به جهت این که دستش به آن نرسد، یا برای غرضی دیگر از

اغراض دنیویه ، مثل : تحصیل نام نیک ، به دست آوردن دل های

مردم ،شهرت بهجود و سخاوت و جوانمردی و کرامت ، یا به جهت

کم کردن تحمل بار زحمت و امثال این ها ، او زاهد نیست و اصلا

مرتبه ی زاهد برای وی نیست .

( معراج العاده ، ملا احمد نراقی ، ص 355)