… چون اندکی تمیز او بیشتر شد ، باید اخلاق نیک را به وی بیاموزی ، و او را از رذایل صفات بازداری ، و صفات حسنه را در نظرش جلوه دهی ، چون :صبر ، شکر ، توکل ، رضا ، شجاعت ، سخاوت ، صدق و صفا و غیر این ها ؛ و صاحبان این صفات را نزد او ستایش کنی .

و اخلاق رذیله ، از حسد و عداوت و بخل و کبر و دزدی و خیانت و امثال این ها را مذمت نمایی و ارباب این اخلاق را نکوهش کنی.

و او را به طهارت و نماز بداری و در بعضی از روز های ماه رمضان ، وی را به روزه داشتن امر کنی . و اصول و عقاید را به او تلقین نمایی و آداب معاشرت را به وی یاد دهی و چون فعل نیکی از او سر زد یا صفت خوبی از او ظاهر شد ، او را آفرین گویی و در برابر مردم تحسین کنی و به وی احسان نمایی.

نو آموز را ذکر و تحسین و زه

ز توبیخ و تهدید استاد بِه

و اگر فعل قبیحی از او سر زد ، دفعه اول نادیده انگاری و به رویش نیاوری ، و چنین وانمود کنی که کسی جرئت نمی کند که چنین کاری بکند ، به خصوص اگر خود طفل بخواهد آن را پنهان کند ، تا جری نشود . پس اگر دوباره آن کار را از او سرزد در خفیه وی را عتاب و خطاب کنی ، و چنان نمایی که اگر این از او ظاهر شود ، نزد مردم رسوا می گردد و بسیار در مقام عتاب برنیایی و باید پدر هیبت خویش را نگاه دارد و خود را در نظر فرزند بی وقع نسازد و مادر بایستی او را از پدر نرسان و وی را از اعمال ناشایست منع کند….

(معراج السعاده ، ملا احمد نراقی ، ص 219)