نهج البلاغه ، نازله روح امیرالمؤمنین علیه السلام است ،

برای بیداری خفتگان در دخمه سیاهی ها یا مرهمی است

برای دردهای لاعلاج جامعه و جامعه نشینان و چشمه

جوشانی است که هر چه بیشتر در آن تعمق و تفکر شود

جوشنده تر می شود و فوران معارف بلندش روح طراوت

را به جامعه پاییز گرفته انسان معاصر باز می گرداند . کلامی

است فوق کلام مخلوق و دون کلام خالق که در همه شئون

حبات انسانی بهجی قدیم و طریقی مستقیم باز می گشاید .

طلبه نباید ارتباط همیشگی اش را با این چشمه جوشان که

به اقیانوس بی کران توحید متصل است ، قطع کند .

عجیب این است که نهج البلاغه در دیار خودش ، در میان

شیعیان علی علیه السلام و در حوزه های شیعه ، غریب

و تنهاست . ما طلاب باید اعتراف کنیم که با نهج البلاغه

بیگانه ایم .

دنیای روحی ای که برای خود ساخته ایم ، دنیای دیگری

است غیر از نهج البلاغه .

این کتاب مظلوم و کتاب مظلوم دیگر یعنی صحیفه سجادیه

به صورتی عجیب در حوزه های ما ناشناخته اند . نهج البلاغه

تبلور اعلای تعالیم اسلام است در سطح تربیت ، این دو کتاب

در حوزه های ما نباید هیچ گاه از دست طالبان علم به زمین

گذاشته شود و باید یکی از ارکان اصلی تعلیم و تعلم در

حوزه ها باشد ، اما با کمال دردمندی و دریغ خوری می بینیم

که این گونه نیست و اهمیتی که به برخی متون داده

می شود به این دو منبع بزرگ داده نمی شود .

جای آن است مه خون موج زند در دل لعل

زین تغابن که خزف می شکند بازارش

( کوله پشتی طلبگی ، قنبر علی تیموری ، ص 81 )