وقتی بچه بودیم نخی را به جلوی گاری یا ماشین کوچک

اسباب بازی خود می بستیم ، نخ آن را می کشیدیم و

اسباب بازی پشت سر ما حرکت می کرد . اگر بالای تپه ای

می رفتیم از ما پیروی می کرد و اگر به گودالی می رفتیم

ماشین کوچک اسباب بازی به فرورفتگی هدایت می شد .

اگر می پیچیدیم ، آن نیز می پیچید . اگر می ایستادیم ،

آن نیز می ایستاد اگر حرکت می کردیم ، حرکت می کرد .

اگر تند می رفتیم تند و اگر آرام می رفتیم آرام به دنبال ما

می آمد . ولی اگر می خواستیم نخ را از پشت به ماشین

اسباب بازیمان ببندیم و آن نخ را هل دهیم ، نخ جمع می شد

و حرکت صورت نمی گرفت و اتفاق مبارکی نمی افتاد.

***

تربیت مثل نخ است . سهم بزرگی از تربیت از طریق دیداری

و چشم فرزندانمان صورت می گیرد . از طریق رفتار و کردار ما

والدین ، تربیت در وجود بچه هایمان نقش می بندد . اگر فقط

بخواهیم با دستورات کلیشه ای و تقلیدی و با بکن نکن های

روزمره ، با گفتن ها ، با نصیحت کردن ها ، با ترساندن ، با

پرخاشگری ، با بی احترامی ، با وعظ و خطابه ، با انتقاد ، با

سلطه جویی ، با اعتماد نکردن ، با دخالت های متمادی ، با

محبت های افراطی و تفریطی ، با تربیت های عاریه ای ، با

تربیت های گلخانه ای ، با تربیت های تحمیلی و … فرزندان

خود را تربیت کنیم ، آن ها را مچاله می کنیم ، آن ها را جمع

می کنیم ، سردرگم می کنیم و از زندگی طبیعی و حقیقی

می اندازیم . مسئولیت ما والدین این است که برای فرزندانمان

الگوی مناسبی باشیم و از جلو حرکت کنیم . چشم بچه ها به

کردار و رفتار ماست . پدر ، مادر ما باید اول خود تربیت شویم !

این نیست که چون ما بزرگتریم ، صدایمان بلندتر است ، قدرت

تنبیه داریم ، فقط باید دستور دهیم و بگوییم و آن ها اجرا کنند .

آن گاه ما انسان تربیت نکرده ایم . حاصل تربیت ما یک آدم لجباز ،

خطاکار ، آب زیر کاه ، بدجنس و موذی خوهد بود .

این نکته را باید به خوبی در نظر داشته باشیم که سر و کله

فرزندان ما پر از چشم و دوربین های ظریف و دقیق است و مرتب

به صورت شبانه روزی این دوربین ها روشن ایت و در حال

نقش گیری و شکل گیری است . تربیت دینداری است نه

شنیداری ، تربیت کرداری است نه گفتاری . بیایید تصمیم

بگیریم از این پس بیشتر مواظب رفتارهای به ظاهر بی اهمیت

خود باشیم و با فرزندان ، آن طور رفتار کنیم که دلمان

می خواهد آن ها با ما رفتار کنند.

والدین محترم بیایید در مسیر تربیت فرزندان :

ارزش ها، معیارها و آرمان ها و آرزوهایمان را مشخص

کنیم . چه می خواهیم تربیت کنیم ؟

انسان ، طوطی ، عاقل ، پیرو ، درس خوان ، کنجکاو ،

خلاق یا خدای ناکرده دزد.

الگوی شایسته برای فرزندانمان باشیم .

فضایی سرشار از صمیمیت و محبت در خانه برقرار سازیم

تا فرزندانمان به دور از هر گونه تندی و فشار ، ارزش های

ما را بپذیرند . انتقادها و سرزنش ها را محدود کنیم .

اعتقادها ، ارزش ها و باورهای مهم زندگی را برای

فرزندانمان تشریح کنیم .

نسبت به اجرای قوانین و مقررات خود پای بند باشیم .

استثنا قائل نشویم و در همه حال از او بخواهیم ارزش ها

و اعتقادات را مهم بداند .

و به یاد داشته باشیم که دوربین های ضبط و ثبت آنان

دائما روشن است .

(تربیت دلپذیر ، دل تربیت پذیر ، محمد حسن رادمنش و افسر خلیلی ، ص 30 )