روزی حضرت موسی علیه السلام رو به بارگاه ملکوتی خداوند

کرد و از درگاهش درخواست نمود : بارالها ، می خواهم

بدترین بنده ات را ببینم .

ندا آمد : صبح زود به در ورودی شهر برو . اولین کسی که از

شهر خارج شد او بدترین بنده من است .

حضرت موسی روز بعد به در ورودی شهر رفت . پدری با

فرزندش اولین کسانی بودن که از شهر خارج شدند .

حضرت موسی پیش خود گفت : این بیچاره خبر ندارد که

بدترین خلق خداست .

پس از بازگشت ، رو به درگاه خدا کرد و ضمن تقدیم سپاس

از اجابت خواسته اش ، عرضه داشت بار الها ، حال می خوام

بهترین بنده ات را ببینم .

ندا آمد : آخر شب به در ورودی شهر برو . آخرین نفری که وارد

شهر شود ، او بهترین بنده من است .

هنگاهی که شب شد ، حضرت موسی به در ورودی شهر

رفت . دید آخرین نفری که از در شهر وارد شد ، همان پدر

با فرزندش است !

رو به درگاه خداوند با تعجب و درماندگی عرضه داشت :

خداوندا ! چگونه ممکن است که بدترین و بهترین بنده ات

یک نفر باشد ؟!

ندا آمد :ای موسی ! این بنده که صبح هنگام می خواست

با فرزندش از در ورودی شهر خارج شود ، بدترین بنده من بود .

هنگامی که نگاه فرزندش به کوه های عظیم اطراف شهر افتاد ،

از پدرش پرسید : با با ! بزرگتر از این کوه ها چیست ؟

پدر گفت :زمین .

فرزند پرسید : بزرگترتر از زمین چیست ؟

پدر پاسخ داد: آسمان ها

فرزند پرسید : بزرگتر از آسمان ها چیست؟

پدر در حالی که به فرزندش نگاه می کرد اشک از دیدگانش

جاری شد و گفت : گناهان پدرت ، از آسمان ها نیز بزرگتر

است .

فرزند پرسید : پدر ! بزرگتر از گناهان تو چیست ؟

پدر که دیگر طاقتش تمام شده بود ، به ناگاه بغضش

ترکید و گفت : عزیزم ! مهربانی و بخشندگی خدای

بزرگ از تمام هر چه هست ، بزرگتر و عظیم تر است .

( من ، منم ، مترجم امیر رضا آرمیون ، ص 50 )

خدایا ! گناهان ما هم بسیار زیاد است به بزرگی و

کرم خودت از گناهان ما درگذر .

بارالها ! قلم عفوت را بر جرایم ما بکش