در دلم بود که آدم شوم ، اما نشدم

بی خبر از همه عالم شوم ، اما نشدم

آرزو ها همه در گور شد ای نفس خبیث

در دلم بود که آدم شوم ، اما نشدم

وای بر ما ! وقتی که امام خمینی (ره ) در اشعار خود این گونه می گویند ، پس ما چه بگوییم ؟

اماما!

شما نمونه ای از انسان های کامل بودید

می دانم ! شما که با تمام وجود برای احیای اسلام تلاش کردید .

می دانم ! شما برای اسلام سال ها تبعید را تحمل کردید .

چه سختی هایی که شما متحمل شدید .

درد فراغ ، دوری از وطن ، دوری از خانواده

اما می دانم بزرگترین غم شما ،

 غم خطر نابودی اسلام بود .

غم خطر نابودی ایران بود .

غم فساد رژیم پهلوی

 غم نفوذ بیگانگان

اما دعاها و تلاش شما نتیجه داد ،ملت بیدار شدند.

دشمنان در خواب غفلت فرو رفتند و

انقلاب پیروز شد.

وتلاش شما برای سربلندی ایران ادامه پیدا کرد تا

آید آن روز که من هجرت از این خانه کنم

از جهان پرزده در شاخ عدم لانه کنم

رسد آن حال که در شمع وجود دلدار

بال و پر سوخته کار شب پروانه کنم

شما از خانه دنیا هجرت کردید و ما در غم هجران شما سوختیم

اما نمی گذاریم زحمات شما به هدر رود

همه تلاشمان را برای حفظ ایران و اسلام خواهیم کرد

ابیات بالا از دیوان اشعار امام خمینی (ره)، مولف : قادر فاضلی 

روزی متوکل بیمار شد و نذر کرد که اگر شفا یابد ، تعداد “کثیری” دینار ( سکه زر ) در راه خدا صدقه بدهد .

هنگامی که بهبود یافت ف فقها را گرد اورد و پرسید : چند دینار باید صدقه بدهم که ” کثیر ” محسوب شود ؟

فقها در این باره فتاوای مختلف دادند . متوکل ناگزیر مسئله را از امام هادی علیه السلام سئوال کرد .

امام پاسخ دادند که باید هشتاد وسه دینار بپردازی .

فقها از این فتوا تعجب کردند و به توکل گفتند : از او بپرسید این فتوا را بر اساس چه مدرکی داده است ؟

متوکل موضوع را با امام مطرح کرد .حضرت فرمودند: خداوند در قرآن می فرماید :

” لَقَد نَصَرَکُمُ الله فِی مَواطنِ کَثِیره ” خداوند شما (مسلمانان ) را در موارد “کثیر ” یاری کرده است .

و همه خاندان ما روایت کرده اند که جنگ ها و سریه های زمان پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله هشتاد وسه جنگ بوده است.

(سیره پیشوایان، مهدی پیشوایی ، ص 600)

این یک نمونه از فتوا های این امام بزرگوار است. همانگونه که در تاریخ می بینیم خلفای زمان در مواردی که دچار سردرگمی می شدند به امامان علیهم السلام مراجعه می کردند و از ایشان کمک می گرقتند اما هرگز دست از دشمنی با حق برنمی داشتند و آگاهانه امامان معصوم علیهم السلام را به شهادت می رساندند .

امام هادی علیه السلام در سال 254 هجری قمری در زمان “معتز” مسموم گریده و به شهادت رسیدند و در سامرا در خانه خودشان به خاک سپرده شدند.

امروز که زمین و آسمان می گرید

از بهر غریب سامرا می گرید

جا دارد اگر که شیعه خون گریه کند

چون مهدی صاحب الزمان می گرید

غروب غریبانه دهمین آفتاب ولایت، بر رهروان راه مقدسش تسلیت باد!

دلم پر مى ‏زند امشب براى حضرت باقر(ع)

كه گويم شرحى از وصف و ثناى حضرت باقر(ع)

نديده ديده ى گيتى به علم و دانش و تقوا

كسى را برتر و اعلم به جاى حضرت باقر(ع)

میلاد مسعود امام محمد باقر علیه السلام مبارک باد

در رثای مرتضی

یک: کتاب هر انقلابی، آدم های آن انقلاب اند. انقلابی که نتواند انسان هم شان خود بسازد، دیری نمی پاید. صرف نظر از انقلاب هایی که هرگز نتوانستند انسانی در دامان خود پرورش دهند، -چه بسیارند انقلاب هایی از این دست!- هر انقلابی را به انسان هایی باید شناخت که در بطن خویش پرورش داده است. برای قضاوت درباره یک انقلاب، بهترین روایت، روایت آدم های همان انقلاب است. یک انقلاب، باید بگوید چه انسانی را پرورش داده، تا بهتر بشود حکم به حق یا باطل بودن آن داد. آدم های انقلاب -آدم ها، در اینجا به معنای دست پرورده ها- گویی خود آن انقلاب اند. آدم ها را باید دید؛ انقلاب ها را شناخت. برای شناخت انقلاب اسلامی، راه میان بر، شناخت انسان هایی است که بزرگ شده انقلاب اسلامی اند. سیدمرتضی آوینی، آینه دار همان انسانی است که انقلاب اسلامی می تواند به پرورش ایشان، افتخار کند. هنر انقلاب آنجا بود که آوینی را از راه طی شده، به اصل خویش بازگرداند. در این کوچ، آنچه دست مرتضی را گرفت، و برای او مادری کرد، انقلاب بود. آوینی جست و جوگری بود که فطرت خویش را در نهاد انقلاب پیدا کرد. او در انقلاب اسلامی و در سیمای ولایت فقیه، آنچه را یافت که اهل عرفان، آرزویش را داشتند. او در انقلاب اسلامی، «انسان» شد و در خط مقدم همین انقلاب بود که «انسان» یافت. آوینی تجلی رویش های انقلاب است. او خود آنقدر آوینی بعد از انقلاب اسلامی را دوست می داشت، که آوینی قبل از انقلاب یا به روایت خودش، «حدیث نفس» را سوزانده بود. سالگرد تولد آوینی، انقلاب اسلامی است. پیش از این بهار، هر چه بود، زمستان بود و سوز و سرما. در کلاس درس انقلاب اسلامی، آوینی، شاگردی ممتاز و البته متمایز بود. این، خصیصه همه آدم های انقلاب اسلامی است. دست پرورده های این انقلاب، جملگی ممتاز و متمایزند. آوینی، کتاب انقلاب است. اگر از ما بپرسند که «انقلاب اسلامی، کدام انسان را توانسته پرورش دهد؟!»، بلاشک سید شهیدان اهل قلم، هنرمندانه ترین و رندانه ترین جواب ماست. انسان سازی در ذات انقلاب اسلامی است. در انقلابی که نو به نو، آدم نو می سازد، قصه رویش ها، غصه ریزش ها را تحت الشعاع خود قرار می دهد. آوینی رویش انقلاب بود. انقلابی که بتواند در بطن خود، انسانی در مایه های آوینی پرورش دهد، حتما انقلاب بزرگی است. آوینی، بهترین، مستندترین، روشن ترین و آسان ترین دلیل برای اثبات این ادعاست که در تربیت و تعلیم انسان، هیچ انقلابی به گرد پای انقلاب اسلامی نمی رسد. آنجا که آوینی، با پای اختیار، بی هیچ جبری از ناحیه روزگار، انقلاب اسلامی را به آموزگاری گرفت و در حیاط این مدرسه، تا مرز «شهادت خودآگاهانه» به حیات جاودان رسید.

دو: از عرش به فرش بیاییم. بعضی را گمان بر این است که «آوینی برید و به فکه رفت». عبارت «بریدن» حتما درباره سید شهیدان اهل قلم، صدق می کند، که آوینی، اصولا از جنس بریدن بود. نکته اینجاست که آوینی، به این معنی، فقط یک بار، اصولی و اساسی و اصل کاری برید؛ آنهم بریدن از راه طی شده بود، در بزنگاه انقلاب اسلامی. آوینی به مثابه «انسان انقلاب»، البته اهل بریدن از زرق و برق و میز و صندلی هم بود. آنچه اما پای او را بعد از روزگار جنگ به فکه باز کرد، بیشتر ناظر بر «پریدن» بود تا «بریدن»، و بیشتر حاکی از «پرواز» بود تا «اعتراض». الحق که در رفتن هجرت گونه مرتضای راوی، رازی هست. آوینی، شهید روزگار بعد از جنگ، مثل شمار دیگری از شهدا، شهید جنگ روزگار است، لیکن او در همان زمین روزگار جنگ؛ «منطقه عملیاتی والفجر مقدماتی» و با یکی از ابزار همان جنگ؛ «مین» راهی آسمان شد. نوع رفتن آوینی، که تا آخر، «راوی فتح» جبهه و جنگ، باقی ماند، از او «شهید خاص» انقلاب اسلامی ساخته است. باری پیش از این، او با انتخاب خود، به حقانیت انقلاب اسلامی شهادت داد؛ اینک نوبت انقلاب اسلامی بود که در اوج مظلومیت مرتضی، به حقانیت آوینی شهادت دهد. بزرگ ترین کمک انقلاب اسلامی به سید شهیدان اهل قلم، فراهم آوردن زمینه شهادتش بود. آوینی به جایی رسیده بود یا او را به جایی رسانده بودند، که به ریختن خون خویش، آنهم در همان زمین مقدسی که روزگاری، راوی ذره ذره خاکش بود، احتیاج مبرم داشت، و چه خوب به رسالتش آگاه بود آن مین روی زمین. آری! پرواز مرتضی از اعتراض مرتضی، و پریدن او از بریدن او دیدنی تر بود. مع الاسف از هجرت مرتضی به سرزمین فکه، اهل ظاهر، تفاسیر بدی می کنند. آوینی هرگز اهل قهر نبود، هر چند مرد خلوت بود. آوینی هرگز خسته نشد، هر چند زیاد اذیت می شد. آوینی هرگز سفره دل پر دردش را نزد رسانه ها پهن نکرد، هر چند برای پرده گشایی، حرف ها داشت. آوینی هرگز پشیمان از توبه اش در پس گناه روشنفکری نشد، هر چند با بعضی دوستان جناح حزب الله، بر سر برخی مسائل، زاویه داشت. آوینی هرگز کارزده و غرق در زندگی و دنیا و شغل نشد، هر چند روز عاشورا نوشتن نریشن روایت فتح را، هم رکابی با اصحاب آخرالزمانی سیدالشهدا می دانست. آوینی هرگز با جبهه، کاسبی نکرد، هر چند نوشتن و مستند ساختن از بسیجی ها، همه کسب و کارش بود. پس آنچه پای مرتضی را بعد از روزگار جنگ، به فکه باز کرد، نه از سر فصل یا قهر، که اتفاقا از صدقه سر وصل و مهر بود. روز ۲۰ فروردین سال ۷۲ واقعیت این است که مرتضی دقیقا در محل کارش حاضر شد؛ مگر محل کار دوربین روایت فتح، جایی جز جبهه بود؟! آوینی کارمند جمهوری اسلامی نبود که «اداره» داشته باشد. او فرزند، بلکه انسان انقلاب اسلامی بود و از جنس «اراده» بود و فکه محل کارش بود. محل پریدن، محل پرواز.

¤¤¤ ¤¤¤ ¤¤¤

راستی! کدام انقلاب قادر است، انسانی چون مرتضی پرورش دهد؟! سید شهیدان اهل قلم، همچنان برگ برنده انقلاب اسلامی است…

حسین قدیانی

منبع :سایت شهید آوینی

در مورد مساله خانوادگي‌شان ما زياد تو زندگي خانوادگي‌شان نبوديم هر از گاهي مي‌رفتيم و سلام وعلیکي داشتيم منتهي يادم مي‌ايد اگر ايشان يك غذاي خوشمزه‌اي يا شيريني يا شكلاتي به تناسبي، جشني ، عروسي بود و چيزي به ايشان مي‌دادند شيريني كه برمي‌داشتند ميل نمي‌كردند. به ميزبان مي‌گفتند كه من مي‌توانم يك دانه ديگر بردارم و آن شخص با كمال ميل مي‌گفت برداريد. مي‌گفت من اين برمي‌دارم كه با خانمم و بچه‌هايم ميل كنم. اين خيلي عجيب بود كه مثلا حتي يك شيريني يا شكلاتي هم داشت مي‌بردند تو خانه كه در اين شيريني اندك و خوشمزگي اندك هم، خانواده‌اش سهيم باشند و به ما توصيه مي‌كردند كه اين خيلي موثر است كه آدم شيريني‌هاي زندگي‌اش راشاديهاي زندگي‌اش را سعي كند، باخانواده‌اش تقسيم كند، فقط فكر خودش نباشد. مي‌گفت در ايجاد مودت بين زن و شوهر موثر است و يك چيز ديگر كه مي گفتند خيلي موثر است خواندن نماز جماعت با خانواده‌ است. مي‌گفت خيلي در ايجاد الفت بين اعضاي خانواده موثر است،غير از آنكه روحيه عبادي هم حفظ مي‌شود.

براي من خيلي جالب بود كه بدانم رابطه آقا مرتضي با بچه‌هايش چگونه است. مي‌گفت كه بچه‌هاي من حرفم را نمي‌خوانند. مي‌گفتم يعني چه، اختلاف سني آقامرتضي با بچه‌هايش زياد بود.
مي‌گفت وقتي من سجاد را دعوا مي‌كنم و يك تشري مي‌زنم خودم خنده‌ام مي گيرد، بعد سجاد تحويل نمي‌گيرد. مي‌گفت علت آن، رفتار خودم است. من خودم نمي‌توانم از خودم چنين تصويري بدهم كه من يك چيزي مي‌گويم حتما بايد گوش كنيد.

يك روز ديگر ما با هم در مجله قرار داشتيم مقداري دير آمد. من پرسيدم چي شد؟ گفت كه سجاد را تنهايي فرستادم مدرسه. خودم هم دنبالش رفتم ببينم چه طوري مي‌رود و خيلي لذت برده بود كه مردانه از خيابان گذر كرده و يا من يك بار سوال كردم كه شما شبها اينقدر دير به منزل مي‌رويد آيا اعتراضي به شما نمي‌شود گفت نه! خانمم عادت كرده و درجريان قضاياست و اين طوري نيست كه منفك باشد و هر كسي كار خودش راانجام بدهد.

منبع :سایت شهید آوینی