در خبر سعد بن عبد اللَّه اشعرى و تشرف وى به حضور امام زمان و پرسش هائى كه از آن حضرت نموده است‏ آمده که :

عرض كردم: يا ابن رسول اللَّه! تأويل كهيعص چيست؟!

فرمود: اين حروف از اخبار غيبى است كه خداوند باطلاع زكريا عليه السّلام بنده‏ اش رسانيد، سپس آن را براى محمد صلّى اللَّه عليه و آله نيز حكايت كرد و آن بدين گونه بود: زكريا از خداوند خواست كه اسامى پنج تن را باو بياموزد پس جبرئيل آمد و آن را به وى ياد داد، از آن روز هر وقت زكريا اسامى محمد و على و فاطمه و حسن را به زبان مى‏ آورد مسرور مي شد و غم هايش برطرف مى‏ گرديد، ولى چون نام (حسين) را به زبان مى‏ آورد، چندان مي گريست كه گلويش مي گرفت و نفسش قطع مي شد.

روزى گفت: خداوندا! مرا چه مى‏ شود كه هر گاه اسامى آن چهار تن را مي برم غمهايم تسكين مى ‏يابد ولى وقتى نام حسين را مي برم اشكم جارى مي گردد! خداوند متعال داستان آن را بوى اطلاع داد و فرمود: كهيعص. كاف اسم كربلا، و ها هلاك عترت پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله و ياء يزيد پليد ظالم بحسين عليه السّلام و عين عطش آن حضرت و صاد صبر آن بزرگوار است.

چون زكريا اين را شنيد، تا سه روز از مسجدش خارج نشد، و مانع شد كه مردم نزد او بيايند. در اين سه روز مرتب گريه و زارى مي نمود و در آن حال مي گفت:

خداوندا! آيا بهترين خلق خود را به مصيبت فرزندش مبتلا مي سازى و امتحان اين واقعه جان گداز را بنابودى او فرود مى ‏آورى؟

پروردگارا! آيا لباس اين مصيبت عظمى را به تن على و فاطمه مى‏ پوشانى و غم و اندوه آن را به دل آنها مى ‏اندازى؟

آنگاه گفت: پروردگارا! پسرى به من روزى فرما كه در اين سن پيرى‏ چشمم به او روشن گردد و او را وارث و جانشين من كن و او را براى من مثل حسين براى محمد صلّى اللَّه عليه و آله قرار بده. وقتى او را به من ارزانى فرمودى، مرا مفتون محبت او گردان. سپس مرا در مرگ او مبتلا كن چنان كه محمد (ص) حبيب خود را در مرگ فرزندش سوگوار مي سازى. خداوند يحيى را به او موهبت فرمود و زكريا را در مرگ او عزادار ساخت» مدت حمل يحيى شش ماه و حسين عليه السّلام نيز چنين بود و اين خود داستانى طولانى دارد.

منبع:  مهدى موعود ( ترجمه جلد 51 بحار الأنوار)،ص: 835

چو اين بشنيد دخت شاه كرّار بگفتا با دليل اى مرد هشيار

ببر ما را سوى آن دشت بافرّ كه باشد خوابگاه شاه بي سر

روان شد كاروان غم دگر بار از آنجا سوى آن دشت بلابار

در آن هنگام و آن ايّام جابر بدشت كربلا گرديد حاضر

به طوف مرد قد آن جسم صد چاك بد اوّل زائران تربت پاك‏

به ‏بست احرام پس آن نيك اختر بجاى آورد او اين حجّ اكبر

تنى چندش بهمره ز آل هاشم طواف كعبه را گشتند عازم‏

به روز اربعين قتل آن شاه به دشت كربلا زد بيرق آه‏

به ناگه كاروان آل اطهار (ع) شدند از پهنه هامون نمودار

سرادقها همه در وادى غم به‏پا كردند آن دم بهر ماتم‏

چنان مي ريختند از ديدگان آب به روز روشن، و در شام تاريك‏

همه هم ناله با آن جمع گشتند همه پروانه آن شمع گشتند

دو روزى چند بودند اندر آنجا به آه و ناله بودندى هم آوا

به امر سرور دنيا و عقبى همه آن خيمه‏ها كندند از جا

و از آنجا سوى يثرب بار بستند دل افلاكيان ز اين درد خستند

پر از غم سينه با افغان و زارى نشستند آل طه در عمارى‏

نه تنها كربلاشان پر بلا بود بر ايشان هر زمان كرب و بلا بود

لهوف منظوم يا معارج المحبة (منظوم فارسى لهوف)، ص: 146

از آنجا که مصائب امام حسین (ع) از حدّ تصور انسان بیرون است، به هیچ وجه نمی توان حق این مصیبت را ادا کرد و به همین خاطر است که این سنّت شریف (عزاداری) نباید متوقف شود و پایبندی به زیارت امام حسین (ع) نیز از جانب خاندان پاک وی زمینه ای را فراهم نموده،‌ تا فاجعه عاشورا و درسهای عظیم آن به باد فراموشی سپرده نشود.

امام جعفر صادق (ع) می فرمایند: همانا آسمان چهل صبح خون گریست، و زمین چهل صبح گریست، و خورشید چهل صبح با کسوف و به رنگ سرخ گریست… و فرشتگان نیز چهل صبح بر او (امام حسین) گریستند. (کامل الزیارات ابن قولویه)

در بیان حوادث اربعین سیدالشهداء(ع) علاّمه مجلسی در مناقب به نقل از شریف مرتضی می گوید: سر امام حسین (ع) در اربعین، از شام به کربلا برگردانده شد و به بدنش ملحق گردید. (بحار الانوار علامه محمد باقر مجلسی)

سند اهمیت اربعین

در روایتی از امام حسن عسکری (ع) است که: از علامات مؤمن، خواندن زیارت اربعین است.

در حدیثی از امام حسن عسکری روایت شده که فرمود: علامات مؤمن پنچ چیز است: نمازهای یومیه همراه با نوافل، زیارت اربعین در اربعین شهادت امام حسین (ع)، انگشتر به دست راست کردن که سنّت پیامبر (ص) و اهل بیتش بوده است، و خاک آلود بودن پیشانی به خاطر سجده بر زمین، در خضوع و خشوع خدای تعالی و تضرّع به محضر قدسی او، و آشکار گفتن بسم الله الرّحمن الرّحیم که در نماز واجب است بلند بر زبان جاری شود.

(بحار الأنوار علامه مجلسی)

این علامت مؤمنی است که تسلیم اوامر خدای تعالی در پیروی از اولیایش می باشد، و در دوستی و مودّت با آنها پایبند است، خدایی که در سوره شورا آیه 23 به پیامبرش فرمود: «قل لا أسئلکم من أجر إلاّ المودّة فی القربی» و امام حسین (ع) از نزدیکترین کسان رسول الله (ص) و از مصادیق آیه مودّت است. اربعین، زنده نگه داشتن یاد او و همدردی با او، همراه با پیروی و اظهار عطوفت روحی و قلبی بر ماجرای کربلای اوست.

زیارت اربعین معانی بسیاری دارد و پیام روشنی برای طاغوتیان عالم است، فریادی است که بر سر ظالمان بلند می شود و زائران را به سوی زیارت کربلا، برای تجدید بیعت با امامشان بر می انگیزد،‌ ندایی برای منکران است و بیانگر این مطلب است که ما تمسّک به باب حسین(ع) را تا ظهور امام حجّت (عج) از دست نمی دهیم.

زیارت اربعین با صدای سید مهدی میرداماد

بسیار فابل تأمل است که بدانیم خداوند متعال اگر براى زيارت كربلاى حسين(ع)، پاداش هزار حج و عمره مى‏دهد، زیرا که حج هم به بركت عاشورا باقى مانده است.حج را هم حسين زنده كرد.حيات اسلام در سايه خون پاك شهيدان كربلا بود.اگر نامى و سخنى از پيامبر و كعبه و قبله و دين و قرآن مانده است، به بركت وجود حسين و خون و شهادت اوست.اسلام، مديون‏سيد الشهداء است.از اينجاست كه مى‏گوييم:كربلا، همه چيز ماست، چون اساس دين را حفظ كرد

پس، حق است که هر سال و بلکه هر روز یاد او در جانها زنده گردد و چشمها به جای اشک خون بگریند، که خود فرمود: (أنَا قَتیلُ العَبَرات، ما ذُکِرتُ عِندَ مُؤمنٍ إلاّ وَ دَمَعَتْ عَیناهُ)
من کشته اشکهایم، هیچ مؤمنی مرا یاد نمی کند، مگر آنکه چشمانش اشک می ریزد.

منبع : سایت  شهید آوینی

يكي از زنان اسلام كه‏ مايه افتخار جهان است زينب كبري عليها السلام است .تاريخ نشان مي‏ دهد كه حوادث خونين و مصائب بي نظير كربلا زينب را به صورت پولاد آبديده در آورد .

زينبي كه از مدينه خارج شد با زينبي كه از شام به مدينه برگشت‏ يكي نبود .زينبي كه از شام برگشت رشد يافته‏ تر و خالص‏ تر بود . حتي آنچه‏ در خلال حوادث اسارت ظهور كرده با آنچه در خلال ايام كربلا در زماني كه‏ هنوز برادر بزرگوارش زنده بود و مسؤوليت به عهده زينب گذاشته نشده بود ، از زينب ظهور كرد ، فرق دارد .

يكي از زنان فاضله مسلمان عرب در زمان ما به نام دكتر عايشه بنت‏ الشاطي كتابي درباره زينب نوشته به نام بطلة كربلا يعني بانوي قهرمان‏ كربلا . اين كتاب چند بار به فارسي ترجمه و چاپ شده . اين بطولت و قهرماني قسمت زيادش معلول همان حوادث و شدايد كربلاست . حوادث كربلا بود كه زبان زينب كبري را به آنچنان خطابه غرا و آتشيني در مجلس يزيد جاري كرد كه همه شنيده‏ ايد
ابوتمام مي‏ گويد :

لولا اشتعال النار في ما جاورت

ما كان يعرف طيب عرف العود

اگر آتش در كنار چوب عود مشتعل نشود و داغي و سوزندگي آن عود را نگيرد ، بوي خوش عود ظاهر نمي‏ گردد . تا آتش نباشد ، تا درد و سوزش‏ نباشد ، هنر چوب عود ظاهر نمي‏ گردد

سعدي در همين مضمون مي‏گويد :

قول مطبوع از درون سوزناك آيد كه عود چون همي سوزد جهان از وي معطر مي‏ شود

رودكي مي‏ گويد :

اندر بلاي سخت پديد آيد

فضل و بزرگواري و سالاري

منبع : بیست گفتار ، مرتضی مطهری ، ص 195

همان مقداری که فداکاری حضرت، ارزش پیش خدای تبارک و تعالی دارد و در پیشبرد نهضت حسین سلام الله علیه کمک کرده است، خطبه های حضرت سجاد و حضرت زینب هم به همان مقدار یا قریب آن مقدار تأثیر داشته است.

آنها به ما فهماندند که در مقابل جائر، در مقابل حکومت جور نباید زن ها بترسند و نباید مردها بترسند.

در مقابل یزید، حضرت زینب سلام الله علیها ایستاد و آن را همچو تحقیر کرد که بنی امیه در عمرشان همچو تحقیری نشنیده بودند و صحبت هائی که در بین راه و در کوفه و در شام و اینها کردند و منبری که حضرت سجاد سلام الله علیه رفت و واضح کرد به اینکه قضیه، قضیه مقابله غیر حق با حق نیست، یعنی ما را بد معرفی کرده اند، سیدالشهدا را می خواستند معرفی کنند که یک آدمی است که در مقابل حکومت وقت، خلیفه رسول الله ایستاده است. حضرت سجاد این مطلب را در حضور جمع فاش کرد و حضرت زینب هم.

منبع :صحیفه نور ، ج 17 ، ص 58

هنگام ورود خاندان نبوّت به شام، پيرمردى از مردم شام، به آنها نزديك شد و گفت:

«سپاس خدا را كه شما را كشت و نابود ساخت، و شهرها را از مردان شما آسوده كرد، و امير مؤمنان يزيد را بر شما مسلّط نمود.»

امام سجّاد عليه السّلام: اى پيرمرد! آيا قرآن خوانده ‏اى؟

پيرمرد: آرى.

امام سجّاد عليه السّلام: آيا معنى اين آيه را فهميده ‏اى كه خداوند مى ‏فرمايد:

«قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‏

، بگو اى پيامبر، من براى رسالت مزدى جز دوستى با خويشانم را از شما نمى‏ خواهم.» (شورى/ 23)

پيرمرد: آرى خوانده‏ ام.

امام سجّاد عليه السّلام: «منظور از خويشان پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم در اين آيه ما هستيم.»

اى پيرمرد! آيا اين آيه را خوانده‏ اى؟

«وَ آتِ ذَا الْقُرْبى‏ حَقَّهُ حقّ خويشان را ادا كن.» (اسراء/ 26)

پيرمرد: آرى خوانده‏ ام.

امام سجّاد عليه السّلام: «خويشان در اين آيه ما هستيم.»

اى پيرمرد آيا اين آيه را خوانده‏ اى؟

«وَ اعْلَمُوا أَنَّما غَنِمْتُمْ مِنْ شَيْ‏ءٍ فَأَنَّ لِلَّهِ خُمُسَهُ وَ لِلرَّسُولِ وَ لِذِي الْقُرْبى‏

، بدانيد از هر آنچه سود برديد يك پنجم آن مخصوص خدا و رسول و خويشان است.» (انفال/ 41).

پيرمرد: آرى خوانده‏ ام.

امام سجّاد عليه السّلام: «اى پيرمرد! خويشان در اين آيه ما هستيم.»

اى پيرمرد آيا اين آيه را خوانده ‏اى؟

«إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنْكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يُطَهِّرَكُمْ تَطْهِيراً

همانا خداوند خواسته است كه ناپاكى را از شما خاندان بر دارد و شما را پاك و پاكيزه گرداند.» (احزاب/ 33)

پيرمرد: آرى خوانده ‏ام.

امام سجّاد عليه السّلام: اين آيه در شأن ما نازل شده است.

در اين هنگام پيرمرد در سكوت فرو رفت و از گفتار جسورانه خود پشيمان شد و گفت:

«تو را به خدا شما همانيد كه گفتيد؟»

امام سجّاد عليه السّلام: آرى سوگند به خدا بدون ترديد ما همان خاندانيم، به حقّ پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و سلم ما همان خويشاوندان او هستيم.

پيرمرد پس از شناخت آنها، گريه كرد و از شدّت ناراحتى، عمامه خود را از سر گرفت و بر زمين زد و دستهايش را به سوى آسمان بلند نموده و گفت:

«خدايا! ما از دشمنان جنّى و انسى آل محمّد صلى اللَّه عليه و آله و سلم بيزاريم.»

سپس به امام سجّاد عليه السّلام عرض كرد: «آيا توبه‏ ام پذيرفته است؟»

امام سجّاد عليه السّلام: آرى اگر توبه كنى، خداوند توبه‏ ات را مى‏ پذيرد و با ما خواهى بود.

پيرمرد: «من توبه كردم.»

اين خبر به يزيد رسيد، يزيد فرمان داد آن پير را بكشيد، جلّادان يزيد او را به شهادت رساندند.

( غم نامه كربلا / ترجمه اللهوف على قتلى الطفوف، ص: 195)