دربخشی از تفسیر  :

«هُوَ الَّذِى يُصَوِّرُكُمْ فىِ الْأَرْحَامِ كَيْفَ يَشَاءُ لَا إِلَاهَ إِلَّا هُوَ الْعَزِيزُ الحَْكِيم »

(آیه 6 سوره آل عمران ) آمده است:

امروز عظمت مفهوم اين آيه با توجه به پيشرفتهاى علم جنين ‏شناسى از هر زمانى آشكارتر است چه اينكه” جنين” كه در آغاز به صورت يك موجود تك سلولى است، هيچگونه شكل و اندام و اعضاء و دستگاه مخصوصى در آن ديده نمى ‏شود و با سرعت عجيبى در مخفى ‏گاه رحم هر روز شكل و نقش تازه‏اى به خود مى‏ گيرد، گويا جمعى نقاش ماهر و چيره دست در كنار آن نشسته، و شب و روز روى آن كار مى ‏كنند، و از اين ذره ناچيز در مدت بسيار كوتاهى انسانى مى ‏سازند كه ظاهرش بسيار آراسته و در درون وجودش دستگاه‏هايى بسيار ظريف و پيچيده و دقيق و حيرت‏ انگيز ديده مى ‏شود اگر از مراحل جنين عكس‏بردارى شود (همان طور كه شده است) و از مقابل چشم انسان اين عكسها يكى بعد از ديگرى عبور كند انسان به عظمت آفرينش و قدرت آفريدگار آشنايى تازه‏اى پيدا مى‏ كند و بى اختيار اين شعر معروف را زمزمه خواهد كرد:

زيبنده ستايش، آن آفريدگارى است

كارد چنين دل‏آويز نقشى ز ماء و طين‏

و عجيب اين است كه تمام اين نقشها بر روى آب كه معروف است كه نقشى به خود نمى‏ گيرد مى‏ شود” كه كرده است در آب صورتگرى؟!“.

قابل توجه اين كه هنگامى كه عمل لقاح انجام شد و جنين به صورت نخستين خود در آمد، خيلى سريع با تقسيم و افزايش تصاعدى، به شكل يك دانه ميوه توت كه دانه‏هاى آن بهم متصل است مى‏ شود كه آن را” مرولا” مى ‏نامند، همزمان با اين پيشرفت لخته خونى به نام جفت در كنار آن در حال تكامل است، جفت از يك طرف با دو شريان و يك وريد به قلب مادر اتصال دارد و از طرف ديگر با جنين از راه بند ناف ارتباط داشته و جنين از تمام مواد غذايى كه در خون جفت موجود است تغذيه مى ‏نمايد.

كم كم بر اثر تغذيه و تكامل و روى آوردن سلولها به خارج و” مرولا” تو خالى مى ‏شود كه آن را” بلاستولا” مى‏ نامند، طولى نمى ‏كشد كه شماره سلولهاى” بلاستولا” زياد شده تشكيل يك كيسه دو ديواره مى‏دهد و سپس فرورفتگى پيدا مى ‏كند و در نتيجه جنين به دو ناحيه” سينه” و” شكم” تقسيم مى ‏شود.

جالب اين كه تا اين مرحله تمام سلولها به يكديگر شبيه هستند و از نظر ظاهر اختلافى ندارند ولى از اين مرحله به بعد صورتگرى جنين آغاز مى ‏شود و اجزاى آن به تناسب كارهايى كه در آينده بايد انجام بدهند در آنها تغييراتى صورت مى ‏گيرد و بافتها و دستگاههاى مختلف ظاهر مى‏ شوند و هر گروه از سلولها عهده‏ دار ساختن يكى از دستگاههاى بدن مانند دستگاه اعصاب، گردش خون، گوارش و … مى ‏شوند در نتيجه جنين پس از اين مراحل در مخفى‏ گاه رحم به صورت انسانى موزون صورتگرى مى‏ شود.

(تفسير نمونه، ناصرمکارم شیرازی ،ج‏2، ص: 429)

از حضرت علی(ع) روایت است که فرمود: «نخستین رحمتی که از آسمان به زمین نازل شد، در روز بیست و پنجم ماه ذی القعده، روز دحوالارض بوده است. و هرکس این روز را روزه بدارد و شب آن را به عبادت بپردازد، به پاداش عبادت صد ساله رسیده است؛ عبادت صد ساله ای که روز های آن را به روزه و شب های آن را به عبادت گذرانیده است. و هر جماعتی که در این روز گِرد هم ایند و به ذکر پروردگار بپردازند، پراکنده نخواهند شد مگر آنکه خواسته های آنان برآورده خواهد شد و در این روز هزاران رحمت از سوی پروردگار نازل می شود که نودونه درصد آن از آنِ کسانی است که روزش را به روزه و ذکر مشغول باشند و شبش را به احیا و عبادت»

مراقبات، صص 186 و 187.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای عصر امروز (یک‌شنبه) با حضور در یکی از بیمارستان‌‌های تهران از آیت‌الله مهدوی کنی عیادت کردند.

رهبر انقلاب اسلامی در این دیدار در جریان مداوای رئیس مجلس خبرگان قرار گرفتند و سلامتی وی را از خداوند متعال مسألت کردند.
آیت‌الله مهدوی کنی -رئیس مجلس خبرگان رهبری- بعد از ظهر چهارده خرداد امسال به دلیل عارضه قلبی در بیمارستان بستری شده و تحت مداوا قرار دارد. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در تاریخ پانزدهم خرداد نیز با حضور در بیمارستان از ایشان عیادت کرده بودند.

منبع :سایت آیت الله خامنه ای

به امید بهبود و سلامتی کامل این عالم بزرگوار

در تفسیر آیه 33 سوره احزاب آمده :

سومين دستور را كه آن در زمينه رعايت عفت  است چنين بيان مى ‏كند:

” شما در خانه‏ هاى خود بمانيد و همچون جاهليت نخستين در ميان جمعيت ظاهر نشويد” و اندام و وسائل زينت خود را در معرض تماشاى ديگران قرار ندهيد (وَ قَرْنَ فِي بُيُوتِكُنَّ وَ لا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجاهِلِيَّةِ الْأُولى‏).

” قرن” از ماده” وقار” به معنى سنگينى است، و كنايه از قرار گرفتن در خانه‏ ها است، بعضى نيز احتمال داده ‏اند كه از ماده” قرار” بوده باشد كه از نظر نتيجه تفاوت چندانى با معنى اول نخواهد داشت»
.
” تبرج” به معنى آشكار شدن در برابر مردم است، و از ماده” برج” گرفته شده كه در برابر ديدگان همه ظاهر است.
اما اينكه منظور از جاهليت اولى چيست؟ ظاهرا همان جاهليتى است كه مقارن عصر پيامبر ص بوده، و به طورى كه در تواريخ آمده در آن موقع زنان حجاب درستى نداشتند، و دنباله روسرى ‏هاى خود را به پشت سر مى ‏انداختند به طورى كه گلو و قسمتى از سينه و گردنبند و گوشواره‏هاى آنها نمايان بود، و به اين ترتيب قرآن همسران پيامبر (ص ) را از اين گونه اعمال باز مى‏دارد.
بدون شك اين يك حكم عام است، و تكيه آيات بر زنان پيامبر ص به عنوان تاكيد بيشتر است، درست مثل اينكه به شخص دانشمندى بگوئيم تو كه دانشمندى دروغ مگو، مفهومش اين نيست كه دروغ گفتن براى ديگران مجاز است، بلكه منظور اين است كه يك مرد عالم بايد به صورت مؤكدتر و جدى ‏ترى از اين كار پرهيز كند.

به هر حال اين تعبير نشان مى‏دهد كه جاهليت ديگرى همچون جاهليت عرب در پيش است كه ما امروز در عصر خود آثار اين پيشگويى قرآن در دنياى متمدن مادى را مى ‏بينيم، ولى مفسران پيشين نظر به اينكه چنين امرى را پيش بينى نمى ‏كردند، براى تفسير اين كلمه به زحمت افتاده بودند لذا” جاهليت اولى” را به فاصله ميان آدم و نوح، و يا فاصله ميان عصر داود و سليمان كه زنان با پيراهن هاى بدن‏نما بيرون مى‏آمدند، تفسير كرده ‏اند، تا جاهليت قبل از اسلام را” جاهليت ثانيه” بدانند!.

ولى چنان كه گفتيم نيازى به اين سخنان نيست، بلكه ظاهر اين است” جاهليت اولى” همان جاهليت قبل از اسلام است كه در جاى ديگر قرآن نيز به آن اشاره شده است (سوره آل عمران آيه 143 و سوره مائده آيه 50 و سوره فتح آيه 26) و” جاهليت ثانيه"، جاهليتى است كه بعدا پيدا خواهد شد (همچون عصر ما) شرح بيشتر اين موضوع را در بحث نكات خواهيم داد.

(تفسير نمونه، ج‏17، ص: 291)

مرحوم شيخ صدوق به نقل از حاكم بيهقى حكايت كند:

روزى حضرت علىّ بن موسى الرّضا عليهما السلام در

جمع عدّه اى نشسته بود، ضمن فرمايشاتى فرمود:

در دنيا هيچ نعمت واقعى و حقيقى وجود ندارد.

بعضى از دانشمندان حاضر در مجلس گفتند:

يا ابن رسول اللّه ! پس اين آيه شريفه قرآن «لتسئلنّ

يومئذٍ عن النّعيم »(سوره تكاثر: آيه 8)كه مقصود آب سرد

و گوارا مى باشد، را چه مى گوئى ؟

حضرت با آواى بلند اظهار نمود: شما اين چنين تفسير

كرده ايد؛ و عدّه اى ديگرتان گفته اند: منظور طعام لذيذ

است ؛ و نيز عدّه اى ديگر، خواب راحت و آرام بخش

تعبير كرده اند.

و سپس افزود: به درستى كه پدرم از پدرش ، امام جعفر

صادق عليه السلام روايت فرموده است كه : خداوند متعال

نعمت هائى را كه در اختيار بندگانش ‍ قرار داده است ،

همه به عنوان تفضّل و لطف بوده است تا مورد استفاده

و بهره قرار دهند.

و خداى رحمان اصل آن نعمت ها را مورد سؤ ال و بازجوئى

قرار نمى دهد و منّت هم برايشان نمى گذارد، چون منّت

نهادن در مقابل لطف و محبّت ، زشت و ناپسند است .

بنابر اين ، منظور از آيه شريفه قرآن ، محبّت و ولايت ما

اهل بيت رسول اللّه صلوات اللّه عليهم است كه خداوند

متعال در روز محشر، پس از سؤ ال پيرامون توحيد و

يكتاپرستى ؛ و پس از سؤ ال از نبوّت پيغمبر اسلام ، از

ولايت ما ائمّه ، نيز سؤ ال خواهد كرد.

و چنانچه انسان از عهده پاسخ آن برآيد و درمانده نگردد،

وارد بهشت گشته و از نعمت هاى جاويد آن بهره مى برد،

كه زايل و فاسدشدنى نخواهد بود.

سپس امام رضا عليه السلام افزود: پدرم از پدران بزرگوارش

عليهم السلام حكايت فرمود، كه رسول خدا صلى الله عليه

و آله خطاب به علىّ بن ابى طالب عليه السلام فرمود:

اى علىّ! اوّلين چيزى كه پس از مرگ از انسان سؤ ال

مى شود،يگانگى خداوند سبحان ، سپس نبوّت و رسالت

من ؛ و آن گاه از ولايت و امامت تو و ديگر ائمّه خواهد بود،

با كيفيّتى كه خداوند متعال مقرّر و تعيين نموده است .

پس اگر انسان ، صحيح و كامل اقرار كند و پاسخ دهد،

وارد بهشت جاويد گشته و از نعمت هاى بى منتهايش

بهره مند مى گردد.

(  تفسيرالبرهان : ج 4، ص 502، ح 5، به نقل از توحيد شيخ صدوق )

آيا جمله «لا اكراه فى الدين» دليل آزادى و اختيار

انسان در عمل نيست؟

قرآنى كه به كفّار مى‏ گويد: «هاتوا برهانكم» ( انبياء، 24)

طرفدار برهان است نه اجبار.

جمله‏ ى «لااكراه فى الدين» ( بقره، 256) بيانگر آن است

كه ايمان قلبى با اجبار حاصل نمى‏ شود؛ بلكه با برهان

و حكمت و موعظه و اخلاق و ديدن نتيجه كار، چنين

ايمانى پيدا مى‏ شود؛ البته اين بدان معنا نيست كه

هركس در عمل بتواند هر منكرى را انجام دهد و بگويد

من آزادم؛ زيرا در اسلام، نهى از منكر، جهاد، تعزيرات،

حدود، ديات و قصاص براى برخورد با قانون شكنان و

زشت سيرتان وجود دارد.

اگر رفتار زشت برخى از افراد سبب اذيت و آزار ديگران

شد، مى‏ توان از قدرت و زور استفاده كرد؛ زور، خوب

است؛ امّا ظلم، بد. اگر قدرت نباشد، افراد خودسر

قانون‏شكن، جامعه را به فساد مى‏ كشند.

«لو لادفع اللّه الناس بعضهم ببعض لفسدت الارض»

(بقره، 251)

كوتاه سخن آنكه در ايمان قلبى، اكراه و اجبار راه

ندارد و با زور، ايمان واقعى تحقق پيدا نمى‏ كند؛

ولى هر كجا از فردى به هر عنوانى كارى سرزد

كه سبب فتنه و فساد است بايد جلوى آن را

گرفت و اين ربطى به ايمان قلبى ندارد.

به علاوه هركس كارى را پذيرفت بايد لوازم آن را

هم بپذيرد.

مثلًا شاگرد، حق ندارد سر كلاس با لباس شنا بيايد

و يا بخوابد؛ زيرا ورود در كلاس بايد همراه با پذيرفتن

شرايط كلاس باشد.

اگر كسى اسلام را پذيرفت، حق ندارد با استناد به

آيه «لااكراه فى الدين» بگويد: من آزادى و اختيار دارم

و مى‏ توانم از دين برگشته و مرتد شوم و كسى حق

ندارد با من كارى داشته باشد! زيرا اين ارتداد، سبب

ايجاد تشنّج و هرج و مرج و ترديد در ديگران مى‏ شود.

(پرسش و پاسخهاى قرآنى(ج‏1)، محسن قرائتی ،ص: 115)