حجة الاسلام و المسلمین رحیمیان می گوید :

یکی از افراد بسیار خوب که در جبهه مجروح و ترکش به

سرش اصابت کرده بود و پزشکان به او جواب رد داده بودند

و از بهبودی او مأیوس بود، توسط یکی از دوستانش در

هلال احمر چند حبه قند برایم فرستاد و خواهش کرد که

خدمت امام ببرم و امام قند ها را تبرک نمایند و به آن ها

دعا بخوانند و برای سلامتی وی دعا کنند.

من چون اصرار او را دیدم ، قند ها را خدمت امام بردم

و مطلب را به عرض رساندم ،امام هم قندها را تبرک

نموده و به آن ها دعا خواندند و برای سلامتی او دعا

کردند ، پس از آن دوستش آمد و قند ها را برد و چند

روز بعد تلفن زد و ذوق زده و گریان ، تشکر کرد و مژده

داد که ایشان از خطر نجات یافته و پزشکان از بهبودی

او مبهوت شده اند.

بعد از مدتی آن برادری که در جبهه ترکش به سرش

خورده بود برایم نقل کرد : که فلان پزشک متخصص

معروف که در جریان معالجه من بود و به طور قطع از

بهبودیم اظهار یأس کرده بود ، بعد ار این ماجرا با

صراحت به من گفت : ما دکترها به معجزه اعتقاد

نداریم ، ولی وقتی که شما را می بینم که بعد از آن

وضعیت ، ناگهان همه چیز عوض شد و بعد از چند روز

روی پای خود راه می روید ، ناچار می شویم که به

معجزه اعتقاد پیدا کنیم .

( آداب طلبگی ، شاکر برخوردار فرید ، ص 272)