انسان به دنیا نیامده تا |آن گونه که می خواهد زندگی کند و آن طور که دوست دارد ،

آن را تنظیم کند . بلکه به دنیا آمده تا هنر و مهارت خود را در هماهنگ شدن با کش

و قوس های زندگی نشان دهد .

دنیا محل برگزاری آزمون بهشت است ؛ نه خود بهشت . 

هیچ گاه یک دانش آموز ، سئوال امتحانی را مطابق میل خود تنظیم نمی کند ،بلکه

با پاسخ دادن  به سئوالات از پیش تعیین شده ، به پیروزی خود در امتحان می اندیشد .

ودر صورت موفقیت،شیرینی پیروزی و شادی آن را نصیب خود می کند.

کار یک دانش آموز در جلسه امتحان ، هماهنگ کردن پاسخ هایش با سئوالات امتحان

است . در هیچ امتحانی شخص امتحان شونده ، نمی تواند بگوید من فلان پاسخ را آماده

کرده ام و شما باید طبق پاسخ های آماده من سئوال ها را طراحی کنید .

قصه دنیا نیز همین طور است . انسان معمولا انتظار دارد برنامه دنیا ( که امتحان بزرگ است )

طبق خواسته او تنظیم شود و هر چه می خواهد محقق شود ، حال آن که این ،با واقعیت دنیا

ناسازگار است .

دنیا محل آزمون بزرگ زندگی است و تعیین برنامه آن از اختیار ما خارج است ، اما

چگونگی پاسخ و واکنش ما ، در اختیارمان است .

(قرآن و رضایت از زندگی ، احمد صادقیان و صدیقه علیزاده ، ص 88،89)