روزی منزل حضرت آیةاللّه العظمی بروجردی رحمةاللّه

علیه بودم که وزراء و هم چنین روِسای قم وارد منزل

ایشان شدند، ولی ایشان جلوی پای آنها بلند نشدند

و فقط یااللّه می گفتند، ناگهان یک طلبه روحانی وارد

شد، آقا با تمام قامت، برای آن طلبه بلند شدند، تا

ارزش علم و طلبه را به آن روِسا و مسئولین بفهمانند.

شبیه این جریان هم در منزل آیةاللّه کاشانی رحمةاللّه

علیه اتفاق افتاد، وقتی که روِسا و وکلای مجلس وارد

منزل شدند، ایشان جلوی پای آنها بلند نشدند و فقط

فرمودند: بی سواد بیا اینجا بنشین و وقتی که نشستند،

ناگهان طلبه ای وارد شد، ایشان با زحمت، و تمام قد،

برای آن طلبه بلند شدند و آن طلبه متحیر مانده بود،

ولی من فهمیدم که ایشان می خواستند با این کار،

ارزش طلبه و روحانی را به آنها بفهمانند.

غرض این که، شما به خاطر حرف چند نفر، چه آشنا و

چه غریبه، ناراحت نشوید و دست از طلبگی برندارید

و بدانید که اگر ما خوب باشیم، مردم هم با ما خوب

خواهند بود ما باید شکر کنیم که در لباس و راهی

هستیم که اهل گناه از آن شرم دارند.

( آداب الطلاب ، شاکر برخوردار فرید ، ص 95)