عبد اللَّه بن فضل هاشمى گويد: از امام صادق

عليه السّلام شنيدم كه مى‏ فرمود:براى صاحب

الأمر غيبت ناگزيرى است كه هر باطل‏ جويى در

آن به شكّ مى‏ افتد،

گفتم: فداى شما شوم، براى چه؟

فرمود: به خاطر امرى كه ما اجازه‏ نداريم آن

را هويدا كنيم،

گفتم: در آن غيبت چه حكمتى وجود دارد؟

فرمود:حكمت غيبت او همان حكمتى است كه

در غيبت حجّتهاى الهى پيش از او بوده است و

وجه حكمت غيبت او پس از ظهورش آشكار گردد،

همچنان كه وجه حكمت كارهاى خضر عليه السّلام

از شكستن كشتى و كشتن پسر و بپاداشتن ديوار

بر موسى عليه السّلام روشن نبود تا آنكه وقت جدايى

آنها فرارسيد.

اى پسر فضل اين امر، امرى از امور الهى و سرّى ازاسرار

خدا و غيبى از غيوب پروردگار است و چون دانستيم كه

خداى تعالى حكيم است، تصديق مى‏ كنيم كه همه

افعال او حكيمانه است اگر چه وجه آن آشكار نباشد.

(كمال الدين ، ترجمه پهلوان، ج‏2، ص: 235)