در خبر سعد بن عبد اللَّه اشعرى و تشرف وى به حضور امام زمان و پرسش هائى كه از آن حضرت نموده است‏ آمده که :

عرض كردم: يا ابن رسول اللَّه! تأويل كهيعص چيست؟!

فرمود: اين حروف از اخبار غيبى است كه خداوند باطلاع زكريا عليه السّلام بنده‏ اش رسانيد، سپس آن را براى محمد صلّى اللَّه عليه و آله نيز حكايت كرد و آن بدين گونه بود: زكريا از خداوند خواست كه اسامى پنج تن را باو بياموزد پس جبرئيل آمد و آن را به وى ياد داد، از آن روز هر وقت زكريا اسامى محمد و على و فاطمه و حسن را به زبان مى‏ آورد مسرور مي شد و غم هايش برطرف مى‏ گرديد، ولى چون نام (حسين) را به زبان مى‏ آورد، چندان مي گريست كه گلويش مي گرفت و نفسش قطع مي شد.

روزى گفت: خداوندا! مرا چه مى‏ شود كه هر گاه اسامى آن چهار تن را مي برم غمهايم تسكين مى ‏يابد ولى وقتى نام حسين را مي برم اشكم جارى مي گردد! خداوند متعال داستان آن را بوى اطلاع داد و فرمود: كهيعص. كاف اسم كربلا، و ها هلاك عترت پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله و ياء يزيد پليد ظالم بحسين عليه السّلام و عين عطش آن حضرت و صاد صبر آن بزرگوار است.

چون زكريا اين را شنيد، تا سه روز از مسجدش خارج نشد، و مانع شد كه مردم نزد او بيايند. در اين سه روز مرتب گريه و زارى مي نمود و در آن حال مي گفت:

خداوندا! آيا بهترين خلق خود را به مصيبت فرزندش مبتلا مي سازى و امتحان اين واقعه جان گداز را بنابودى او فرود مى ‏آورى؟

پروردگارا! آيا لباس اين مصيبت عظمى را به تن على و فاطمه مى‏ پوشانى و غم و اندوه آن را به دل آنها مى ‏اندازى؟

آنگاه گفت: پروردگارا! پسرى به من روزى فرما كه در اين سن پيرى‏ چشمم به او روشن گردد و او را وارث و جانشين من كن و او را براى من مثل حسين براى محمد صلّى اللَّه عليه و آله قرار بده. وقتى او را به من ارزانى فرمودى، مرا مفتون محبت او گردان. سپس مرا در مرگ او مبتلا كن چنان كه محمد (ص) حبيب خود را در مرگ فرزندش سوگوار مي سازى. خداوند يحيى را به او موهبت فرمود و زكريا را در مرگ او عزادار ساخت» مدت حمل يحيى شش ماه و حسين عليه السّلام نيز چنين بود و اين خود داستانى طولانى دارد.

منبع:  مهدى موعود ( ترجمه جلد 51 بحار الأنوار)،ص: 835

آیا فراگیری یک گناه مثل بدحجابی یا اصلاح صورت، امر به معروف را در آن مورد ساقط می‌کند؟

نه‌تنها باعث نمی‌شود که تکلیف ساقط شود، بلکه سنگین‌تر هم می‌شود. چون اگر گناه فردی بود و یک نفر انجام می‌داد خب این آثار سوئی روی جامعه و افراد جامعه ندارد اما اگر خدای ناکرده شیوع پیدا کرد و فراگیر شد، افراد زیادی مرتکب می‌شوند، اینجا تکلیف سنگین‌تر می‌شود. بنابراین فراگیری و عادی شدن گناه در جامعه مجوزی برای ترک امر به معروف و نهی از منکر نیست ولی گاهی وقت‌ها به خاطر این شیوع، اثر نمی‌کند و باید شیوه‌های دیگری پیش گرفت. حالا ممکن است گروهی باهم متحد بشوند شیوه‌های مختلفی را اجرا کنند. گاهی نشر یک کتاب، گاهی نوشتن یک مقاله، گاهی فرستادن پیامک و گاهی به واعظ شهر می‌گوییم در منبر بگوید گاهی برنامه‌ای در تلویزیون پخش بشود، گاهی فیلمی بسازند و پخش کنند تا اثر کند. همه این‌ها راه‌های مختلفی برای امر به معروف و نهی از منکر است. متأسفانه همین‌که گفته می‌شود امر به معروف ذهن می‌رود سراغ یکسری گناهان شایع و علنی جامعه و همچنین گفتنِ به زبان. گفتنِ به زبان تنها یکی از راه‌های امر به معروف و نهی از منکر است شیوه‌های مختلفی در این عصر برای جلوگیری از گناه موجود است.

اولاً کثرت یک گناه خودش موجب عسر و حرج به‌طور مطلق نیست. ثانیاً عسر و حرج در اینجا شخصی است نه نوعی و نمی‌تواند مجوز باشد یا دلیل باشد که عسر و حرج است، پس امر به معروف نکنیم در آن مورد. البته اگر خود شخص تشخیص می‌دهد که امر به معروف و نهی از منکر برایش موجب عسر و حرج است و نمی‌تواند یا بسیار مشقت دارد یا ضرری دارد، در آن صورت واجب نیست. اما اگر صرفاً یک گناهی زیاد شده ولی نمی‌دانیم موجب عسر و حرج می‌شود یا نه و از آن‌طرف هم گفته‌اند امر کردن و نهی کردن احتمال تأثیر دارد، واجب است امرونهی بشود.

پرسیده‌اند آیا در فضاهایی که برخی گناهان دیگر قبح اجتماعی ندارد، برای مثال بی‌حجابی در برخی از مناطق؛ آیا می‌توان گفت برخورد ما با مردم این مناطق، می‌شود همچون برخورد مسلمانان با قبیله‌های بی‌حجاب در صدر اسلام باشد که طبق روایتی نهی از این منکر در مورد آنها واجب نبوده است؟ یعنی آن محلات و مناطق، مشابه آن قبایلی باشند که نهی از این عمل در آنجا واجب نباشد؟

پاسخ این است که وقتی به این مسأله در روایت اشاره شده، سرّش هم گفته شده است، فرموده‌اند آن‌چه که آن‌ها گوش نمی‌دهند، یعنی تأثیر ندارد: «لا یتناهون» یعنی نهی شما در آنها تاثیری ندارد، یعنی دیگر احتمال تأثیر وجود ندارد؛ بنابراین فرقی نمی‌کند؛ گناه شیوع پیدا کرده باشد یا نه، اگر نهی از منکر شما اثر ندارد که آنها گوش بدهند و گناه نکنند، بله واجب نیست بگویید؛ اگر از این جهت تأثیر نمی‌کند، بله مثل آنهاست و وجوب ندارد؛ اما اینکه کلاً بگوییم چون که گناه شیوع پیدا کرده، بنابراین بر ما واجب نیست، نه اینچنین نیست، اگر نهی از منکر مؤثر باشد واجب است.

حجت‌الاسلام‌والمسلمین فلاح‌زاده

منبع :khamenei.ir

اگر شخصی خودش مبتلا به گناهی باشد، آیا می‌تواند در آن مورد، دیگری را نهی از منکر کند؟

نه‌ تنها می‌توانید بلکه بعضی از موارد باید حتماً امر به معروف و نهی از منکر کنید ولو خودتان عامل نباشید. اگرچه در کتب فقهی از جمله در تحریرالوسیله‌ی حضرت امام رحمه‌الله آمده است که «ینبغی بآمر به المعروف و ناهی عن المنکر» و یک سری صفاتی را ذکر کردند از جمله اینکه خودش عامل به آن معروف باشد و خودش تارک آن منکر باشد، اما این‌ها جزء شرایط پسندیده است و شرط لازم نیست و بهتر است که این‌طور باشد. این‌گونه نیست چون خودش گناه کرده آن تکلیف از او برداشته شود. مثلاً بعضی‌ها می‌پرسند اگر کسی مشروب خورده آیا دیگر نباید نماز بخواند؟ خب اگر نماز نخواند می‌شود دو گناه یکی مشروب‌خواری و دیگری ترک نماز. بنابراین نماز را باید بخواند. حالا ممکن است این نماز قبول نشود اما وظیفه را باید انجام بدهد. بنابراین اگر خودش هم عامل نیست ولی موردی را می‌بیند که دیگری مرتکب گناه می‌شود ضمن اینکه وظیفه خودش این است که گناه نکند، تکلیف و وظیفه هم دارد که درصورتی‌که شرایطش وجود داشته باشد، امر به معروف و نهی از منکر کند.

حجت‌الاسلام‌والمسلمین فلاح‌زاده

منبع :khamenei.ir

چو اين بشنيد دخت شاه كرّار بگفتا با دليل اى مرد هشيار

ببر ما را سوى آن دشت بافرّ كه باشد خوابگاه شاه بي سر

روان شد كاروان غم دگر بار از آنجا سوى آن دشت بلابار

در آن هنگام و آن ايّام جابر بدشت كربلا گرديد حاضر

به طوف مرد قد آن جسم صد چاك بد اوّل زائران تربت پاك‏

به ‏بست احرام پس آن نيك اختر بجاى آورد او اين حجّ اكبر

تنى چندش بهمره ز آل هاشم طواف كعبه را گشتند عازم‏

به روز اربعين قتل آن شاه به دشت كربلا زد بيرق آه‏

به ناگه كاروان آل اطهار (ع) شدند از پهنه هامون نمودار

سرادقها همه در وادى غم به‏پا كردند آن دم بهر ماتم‏

چنان مي ريختند از ديدگان آب به روز روشن، و در شام تاريك‏

همه هم ناله با آن جمع گشتند همه پروانه آن شمع گشتند

دو روزى چند بودند اندر آنجا به آه و ناله بودندى هم آوا

به امر سرور دنيا و عقبى همه آن خيمه‏ها كندند از جا

و از آنجا سوى يثرب بار بستند دل افلاكيان ز اين درد خستند

پر از غم سينه با افغان و زارى نشستند آل طه در عمارى‏

نه تنها كربلاشان پر بلا بود بر ايشان هر زمان كرب و بلا بود

لهوف منظوم يا معارج المحبة (منظوم فارسى لهوف)، ص: 146

حكمت 10

وَ قَالَ [عليه السلام] خَالِطُوا النَّاسَ مُخَالَطَةً إِنْ مِتُّمْ مَعَهَا بَكَوْا عَلَيْكُمْ وَ إِنْ عِشْتُمْ حَنُّوا إِلَيْكُمْ .

و درود خدا بر او ، فرمود : با مردم آن گونه معاشرت كنيد ، كه اگر مْرديد بر شما اشك ريزند، و اگر زنده مانديد ، با اشتياق سوى شما آيند.

ترجمه نهج البلاغه (4)

حکمت ( 10،11،12،13،14،15) خطبه (4)نامه (3)

از آنجا که مصائب امام حسین (ع) از حدّ تصور انسان بیرون است، به هیچ وجه نمی توان حق این مصیبت را ادا کرد و به همین خاطر است که این سنّت شریف (عزاداری) نباید متوقف شود و پایبندی به زیارت امام حسین (ع) نیز از جانب خاندان پاک وی زمینه ای را فراهم نموده،‌ تا فاجعه عاشورا و درسهای عظیم آن به باد فراموشی سپرده نشود.

امام جعفر صادق (ع) می فرمایند: همانا آسمان چهل صبح خون گریست، و زمین چهل صبح گریست، و خورشید چهل صبح با کسوف و به رنگ سرخ گریست… و فرشتگان نیز چهل صبح بر او (امام حسین) گریستند. (کامل الزیارات ابن قولویه)

در بیان حوادث اربعین سیدالشهداء(ع) علاّمه مجلسی در مناقب به نقل از شریف مرتضی می گوید: سر امام حسین (ع) در اربعین، از شام به کربلا برگردانده شد و به بدنش ملحق گردید. (بحار الانوار علامه محمد باقر مجلسی)

سند اهمیت اربعین

در روایتی از امام حسن عسکری (ع) است که: از علامات مؤمن، خواندن زیارت اربعین است.

در حدیثی از امام حسن عسکری روایت شده که فرمود: علامات مؤمن پنچ چیز است: نمازهای یومیه همراه با نوافل، زیارت اربعین در اربعین شهادت امام حسین (ع)، انگشتر به دست راست کردن که سنّت پیامبر (ص) و اهل بیتش بوده است، و خاک آلود بودن پیشانی به خاطر سجده بر زمین، در خضوع و خشوع خدای تعالی و تضرّع به محضر قدسی او، و آشکار گفتن بسم الله الرّحمن الرّحیم که در نماز واجب است بلند بر زبان جاری شود.

(بحار الأنوار علامه مجلسی)

این علامت مؤمنی است که تسلیم اوامر خدای تعالی در پیروی از اولیایش می باشد، و در دوستی و مودّت با آنها پایبند است، خدایی که در سوره شورا آیه 23 به پیامبرش فرمود: «قل لا أسئلکم من أجر إلاّ المودّة فی القربی» و امام حسین (ع) از نزدیکترین کسان رسول الله (ص) و از مصادیق آیه مودّت است. اربعین، زنده نگه داشتن یاد او و همدردی با او، همراه با پیروی و اظهار عطوفت روحی و قلبی بر ماجرای کربلای اوست.

زیارت اربعین معانی بسیاری دارد و پیام روشنی برای طاغوتیان عالم است، فریادی است که بر سر ظالمان بلند می شود و زائران را به سوی زیارت کربلا، برای تجدید بیعت با امامشان بر می انگیزد،‌ ندایی برای منکران است و بیانگر این مطلب است که ما تمسّک به باب حسین(ع) را تا ظهور امام حجّت (عج) از دست نمی دهیم.

زیارت اربعین با صدای سید مهدی میرداماد

بسیار فابل تأمل است که بدانیم خداوند متعال اگر براى زيارت كربلاى حسين(ع)، پاداش هزار حج و عمره مى‏دهد، زیرا که حج هم به بركت عاشورا باقى مانده است.حج را هم حسين زنده كرد.حيات اسلام در سايه خون پاك شهيدان كربلا بود.اگر نامى و سخنى از پيامبر و كعبه و قبله و دين و قرآن مانده است، به بركت وجود حسين و خون و شهادت اوست.اسلام، مديون‏سيد الشهداء است.از اينجاست كه مى‏گوييم:كربلا، همه چيز ماست، چون اساس دين را حفظ كرد

پس، حق است که هر سال و بلکه هر روز یاد او در جانها زنده گردد و چشمها به جای اشک خون بگریند، که خود فرمود: (أنَا قَتیلُ العَبَرات، ما ذُکِرتُ عِندَ مُؤمنٍ إلاّ وَ دَمَعَتْ عَیناهُ)
من کشته اشکهایم، هیچ مؤمنی مرا یاد نمی کند، مگر آنکه چشمانش اشک می ریزد.

منبع : سایت  شهید آوینی