انسان به دنیا نیامده تا |آن گونه که می خواهد زندگی کند و آن طور که دوست دارد ،

آن را تنظیم کند . بلکه به دنیا آمده تا هنر و مهارت خود را در هماهنگ شدن با کش

و قوس های زندگی نشان دهد .

دنیا محل برگزاری آزمون بهشت است ؛ نه خود بهشت . 

هیچ گاه یک دانش آموز ، سئوال امتحانی را مطابق میل خود تنظیم نمی کند ،بلکه

با پاسخ دادن  به سئوالات از پیش تعیین شده ، به پیروزی خود در امتحان می اندیشد .

ودر صورت موفقیت،شیرینی پیروزی و شادی آن را نصیب خود می کند.

کار یک دانش آموز در جلسه امتحان ، هماهنگ کردن پاسخ هایش با سئوالات امتحان

است . در هیچ امتحانی شخص امتحان شونده ، نمی تواند بگوید من فلان پاسخ را آماده

کرده ام و شما باید طبق پاسخ های آماده من سئوال ها را طراحی کنید .

قصه دنیا نیز همین طور است . انسان معمولا انتظار دارد برنامه دنیا ( که امتحان بزرگ است )

طبق خواسته او تنظیم شود و هر چه می خواهد محقق شود ، حال آن که این ،با واقعیت دنیا

ناسازگار است .

دنیا محل آزمون بزرگ زندگی است و تعیین برنامه آن از اختیار ما خارج است ، اما

چگونگی پاسخ و واکنش ما ، در اختیارمان است .

(قرآن و رضایت از زندگی ، احمد صادقیان و صدیقه علیزاده ، ص 88،89)

سید عباس پاکنژاد برادر شهید پاکنژاد گفت: بعد از شهادت برادرم، مرحوم اسکندر اصلانی شهردار یزد به بیان خاطره ای جالب از ماجرای «صیغه کردن» شهید دکتر پاکنژاد پرداخت.

وی گفت: یک روز به همراه دکتر برای عیادت بیماری به منزل پیرزنی رفتیم که به علت کسالت زیاد زمین گیر شده بود و در شرایط بسیار بد و نامطلوبی قرار گرفته بود. وقتی دکتر این صحنه را دید از دخترش پرسید موضوع چیست چرا مادرت در این شرایط است؟ چرا به او رسیدگی نمی کنید؟

فرزند پیرزن در جواب دکتر گفت دیگر توان نگهداری و انجام دادن کارهایش را ندارم و از عهده من خارج است. دکتر کمی به فکر فرو رفت و ناگهان رو به پیرزن کرد و در همان حالی که خوابیده بود از او پرسید آیا شما حاضرید صیغه من بشوید!

بعد از مدتی پیرزن رو به دکتر کرد و گفت آقای دکتر مگر شما اوضاع و احوال من را نمی بینید! من چگونه می توانم صیغه شما شوم! دکتر به پیرزن گفت من فقط می خواهم به شما محرم شوم تا بتوانم برای تمیز کردن به شما دست بزنم. در همان حال دکتر یکدفعه خودش شروع به خواندن صیغه کرد و بعد مشغول تمیز کردن پیرزن شد.

وی افزود: شهید پاکنژاد هر چند وقت یکبار به منزل آن پیرزن می رفت و جویای حالش می شد و در صورت نیاز وی را تمیز می کرد و مایحتاج زندگی پیرزن را تامین می کرد.

وی گفت: دکتر از من درخواست کرده بود که تا وقتی زنده است این ماجرا را برای کسی تعریف نکنم.

منبع : یزد بانو 

در رمضان، مؤمنان با كارت «يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ» به ميهمانى خداوند دعوت شده ‏اند، و اين ميهمانى ويژگى‏ هايى دارد:

1- ميزبان، خداوند است و ميهمانان را شخصاً دعوت كرده است.

2- وسيله پذيرايى، شب قدر، نزول قرآن، فرود آمدن فرشتگان، استجابت دعا، لطافت روح، و دورى از دوزخ است.

3- زمان پذيرايى، ماه رمضان است كه به گفته‏ ى روايات، اوّل آن رحمت، وسط آن مغفرت و آخر آن پاداش است.

4- چگونگى پذيرايى، شب قدر به گونه ‏اى است كه در آن نياز يك سال ميهمانان تأمين مى ‏شود و زمين با نزول فرشتگان در شب قدر مزيّن مى ‏گردد.

5- غذاى اين ماه، غذاى روح است كه براى رشد معنوى لازم است، نه غذاى جسم. لطف غذاى اين مهمانى، آيات قرآن است كه تلاوت يك آيه آن در ماه رمضان همچون تلاوت تمام قرآن در ماه‏ هاى ديگر است.

اين ميهمانى هيچ سنخيّتى با ميهمانى ‏هاى دنيوى ندارد. خداوندِ عالِم و غنى و خالق و باقى و عزيز و جليل، ميزبان انسان‏هاى جاهل و فقير و فانى و مخلوق و ذليل مى ‏شود و مى ‏گويد: من دعايتان را مستجاب مى ‏كنم و براى هر نفسى كه در ماه رمضان مى ‏كشيد، پاداش تسبيحى عطا مى ‏كنم. «1»

__________________________________________________
(1). خطبه ‏ى پيامبر صلى الله عليه و آله در جمعه آخر ماه شعبان.

منبع : تفسير نور(10جلدى)،محسن قرائتی ،  ج‏1، ص: 28

در روايات آمده است كه دهه آخر ماه رمضان، پيامبر بستر خواب خود را جمع نموده و ده شب را احيا مى ‏داشت.

در حديثى طولانى از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مى خوانيم كه حضرت موسى عليه السلام به خدا عرض كرد:

خدايا مقام قربت را خواهانم. پاسخ آمد: «قُرْبى لِمَن اسْتَيْقَظَ لَيْلَةَ الْقَدْر»، قرب من، در بيدارى شب قدر است.

عرضه داشت: پروردگارا، رحمتت را خواستارم. پاسخ آمد: «رَحْمَتى لِمَنْ رَحمَ الْمَساكِينَ لَيلةَ الْقَدر»، رحمت من در ترحّم بر مساكين در شب قدر است.

گفت: خدايا، جواز عبور از صراط مى‏خواهم. پاسخ آمد: «ذلِكَ لِمَنْ تَصَدَّقَ بِصَدَقَةٍ لَيْلَةَ الْقَدْر»، رمز عبور از صراط، صدقه در شب قدر است.

عرض كرد: خدايا بهشت و نعمت‏هاى آن را مى ‏طلبم. پاسخ آمد: «ذلك لِمَنْ سَبَّحَ تَسْبيحَة فى ليلةِ القدر»، دستيابى به آن، در گرو تسبيح گفتن در شب قدر است.

عرضه داشت: پروردگارا، خواهان نجات از آتش دوزخم. پاسخ آمد: «ذلك لِمَنْ اسْتَغْفَرَ فِى لَيلةِ الْقَدْر»، رمز نجات از دوزخ، استغفار در شب قدر است.

در پايان گفت: خدايا رضاى تو را مى‏ طلبم. پاسخ آمد: «رِضاىَ لِمَنْ صَلّى‏ رَكْعَتَينِ فِى لَيلةِ الْقَدْر»، كسى مشمول رضاى من است كه در شب قدر، نماز بگذارد.

منبع:  چهار صد نكته از تفسير نور، محسن قرائتی ،ص: 163

بيدار بودن شب قدر و احياى آن با دعا و نماز و قرآن، مورد سفارش پيامبر و اهل بيت

آن حضرت بوده است و در ميان سه شب، بر شب بيست و سوم تأكيد بيشترى

داشته‏ اند.چنانكه شخصى از پيامبر پرسيد:

منزل ما از مدينه دور است، يك شب را معيّن كن تا به شهر بيايم.

حضرت فرمود: شب بيست و سوم به مدينه داخل شو. «1»

امام صادق عليه السلام در حالى كه بيمار بودند، خواستند كه شب بيست

و سوم ايشان را به مسجد ببرند. «2»

و حضرت زهرا عليها السلام در اين شب، با پاشيدن آب به صورت بچه‏ ها،

مانع خواب آنها مى ‏شدند. «3»

در روايات آمده است كه دهه آخر ماه رمضان، پيامبر بستر خواب خود را

جمع نموده و ده شب را احيا مى ‏داشت. «4»

__________________________________________________
(1). وسائل، ج 3، ص 307.
(2). بحار، ج 95، ص 169.
(3). بحار، ج 94، ص 10.
(4). تفسير مجمع البيان.

منبع : پرتوى از نور، محسن قرائتی ، ص: 392

به ابو عبد اللَّه صادق (ع) گفتم:

شب قدر كدام شب از شبهاى ماه رمضان است؟ ابو عبد اللَّه گفت: در شب بيست و يكم و يا شب‏ بيست و سوم پذيراى آن باش.

گزيده كافى، محمد بن يعقوب‏كلينى، ج‏3، ص: 194