سید جلال یحیی زاده که حضور خود به عنوان نماینده مردم تفت و میبد در مجلس را از دوره هفتم شروع کرده بود، چنان عمل و رفتار کرد که مردم این حوزه انتخابیه، اعتماد خود به او را برای دو دوره دیگر تمدید کردند؛ ولی اجل برای به سرانجام رساندن این مسئولیت مهلتی به او نداد و شامگاه بیستمین روز بهار، خزان زندگی او سررسید.

یحیی‌زاده در دوران نوجوانی در حوزه علمیه یزد به تحصیل مشغول شد و سپس به حوزه علمیه قم رفت. او در محضر بزرگانی همچون شیخ محمد ابراهیم اعرافی، شیخ علی پناه اشتهاردی، موسوی تهرانی، ستوده، پایانی، جوادی آملی، سید علی محقق داماد، سید مصطفی محقق داماد، حسن زاده آملی، و مراجع عظام تقلید ناصر مکارم شیرازی، شیخ جواد تبریزی، فاضل لنکرانی و وحید خراسانی،‌ آیت الله مشکینی و آیت الله مظاهری تلمذ کرد و در چند سال اخیر نیز جزء شاگردان درس رهبر معظم انقلاب بود.

حضور در هیئت سازماندهی قیام خونین ۱۹دی ماه پنجاه و هفت قم ، شرکت در کلاس‌های دروس جدید با تدریس چهره‌های ارزشمند انقلاب اسلامی نظیر مقام معظم رهبری، دکتربهشتی، دکتر باهنر، حسن آیت و آیت‌الله هاشمی رفسنجانی و حضور داوطلبانه در میدانهای جنگ تحمیلی از وی شخصیتی ساخت که پیگیری دغدغه‌های مردم، اولویت اصلی زندگی اوست.

حضور یحیی‌زاده در مجلس نیز به عنوان نماینده‌ای فعال و پرجنب‌وجوش در ذهن ثبت شده؛ او در نقد عملکرد مسئولان، صریح و منصف؛ در برخورد با خبرنگاران، مهربان و صمیمی؛‌ در پاسخگویی به مردم، صبور و خودمانی بود و شاهد این مدعا کثرت حضور نمایندگان، مسئولان اجرایی، کارمندان مجلس، ‌فعالان فرهنگی و خبرنگار در مراسم تشییع پیکر او در بیستم فرودین ۱۳۹۲ بود.

در همین مراسم حجت‌الاسلام آقاتهرانی به همسر یحیی‌زاده گفت که حضرت آقا (مقام معظم رهبری) از شخصیت ساده‌زیست دو نفر در مجلس تعریف کردند که یکی از آنها آقای یحیی‌زاده بود؛ و قول داد که دستنویس ایشان را به خانواده مرحوم برساند.

سید جلال یحیی‌زاده با تمام دغدغه‌ها و نگرانی‌هایش در حوزه‌های مختلف از فرهنگ و هنر تا ورزش و اقتصاد راهی حوزه انتخابیه‌اش شد؛‌ نه برای سرکشی به مشکلات مردم تفت و میبد که برای استراحتی ابدی و قراری همیشگی.

یحیی‌زاده‌ای که یک ماه بستری شدن او در بیمارستان، جای خالی‌اش را برای همکاران او در مجلس و خبرنگاران محسوس کرده بود، اکنون از مقبره‌الشهدای مجلس راهی میبد می‌شود؛ این بار نه با موتورسیکلت یاماهای قدیمی‌اش - که برای بازدید از شهر و روستای حوزه انتخابیه‌اش و در جریان مسائل و مشکلات مردم قرار گرفتن، استفاده می‌کرد - بلکه با آمبولانسی که خانواده‌اش با چشمانی اشکبار و پوششی سیاه او را دنبال می‌کنند.

برای این نماینده مردمی که روز سوم شعبان ۱۳۳۹ و همزمان با سالروز میلاد حضرت اباعبدالله الحسین(ع) دیده به جهان گشود و در ایام فاطمیه چشم از جهان فروبست، آرزوی شفاعت اهل بیت(ع) را داریم.

منبع : پایگاه اطلاع رسانی حجت الإسلام و المسلمین سید جلال یحیی زاده

در رثای مرتضی

یک: کتاب هر انقلابی، آدم های آن انقلاب اند. انقلابی که نتواند انسان هم شان خود بسازد، دیری نمی پاید. صرف نظر از انقلاب هایی که هرگز نتوانستند انسانی در دامان خود پرورش دهند، -چه بسیارند انقلاب هایی از این دست!- هر انقلابی را به انسان هایی باید شناخت که در بطن خویش پرورش داده است. برای قضاوت درباره یک انقلاب، بهترین روایت، روایت آدم های همان انقلاب است. یک انقلاب، باید بگوید چه انسانی را پرورش داده، تا بهتر بشود حکم به حق یا باطل بودن آن داد. آدم های انقلاب -آدم ها، در اینجا به معنای دست پرورده ها- گویی خود آن انقلاب اند. آدم ها را باید دید؛ انقلاب ها را شناخت. برای شناخت انقلاب اسلامی، راه میان بر، شناخت انسان هایی است که بزرگ شده انقلاب اسلامی اند. سیدمرتضی آوینی، آینه دار همان انسانی است که انقلاب اسلامی می تواند به پرورش ایشان، افتخار کند. هنر انقلاب آنجا بود که آوینی را از راه طی شده، به اصل خویش بازگرداند. در این کوچ، آنچه دست مرتضی را گرفت، و برای او مادری کرد، انقلاب بود. آوینی جست و جوگری بود که فطرت خویش را در نهاد انقلاب پیدا کرد. او در انقلاب اسلامی و در سیمای ولایت فقیه، آنچه را یافت که اهل عرفان، آرزویش را داشتند. او در انقلاب اسلامی، «انسان» شد و در خط مقدم همین انقلاب بود که «انسان» یافت. آوینی تجلی رویش های انقلاب است. او خود آنقدر آوینی بعد از انقلاب اسلامی را دوست می داشت، که آوینی قبل از انقلاب یا به روایت خودش، «حدیث نفس» را سوزانده بود. سالگرد تولد آوینی، انقلاب اسلامی است. پیش از این بهار، هر چه بود، زمستان بود و سوز و سرما. در کلاس درس انقلاب اسلامی، آوینی، شاگردی ممتاز و البته متمایز بود. این، خصیصه همه آدم های انقلاب اسلامی است. دست پرورده های این انقلاب، جملگی ممتاز و متمایزند. آوینی، کتاب انقلاب است. اگر از ما بپرسند که «انقلاب اسلامی، کدام انسان را توانسته پرورش دهد؟!»، بلاشک سید شهیدان اهل قلم، هنرمندانه ترین و رندانه ترین جواب ماست. انسان سازی در ذات انقلاب اسلامی است. در انقلابی که نو به نو، آدم نو می سازد، قصه رویش ها، غصه ریزش ها را تحت الشعاع خود قرار می دهد. آوینی رویش انقلاب بود. انقلابی که بتواند در بطن خود، انسانی در مایه های آوینی پرورش دهد، حتما انقلاب بزرگی است. آوینی، بهترین، مستندترین، روشن ترین و آسان ترین دلیل برای اثبات این ادعاست که در تربیت و تعلیم انسان، هیچ انقلابی به گرد پای انقلاب اسلامی نمی رسد. آنجا که آوینی، با پای اختیار، بی هیچ جبری از ناحیه روزگار، انقلاب اسلامی را به آموزگاری گرفت و در حیاط این مدرسه، تا مرز «شهادت خودآگاهانه» به حیات جاودان رسید.

دو: از عرش به فرش بیاییم. بعضی را گمان بر این است که «آوینی برید و به فکه رفت». عبارت «بریدن» حتما درباره سید شهیدان اهل قلم، صدق می کند، که آوینی، اصولا از جنس بریدن بود. نکته اینجاست که آوینی، به این معنی، فقط یک بار، اصولی و اساسی و اصل کاری برید؛ آنهم بریدن از راه طی شده بود، در بزنگاه انقلاب اسلامی. آوینی به مثابه «انسان انقلاب»، البته اهل بریدن از زرق و برق و میز و صندلی هم بود. آنچه اما پای او را بعد از روزگار جنگ به فکه باز کرد، بیشتر ناظر بر «پریدن» بود تا «بریدن»، و بیشتر حاکی از «پرواز» بود تا «اعتراض». الحق که در رفتن هجرت گونه مرتضای راوی، رازی هست. آوینی، شهید روزگار بعد از جنگ، مثل شمار دیگری از شهدا، شهید جنگ روزگار است، لیکن او در همان زمین روزگار جنگ؛ «منطقه عملیاتی والفجر مقدماتی» و با یکی از ابزار همان جنگ؛ «مین» راهی آسمان شد. نوع رفتن آوینی، که تا آخر، «راوی فتح» جبهه و جنگ، باقی ماند، از او «شهید خاص» انقلاب اسلامی ساخته است. باری پیش از این، او با انتخاب خود، به حقانیت انقلاب اسلامی شهادت داد؛ اینک نوبت انقلاب اسلامی بود که در اوج مظلومیت مرتضی، به حقانیت آوینی شهادت دهد. بزرگ ترین کمک انقلاب اسلامی به سید شهیدان اهل قلم، فراهم آوردن زمینه شهادتش بود. آوینی به جایی رسیده بود یا او را به جایی رسانده بودند، که به ریختن خون خویش، آنهم در همان زمین مقدسی که روزگاری، راوی ذره ذره خاکش بود، احتیاج مبرم داشت، و چه خوب به رسالتش آگاه بود آن مین روی زمین. آری! پرواز مرتضی از اعتراض مرتضی، و پریدن او از بریدن او دیدنی تر بود. مع الاسف از هجرت مرتضی به سرزمین فکه، اهل ظاهر، تفاسیر بدی می کنند. آوینی هرگز اهل قهر نبود، هر چند مرد خلوت بود. آوینی هرگز خسته نشد، هر چند زیاد اذیت می شد. آوینی هرگز سفره دل پر دردش را نزد رسانه ها پهن نکرد، هر چند برای پرده گشایی، حرف ها داشت. آوینی هرگز پشیمان از توبه اش در پس گناه روشنفکری نشد، هر چند با بعضی دوستان جناح حزب الله، بر سر برخی مسائل، زاویه داشت. آوینی هرگز کارزده و غرق در زندگی و دنیا و شغل نشد، هر چند روز عاشورا نوشتن نریشن روایت فتح را، هم رکابی با اصحاب آخرالزمانی سیدالشهدا می دانست. آوینی هرگز با جبهه، کاسبی نکرد، هر چند نوشتن و مستند ساختن از بسیجی ها، همه کسب و کارش بود. پس آنچه پای مرتضی را بعد از روزگار جنگ، به فکه باز کرد، نه از سر فصل یا قهر، که اتفاقا از صدقه سر وصل و مهر بود. روز ۲۰ فروردین سال ۷۲ واقعیت این است که مرتضی دقیقا در محل کارش حاضر شد؛ مگر محل کار دوربین روایت فتح، جایی جز جبهه بود؟! آوینی کارمند جمهوری اسلامی نبود که «اداره» داشته باشد. او فرزند، بلکه انسان انقلاب اسلامی بود و از جنس «اراده» بود و فکه محل کارش بود. محل پریدن، محل پرواز.

¤¤¤ ¤¤¤ ¤¤¤

راستی! کدام انقلاب قادر است، انسانی چون مرتضی پرورش دهد؟! سید شهیدان اهل قلم، همچنان برگ برنده انقلاب اسلامی است…

حسین قدیانی

منبع :سایت شهید آوینی

در مورد مساله خانوادگي‌شان ما زياد تو زندگي خانوادگي‌شان نبوديم هر از گاهي مي‌رفتيم و سلام وعلیکي داشتيم منتهي يادم مي‌ايد اگر ايشان يك غذاي خوشمزه‌اي يا شيريني يا شكلاتي به تناسبي، جشني ، عروسي بود و چيزي به ايشان مي‌دادند شيريني كه برمي‌داشتند ميل نمي‌كردند. به ميزبان مي‌گفتند كه من مي‌توانم يك دانه ديگر بردارم و آن شخص با كمال ميل مي‌گفت برداريد. مي‌گفت من اين برمي‌دارم كه با خانمم و بچه‌هايم ميل كنم. اين خيلي عجيب بود كه مثلا حتي يك شيريني يا شكلاتي هم داشت مي‌بردند تو خانه كه در اين شيريني اندك و خوشمزگي اندك هم، خانواده‌اش سهيم باشند و به ما توصيه مي‌كردند كه اين خيلي موثر است كه آدم شيريني‌هاي زندگي‌اش راشاديهاي زندگي‌اش را سعي كند، باخانواده‌اش تقسيم كند، فقط فكر خودش نباشد. مي‌گفت در ايجاد مودت بين زن و شوهر موثر است و يك چيز ديگر كه مي گفتند خيلي موثر است خواندن نماز جماعت با خانواده‌ است. مي‌گفت خيلي در ايجاد الفت بين اعضاي خانواده موثر است،غير از آنكه روحيه عبادي هم حفظ مي‌شود.

براي من خيلي جالب بود كه بدانم رابطه آقا مرتضي با بچه‌هايش چگونه است. مي‌گفت كه بچه‌هاي من حرفم را نمي‌خوانند. مي‌گفتم يعني چه، اختلاف سني آقامرتضي با بچه‌هايش زياد بود.
مي‌گفت وقتي من سجاد را دعوا مي‌كنم و يك تشري مي‌زنم خودم خنده‌ام مي گيرد، بعد سجاد تحويل نمي‌گيرد. مي‌گفت علت آن، رفتار خودم است. من خودم نمي‌توانم از خودم چنين تصويري بدهم كه من يك چيزي مي‌گويم حتما بايد گوش كنيد.

يك روز ديگر ما با هم در مجله قرار داشتيم مقداري دير آمد. من پرسيدم چي شد؟ گفت كه سجاد را تنهايي فرستادم مدرسه. خودم هم دنبالش رفتم ببينم چه طوري مي‌رود و خيلي لذت برده بود كه مردانه از خيابان گذر كرده و يا من يك بار سوال كردم كه شما شبها اينقدر دير به منزل مي‌رويد آيا اعتراضي به شما نمي‌شود گفت نه! خانمم عادت كرده و درجريان قضاياست و اين طوري نيست كه منفك باشد و هر كسي كار خودش راانجام بدهد.

منبع :سایت شهید آوینی

از باب تمثیل نقل کرده اند که : وقتی ابراهیم خلیل را به آتش افکندند یکی از مرغان هوا ، به صحرای آتشی که ابراهیم را در آن انداخته بودند آمد. این مرغ چون آتش سوزان را مشاهده کرد می رفت و دهانش را پر از آب می کرد و به شعله های آتش می ریخت ، برای این که آتش را به نفع ابراهیم سرد کند .

به او گفتند : ای حیوان ! این آب دهان تو چه ارزشی دارد ، آن هم در مقابل این همه آتش؟

گفت : من فقط به این وسیله می خواهم عقیده و ایمان و علاقه و وابستگی خودم به ابراهیم را ابراز کنم .

 بله این کمک های کوچکی که مسلمانان و مستضعفان برای پیش برد هدف های قرآن و نابود کردن دشمنان اسلام می پردازند، شاید خیلی چشمگیر نباشد و شاید همه ما ایرانیان همه پولهایی که برای آزادی قدس می پردازیم به قدر پول دو تا یهودی که در آمریکا نشسته اند و پول دنیا را از راه ربا و دزدی ثروت دنیا می برند نشود ولی حساب این است که مسلمان شرط مسلمانیش همدردی است ، شرط مسلمانیش همدلی است.

(احیای تفکر اسلامی ، مرتضی مطهری ، ص 26 )

 از این حکایت چنین نیز می توان آموخت :

گاهی وقت ها وقتی به عده ای می گوییم به خاطر اسلام چیزی را بگویید و یا امر به معروف و نهی از منکری کنید ، می گویند: حرف یا کار ما نمی تواند کمکی کند در برابر این همه فساد و مشکلات  چه سودی دارد ، ولی اگر ما هم مثل این پرنده می اندیشیدیم خیلی از مشکلات جامعه برطرف می شد .

 به قول معروف « ما مأمور به وظیفه هستیم نه مأمور به نتیجه »

پس سعی کنیم همگی در حد توان خودمان هر چند کم حتی قدمی یا قلمی یا درهمی برای حفظ اسلام تلاش کنیم .

خدایا ! ما را یاری کن تا بتوانیم در راهت قدمی برداریم