در سحرگاه هفدهم ربيع الاول، شبستان خانه آمنه به بركت

وجود انسانى كامل درخششى عجيب داشت. ولادت پيامبر

اكرم (ص) مصادف گشت با بروز حوادثى مهم تا جهان خاموش

بشريت و وجدانهاى غافل به پيدايش چنين اتفاقى مهم واقف

گردند. در آن شب پر ستاره چهارده كنگره از كاخ انوشيروان

فرو ريخت و آتشكده هزار ساله فارس به خاموشى گراييد و

پيامد آن درياچه ساوه رو به خشكى نهاد.

دامان زنى پارسا به نام حليمه سعديه و زندگى در ميان صحرا

ضمن آنكه باعث رشد و چابكى و فصاحت وى گرديد، به نوبه

خود بركت و خرمى را نيز براى قبيله بنى سعد به دنبال داشت.

در ششمين سال حيات پيامبر آمنه براى ديدار با بستگان خود

و زيارت قبر عبدالله همسرش مكه را به قصد مدينه ترك مى‏گويد

اما تقدير الهى براى او چنين رقم خورد تا در محله ابواء به ديدار

معبودش شتابد.

مقام رفيع پيامبر (ص) از همان كودكى مورد تائيد دوست و دشمن

قرار گرفت.

او از سوى عبدالمطلب بزرگ قريش و ابوطالب مورد احترام ويژه

قرار داشت.

هنگامي كه رسول خدا هفت ساله بود روزى يهود كه در كتاب خود

خوانده بودند كه پيامبر از مال حرام و شبهه‏ناك اجتناب مى‏ورزد،

تصميم گرفتند كه وى را بيازمايند، بدين منظور ابتدا مرغى را كه

ربوده بودند براى ابوطالب فرستادند همگى بدون‏ اطلاع از آن تناول

كردند امّا پيامبر از آن بهره نجست و در پاسخ سؤال كنندگان فرمود

كه اين لقمه‏اى حرام است. بار ديگر يهود مرغى از همسايه را با اين

فرض كه بعدا پولش را خواهند پرداخت، براى پيامبر فرستادند اما اين

بار نيز حضرت بدان لب نزدند و فرمودند اين خوراكى شبهه‏ناك است.

(داستان پيامبران يا قصه‏هاي قرآن از آدم تا خاتم، ص: 675)

امام صادق- عليه السّلام- مى‏فرمايد:

«وقتى كه پيامبر اكرم- صلّى اللَّه عليه و آله- متولد شد

، ابليس به يارانش گفت: امشب زمين طور ديگرى شده!

و فريادى كشيد و تمام شياطين جمع شدند، به آنها دستور

داد بروند روى زمين ببينند چه چيز تازه‏اى رخ داده است.

آنها رفتند سپس برگشتند و گفتند: چيز تازه‏اى نديديم».

شيطان گفت: «ولى من پيدا مى‏كنم!».

آمد تمام روى زمين را گشت تا به مكه رسيد، مشاهده

كرد ملائكه جمع شده‏اند.

وقتى خواست وارد شود جبرئيل به او بانگ زد:

«كجا مى‏روى؟».

گفت: «سؤالى از تو دارم: آيا من در او نصيبى دارم؟».

جبرئيل گفت: «نه»

پرسيد: «در امّت او چطور؟».

گفت: «بلى».

وقتى صبح شد مردى از اهل كتاب، به جمع قريش آمد و

گفت: «آيا امشب براى شما بچّه‏اى متولد شده است يا نه؟».

گفتند: نه.

گفت: پس در فلسطين پسرى متولد شده كه اسمش

احمد است و بين دو شانه‏اش خال سياه رنگى است. بعد

از اينكه مردم متفرق شدند، خبر رسيد كه براى عبد اللَّه

بن عبد المطلب، پسرى متولد شده است رفتند آن شخص

را پيدا كردند و به او گفتند: بلى امشب براى ما پسرى متولد

شده است.

آن مرد گفت: «قبل از گفتگوى ما، يا بعد از گفتگوى ما؟»

گفتند: «قبل از گفتگو».

گفت: «بياييد برويم او را ببينيم».رفتند و به مادرش گفتند:

«پسرت را به ما نشان بده تا نگاهش كنيم».

مادر پيامبر گفت: فرزند من مثل ساير بچّه‏ها زاييده نشد،

بلكه وقتى مى‏خواست به زمين بيفتد، دستهاى خود را بر

زمين گذاشت و سرش را به طرف آسمان گرفت و از او

نورى ساطع شد كه در آن، كاخ هاى بصرى را ديدم و هاتفى

به من مى‏گفت: تو سرور اين امّت را زاييدى و هنگامى

كه وضع حمل كردى بگو.

اعيذه بالواحد من شرّ كلّ حاسد

و كل خلق مارد يأخذ بالمراصد

في طرق الموارد من قائم و قاعد

بعد به من گفت: اسمش را «محمّد» بگذار.

پس مادر پيامبر، آمنه او را آورد. آن كاهن به حضرت

نگاه كرد و وقتى كه مهر بنوّت را بين دو شانه‏اش ديد،

بيهوش شد. حضرت را برداشتند و به مادرش دادند و

گفتند: خدا وى را بر تو مبارك كند.

وقتى كه كاهن بهوش آمد، به او گفتند: چرا از هوش رفتى؟

گفت: پيامبرى، از بنى اسرائيل رخت بر بست. به خدا

قسم اين بچّه همان كسى است كه آنها را هلاك مى‏كند.

بعد به قريش گفت: الآن خوشحال هستيد؟ ولى او چنان

شما را غافلگير خواهد كرد كه تمام اهل مغرب و مشرق

از آن سخن خواهند گفت.

در اين هنگام ابو سفيان با حال مسخره گفت: قريش را

غافلگير مى‏كند! بعد عبد المطلب آمد و حضرت را بر زانويش

نشاند و اين اشعار را خواند:

الحمد للَّه الذي اعطانى

هذا الغلام الطيب الاردان‏

قد ساد في المهد على الغلمان

(جلوه‏هاى اعجاز معصومين، غلام حسن محرمی ، عليهم السلام، ص: 52)