در سحرگاه هفدهم ربيع الاول، شبستان خانه آمنه به بركت

وجود انسانى كامل درخششى عجيب داشت. ولادت پيامبر

اكرم (ص) مصادف گشت با بروز حوادثى مهم تا جهان خاموش

بشريت و وجدانهاى غافل به پيدايش چنين اتفاقى مهم واقف

گردند. در آن شب پر ستاره چهارده كنگره از كاخ انوشيروان

فرو ريخت و آتشكده هزار ساله فارس به خاموشى گراييد و

پيامد آن درياچه ساوه رو به خشكى نهاد.

دامان زنى پارسا به نام حليمه سعديه و زندگى در ميان صحرا

ضمن آنكه باعث رشد و چابكى و فصاحت وى گرديد، به نوبه

خود بركت و خرمى را نيز براى قبيله بنى سعد به دنبال داشت.

در ششمين سال حيات پيامبر آمنه براى ديدار با بستگان خود

و زيارت قبر عبدالله همسرش مكه را به قصد مدينه ترك مى‏گويد

اما تقدير الهى براى او چنين رقم خورد تا در محله ابواء به ديدار

معبودش شتابد.

مقام رفيع پيامبر (ص) از همان كودكى مورد تائيد دوست و دشمن

قرار گرفت.

او از سوى عبدالمطلب بزرگ قريش و ابوطالب مورد احترام ويژه

قرار داشت.

هنگامي كه رسول خدا هفت ساله بود روزى يهود كه در كتاب خود

خوانده بودند كه پيامبر از مال حرام و شبهه‏ناك اجتناب مى‏ورزد،

تصميم گرفتند كه وى را بيازمايند، بدين منظور ابتدا مرغى را كه

ربوده بودند براى ابوطالب فرستادند همگى بدون‏ اطلاع از آن تناول

كردند امّا پيامبر از آن بهره نجست و در پاسخ سؤال كنندگان فرمود

كه اين لقمه‏اى حرام است. بار ديگر يهود مرغى از همسايه را با اين

فرض كه بعدا پولش را خواهند پرداخت، براى پيامبر فرستادند اما اين

بار نيز حضرت بدان لب نزدند و فرمودند اين خوراكى شبهه‏ناك است.

(داستان پيامبران يا قصه‏هاي قرآن از آدم تا خاتم، ص: 675)