در روایات داریم که بخیل واقعی البَخِيلُ حَقّاً مَنْ ذَُكِرْتُ عندَه فَلَمْ يُصَلِّ عَلَيَّ

(وسائل الشیعه، ج 7، ص 204)

آن کسی است که نام من را بشنود و ذکر من شود و صلوات بر محمد و آل محمد

نفرستد اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم یعنی از این فیض و خیری

که به پیغمبر و همه‌ی عالم می‌رسد دریغ بکند ان شاء الله این ذکر صلوات را در همه

حال فراموش نکنیم خودش را از این فیض و برکت محروم می‌کند.

در آیه‌ی 174 و 175 خدا می‌فرماید

«يَا أَيُّهَا النَّاسُ قَدْ جَاءَكُم بُرْهَانٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَأَنزَلْنَا إِلَيْكُمْ نُورًا مُّبِينًا، فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّـهِ

وَاعْتَصَمُوا بِهِ فَسَيُدْخِلُهُمْ فِي رَحْمَةٍ مِّنْهُ وَفَضْلٍ وَيَهْدِيهِمْ إِلَيْهِ صِرَاطًا مُّسْتَقِيمًا»‌

ای مردم برهانی از طرف پروردگارتان برای شما آمده که در روایات متعدد داریم که این

برهان وجود نازنین پیغمبر عظیم الشان است که همه‌ی وجودش صدق و پاکی و عفت

و حیا و ادب و توحید است یعنی تجسم واقعی انسان کامل وجود نازنین پیغمبر خداست

برهان بر همه‌ی حقانیت خدا و انبیا و خوبی هاست حجت را تمام می‌کند بالاترین برهان

رب در عالم وجود پیغمبر است و بعد کنار این برهان که وجود پیغمبر است فرمود بر شما

فرستادیم نور مبین که قرآن باشد قرآن در واقع کلام خداست پیغمبر تجسم واقعی خلیفة الله

و نمایندگی خداست و تجسم حقیقت قرآن است آیه‌ی بعدی به درد ما می‌خورد چه کار بکنیم

به رحمت الهی به بهشت جاودانه برسیم می‌فرماید آن‌هایی که خدا را می‌پذیرند باور می‌کنند

و چنگ می‌زنند به خدا باور داشتن و چنگ زدن به خدا این دو چیز است که می‌فرماید به زودی

خدا در رحمت خدا این‌ها را وارد می‌کند و فرو می‌برد و به فضل خدای متعال وارد می‌شوند.

(حاج آقا فرحزاد ،برنامه سمت خدا)

اين روايت از امام صادق- عليهم السّلام- نقل شده است كه: پيامبر اكرم- صلّى اللَّه عليه و آله- در خانه ابو طالب رشد كرد و به حدّ نوجوانى رسيد.

روزى بين صفا و مروه بود كه مردى از اهل كتاب گفت: «اسمت چيست؟».

جواب داد: «محمّد».

پرسيد: «نام پدرت چيست؟».

جواب داد: «عبد اللَّه».

پرسيد: «او فرزند كيست؟».

جواب داد: «عبد المطلب».

آن مرد به آسمان اشاره كرد و گفت: نام آن چيست؟

جواب داد: «آسمان».

اشاره كرد به زمين و پرسيد: نام اين چيست؟

ادامه در صفحه دوم

صفحات: 1· 2

امام صادق- عليه السّلام- مى‏ فرمايد:

«وقتى كه پيامبر اكرم- صلّى اللَّه عليه و آله- متولد شد، ابليس به يارانش گفت:امشب زمين طور ديگرى شده! و فريادى كشيد و تمام شياطين جمع شدند، به آنها دستور داد بروند روى زمين ببينند چه چيز تازه ‏اى رخ داده است. آنها رفتند سپس برگشتند و گفتند: چيز تازه ‏اى نديديم».

شيطان گفت: «ولى من پيدا مى ‏كنم!».

آمد تمام روى زمين را گشت تا به مكه رسيد، مشاهده كرد ملائكه جمع شده‏ اند.

وقتى خواست وارد شود جبرئيل به او بانگ زد: «كجا مى‏ روى؟».

گفت: «سؤالى از تو دارم: آيا من در او نصيبى دارم؟».

جبرئيل گفت: «نه»

پرسيد: «در امّت او چطور؟».

گفت: «بلى».

وقتى صبح شد مردى از اهل كتاب، به جمع قريش آمد و گفت: «آيا امشب براى شما بچّه‏ اى متولد شده است يا نه؟».

گفتند: نه.

گفت: پس در فلسطين پسرى متولد شده كه اسمش احمد است و بين دو شانه‏ اش خال سياه رنگى است. بعد از اينكه مردم متفرق شدند، خبر رسيد كه براى عبد اللَّه بن عبد المطلب، پسرى متولد شده است رفتند آن شخص را پيدا كردند و به او گفتند: بلى امشب براى ما پسرى متولد شده است.

آن مرد گفت: «قبل از گفتگوى ما، يا بعد از گفتگوى ما؟»

گفتند: «قبل از گفتگو».

گفت: «بياييد برويم او را ببينيم».

رفتند و به مارش گفتند: «پسرت را به ما نشان بده تا نگاهش كنيم».

مادر پيامبر گفت: فرزند من مثل ساير بچّه‏ ها زاييده نشد، بلكه وقتى مى ‏خواست به زمين بيفتد، دستهاى خود را بر زمين گذاشت و سرش را به طرف آسمان گرفت و از او نورى ساطع شد كه در آن، كاخهاى بصرى را ديدم و هاتفى به من مى‏ گفت: تو سرور اين امّت را زاييدى و هنگامى كه وضع حمل كردى بگو.

اعيذه بالواحد من شرّ كلّ حاسد

و كل خلق مارد يأخذ بالمراصد

في طرق الموارد من قائم و قاعد

بعد به من گفت: اسمش را «محمّد» بگذار.

پس مادر پيامبر، آمنه او را آورد. آن كاهن به حضرت نگاه كرد و وقتى كه مهر بنوّت را بين دو شانه‏ اش ديد، بيهوش شد. حضرت را برداشتند و بهمادرش دادند و گفتند: خدا وى را بر تو مبارك كند.

وقتى كه كاهن بهوش آمد، به او گفتند: چرا از هوش رفتى؟

گفت: پيامبرى، از بنى اسرائيل رخت بر بست. به خدا قسم اين بچّه همان كسى است كه آنها را هلاك مى ‏كند. بعد به قريش گفت: الآن خوشحال هستيد؟ ولى او چنان شما را غافلگير خواهد كرد كه تمام اهل مغرب و مشرق از آن سخن خواهند گفت.

در اين هنگام ابو سفيان با حال مسخره گفت: قريش را غافلگير مى‏ كند!

بعد عبد المطلب آمد و حضرت را بر زانويش نشاند و اين اشعار را خواند:

الحمد للَّه الذي اعطانى هذا الغلام الطيب الاردان‏

قد ساد في المهد على الغلمان

منبع : جلوه ‏هاى اعجاز معصومين عليهم السلام،سعيد بن هبة الله‏ قطب الدين راوندى، مترجم غلام حسن‏محرمى،  ص: 52

ابن عباس مى‏ گويد، از پدرم عباس شنيدم كه چنين مى‏ گفت:

چون براى پدرم عبد المطلب، عبد الله متولد شد در چهره او پرتوى ديدم كه چون پرتو خورشيد مى- درخشيد و آشكار بود. پدرم گفت: اين پسر را شأن و منزلت بزرگى خواهد بود.

عباس گويد: من در خواب ديدم كه گويى پرنده‏ يى سپيد از سوراخ بينى عبد الله بيرون آمد و به پرواز درآمد و به خاور و باختر رسيد و سپس برگشت و بر خانه كعبه فرو افتاد و همه قريش براى او پيشانى بر خاك نهادند و در همان حال كه مردم متوجه آن بودند به صورت پرتوى درآمد كه ميان آسمان و زمين بود و امتداد يافت و به خاور و باختر رسيد. چون از خواب بيدار شدم از كاهنه بنى مخزوم پرسيدم. گفت:

اى عباس! اگر خواب راست و صادقى ديده باشى، همانا از صلب او پسرى متولد مى ‏شود كه مردم خاور و باختر پيرو او خواهند شد.

پدرم مى‏ گفت: كار عبد الله مرا وجهه همت است، تا آنكه عبد الله با آمنه كه از نيكوخلق‏ ترين و زيباترين زنان قريش بود ازدواج كرد و چون عبد الله درگذشت و آمنه رسول خدا (ص) را زاييد به ديدار او رفتم و ديدم كه ميان دو چشم آن حضرت پرتوى مى ‏درخشد و در چهره‏ اش نگريستم و دانستم كه هموست. و از او رايحه مشك استشمام كردم و از شدت بوى خوش او خود من هم، همچون قطعه ‏يى مشك خوشبو شدم.

آمنه براى من نقل كرد و گفت: چون درد زايمان مرا گرفت و سخت شد، همهمه و سخنى شنيدم كه چون سخن آدميان نبود و رايتى از سندس بر چوبى از ياقوت ديدم كه ميان آسمان و زمين زده شد و چون پسرم متولد شد ديدم پرتوى از سرش بر زد و به آسمان رسيد و كاخهاى شام را ديدم كه همچون شعله آتش بود، و بر گرد خود پرندگان بسيار ديدم كه‏ بالهاى خود را اطراف من گسترده ‏اند.

در همين هنگام شعيره اسدى (گويا نام زنى كاهن است) را ديدم كه از كنار من گذشت و گفت: اى آمنه! كاهنان و بتها از پسر تو چه بر سرشان آمد. و مردى جوان و كشيده قامت و سخت سپيد چهره و نيكو لباسى را ديدم كه فقط پنداشتم عبد المطلب است. او به من نزديك شد و نوزاد را گرفت و آب دهان خود را در دهان نوزاد انداخت و از او سخنانى پرسيد و نوزاد سخن گفت و من نفهميدم جز آنكه آن مرد به نوزاد گفت: در پناه امان خدا و حفظ و نگهداشت او باشى. همانا من دل ترا از ايمان و دانش و بردبارى و يقين و عقل و شجاعت انباشتم.

تو گزيده‏ ترين بشرى. خوشا بر آنكه از تو پيروى كند و واى بر آن كس كه از تو تخلف ورزد. آنگاه انبانى از حرير سپيد بيرون آورد و گشود و در آن مهر و خاتمى بود كه بر دوش نوزاد زد و گفت: خدايم فرمان داده است كه بر تو از روح قدس بدمم، و در او دميد و بر او پيراهنى پوشاند و گفت: اين امان تو از آفات دنياست.

آمنه به من گفت: اين چيزى بود كه من ديدم، و من در آن هنگام خط مى‏ خواندم.

جامه پيامبر (ص) را كنار زدم و ديدم مهر نبوت ميان دوشهاى اوست، و اين موضوع را همواره پوشيده مى ‏داشتم و فراموش كرده بودم و آن را به ياد نياوردم، تا روزى كه مسلمان شدم پيامبر (ص) آن را به ياد من آوردند.

(روضة الواعظين ،محمد بن احمد فتال نيشابورى، ترجمه مهدوى دامغانى، ص  117)

قال رسول الله صلی الله و علیه و آله :

اربعه اناالشفیع لهم یوم القیمه :

1ـ معین اهل بیتى .

2ـ والقـاضـى لهـم حـوائجهم عنـد مـا اضطــروا الیه .

3ـ والمحب لهم بقلبه و لسانه .

4ـ والدافع عنهم بیده .

رسول خدا صلی الله و علیه و آله فرمودند :

چهار دسته انـد كه مـن روز قیـام شفیع آنهاهستـم :

1ـ یارى دهنده اهل بیتم ،

2ـ بـرآورنـده حـاجـات اهل بیتـم به هنگـام اضطـرار و نـاچـارى ،

3ـ دوستدار اهل بیتم به قلب وزبان ،

4ـ و دفـاع كننـده از اهل بیتـم با دست و عمل .

(خصـال صـدوق ، بـاب اربعه ، ص 215، حـدیث 1)

1 . هر چه فرزند آدم پيرتر مى شود , دو صفت در او جوانتر مى گردد : حرص و آرزو .

2 . دو گروه از امت من هستند كه اگر صلاح يابند , امت من صلاح مى يابد واگر فاسد شوند , امت من فاسد مى شود : علما و حكام .

3 . شما همه شبان و مسؤول نگاهبانى يكديگريد .

4 . نمى توان همه را به مال راضى كرد اما به حسن خلق , مى توان .

5 . نادارى بلاست , از آن بدتر , بيمارى تن , و از بيمارى تن دشوارتر ,بيمارى دل .

6 . مؤمن , همواره در جستجوى حكمت است .

7 . از نشر دانش نمى توان جلو گرفت .

8 . دل انسانى همچو پرى است كه در بيابان به شاخه درختى آويزان باشد ,از وزش بادها دائم در انقلاب است و زير و رو مى شود .

9 . مسلمان آن است كه مسلمانان از دست و زبان او در آسايش باشند .

10 . رهنماى به كار نيك , خود كننده آن كار است .

11 . هر دل سوخته اى را عاقبت پاداشى است .

12 . بهشت زير قدمهاى مادران است .

13 . در رفتار با زنان , از خدا بترسيد و آنچه درباره آنان شايد , ازنيكى دريغ ننمائيد .

14 . پروردگار همه يكى است و پدر همه يكى . همه فرزند آدميد و آدم ازخاك است . گرامى ترين شما نزد خداوند , پرهيزكارترين شماست .

15 . از لجاج بپرهيزيد كه انگيزه آن , نادانى و حاصل آن , پشيمانى است .

16 . بدترين مردم كسى است كه گناه را نبخشد و از لغزش چشم نپوشد وباز از او بدتر كسى است كه مردم از گزند او در امان و به نيكى اواميدوار

نباشند .

17 . خشم مگير و اگر گرفتى , لختى در قدرت كردگار بينديش .

18 . چون تو را ستايش كنند , بگو اى خدا مرا بهتر از آنچه گمان دارندبساز و آنچه را از من نمى دانند بر من ببخش و مرا مسؤول آنچه مى گويندقرار مده .

19 . به صورت متملقين , خاك بپاشيد .

20 . اگر خدا خير بنده اى را اراده كند , نفس او را واعظ و رهبر او قرار مى دهد .

21 . صبح و شامى بر مؤمن نمى گذرد مگر آنكه بر خود گمان خطا ببرد .

22 . سخت ترين دشمن تو , همانا نفس اماره است كه در ميان دو پهلوى توجا دارد .

23 . دلاورترين مردم آن است كه بر هواى نفس , غالب آيد .

24 . با هواى نفس خود نبرد كنيد تا مالك وجود خود گرديد .

25 . خوشا به حال كسى كه توجه به عيوب خود , او را از توجه به عيوب ديگران باز دارد .

26 . راستى به دل آرامش مى بخشد و از دروغ , شك و پريشانى مى زايد .

27 . مؤمن آسان انس مى گيرد و مأنوس ديگران مى شود .

28 . مؤمنين همچو اجزاء يك بنا , همديگر را نگاه مى دارند .

29 . مثل مؤمنين در دوستى و علقه به يكديگر , مثل پيكرى است كه چونعضوى از آن به درد بيايد , باقى اعضا به تب و بى خوابى دچار مى شوند .

30 . مردم مانند دندانه هاى شانه , با هم برابرند .

31 . دانش جوئى بر هر مسلمانى واجب است .

32 . فقرى سخت تر از نادانى و ثروتى بالاتر از خردمندى و عبادتى والاتراز تفكر نيست .

33 . از گهواره تا به گور , دانشجو باشيد .

34 . دانش بجوئيد گرچه به چين باشد .

35 . شرافت مؤمن در شب زنده دارى و عزت او در بى نيازى از ديگران است .

36 . دانشمندان , تشنه آموختن اند .

37 . دلباختگى , كر و كور مى كند .

38 . دست خدا با جماعت است .

39 . پرهيزكارى , جان و تن را آسايش مى بخشد .

40 . هر كس چهل روز به خاطر خدا زندگى كند , چشمه حكمت از دلش بهزبان جارى خواهد شد .

41 . با خانواده خود بسر بردن , از گوشه مسجد گرفتن , نزد خداوندپسنديده تر است .

42 . بهترين دوست شما آن است كه معايب شما را به شما بنمايد .

43 . دانش را به بند نوشتن در آوريد .

44 . تا دل درست نشود , ايمان درست نخواهد شد و تا زبان درست نشود ,دل درست نخواهد بود .

45 . تا عقل كسى را نيازموده ايد , به اسلام آوردن او واقعى نگذاريد .

46 . تنها به عقل مى توان به نيكيها رسيد . آنكه عقل ندارد از اين تهىاست .

47 . زيان نادانان , بيش از ضررى است كه تبهكاران به دين مى رسانند .

48 . هر صاحب خردى از امت مرا چهار چيز ضرورى است : گوش دادن بهعلم , به خاطر سپردن و منتشر ساختن دانش و بدان عمل كردن .

49 . مؤمن از يك سوراخ , دوبار گزيده نمى شود .

50 . من براى امت خود , از بى تدبيرى بيم دارم نه از فقر .

ادامه »

صفحات: 1· 2