انبيا آمده ‏اند تا فطرت را در مسير حق، هدايت كنند و انسان را از عبادت‏هاى عوضى نجات بخشند.

حضرت على عليه السلام در مورد بعثت رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‏ فرمايد:

«فَبَعَثَ اللّهُ مُحَمَّداً بِالْحَقَّ لِيُخرِجَ عِبادَهُ مِنْ عِبادَةِ الاوثانِ الى‏ عِبادَتِهِ …» «1»

خداوند حضرت محمّد صلى الله عليه و آله را برانگيخت، تا بندگانش را از «بت ‏پرستى» به «خدا پرستى» دعوت كند.

روحِ عبادت در فطرت انسان نهفته است و اگر درست رهبرى نشود به عبادت بت و طاغوت مى‏ گرايد. مثل ميل به غذا كه در هر كودكى هست، ولى اگر راهنمايى نشود، كودك خاك مى‏ خورد و لذّت هم مى ‏برد. بدون هدايت صحيحِ اين گرايش فطرى نيز، انسان به عشق‏ هاى زودگذر پوچ يا پرستش‏ هاى بى محتواى انحرافى دچار مى‏ شود.

______________________________

(1) نهج ‏البلاغه، خطبه 147

منبع : کتابراز نماز ، نوشته محسن قرائتی ، ص 14

هرگاه شما مريض شويد، به پزشك مراجعه مى‏ كنيد و اگر ماشينتان خراب شود آن را در اختيار مكانيك مى‏ گذاريد، دليل آن هم روشن است: پزشك نسبت به بدن شما و مكانيك نسبت به ماشين از خود شما آگاه‏تر است، گرچه مهربان‏تر نيست.

ما در انتخاب راه لازم است خود را در اختيار خدا بگذاريم چون خدا هم به ما آگاه‏تر است و هم مهربان‏تر و به قول قرآن:
 

«أ فحكم الجاهلية يبغون و مَن أحسن من اللّه حكماً» «1»

آيا حكم جاهليت را طلب مى كنند در حالى كه كيست كه از خدا بهتر حكم كند؟

امّا خداوند آگاه‏تر است چون او ما را ساخته و سازنده هر چيز اطّلاع كامل و كافى از ساخته خود دارد. قرآن مى‏ فرمايد:

«ألا يعلم مَن خَلق» «2»

آيا كسى كه آفريده، نمى‏داند؟

شهيد نوّاب صفوى در مثالى زيبا مى‏ گفت:

شما هر كالا و محصولى را از هر كارخانه‏ اى بخريد بايد همان مهندسى كه سازنده آن است دستور استفاده از كالا را بدهد وديگران حقّ صادر كردن دستور ندارند و انسان از يك كالا ومحصول كارخانه كمتر نيست، براى انسان بايد خداوندى دستور دهد كه هم سازنده اوست هم از تمام نيازهاى مادّى ومعنوى او آگاه است و هم از مسير ابدى وآينده او با خبر است.

__________________________________________________
(1). سوره مائده، آيه 56
(2). سوره ملك، آيه 14

منبع : کتاب اصول عقاید ، نوشته محسن قرائتی ، ص 215

ميزبانى را تصور كنيد كه افرادى را دعوت كرده است؛ مهمانان راه خانه را نمى‏ دانند و در مسير راه هم راه‏هاى فرعى و انحرافى وجود دارد و اغفالگران و حيوانات درنده و تاريكى شب هم خطرهاى ديگرى است كه عابران را تهديد مى‏ كند.

در اينجا بر ميزبان است كه شخص دلسوز و آگاهى را با داشتن چراغ و نقشه براى راهنمايى مهمانان بفرستد، زيرا در غير اين صورت اساس دعوت لغو خواهد بود.

خداوند تمام جهان را براى بهره ‏گيرى انسان آفريده و همه ما را براى سعادت ابدى و بندگى خودش دعوت فرموده است، با توجّه به اينكه ما راه را نمى ‏شناسيم و يا در انتخاب راه راست اشتباه مى‏ كنيم و در مسير حركت، به خط ها و وسوسه‏ هاى شيطانى و طاغوت ‏ها و تاريكى‏ هاى شرك و جهل و تفرقه وانحراف دچار مى‏ شويم، در اينجا اگر ميزبان ما كه خداى بزرگ است، رهبرى همچون پيامبر با چراغى همچون معجزه و نقشه ‏اى كامل همچون قرآن، براى هدايت ما نفرستد، دعوت‏ هايى كه خداوند از ما نموده لغو و بيهوده مى ‏شود، و هدف نهايى از ارسال پيامبران صورت نمى‏ گيرد، زيرا هدف از بعثت انبيا حركت انسان به سوى تكامل واقعى است و هر حركتى هم به مبدأ و مقصد و راه نياز دارد و هم به وسيله و رهبر و در همه اين نيازها نياز به رهبر ضرورى‏تر است، زيرا اگر رهبر نباشد هم راه را گم مى‏ كنيم و هم هدف را و هم وسيله‏ ها نابجا به كار مى‏ رود.

منبع : کتاب اصول عقاید ، نوشته محسن قرائتی ، ص 214

و عنه صلّى اللَّه عليه و آله انّه قال:

«في مرض موته ايّها النّاس ايّما عبد من امّتى اصيب بمصيبة بعدى فليتعزّ بمصيبته بى عن المصيبة الّتى تصيبه بغيرى فانّ احدا من امّتى لن يصاب بمصيبته بعدى اشدّ عليه من مصيبتى.»

از رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله به هنگام مرگ روايت شده است كه فرمود:

اى مردم! بر هر يك از امتان من بعد از من مصيبتى رسيد خودش را به مصيبت فقدان من دلدارى دهد زيرا انسان هر گاه مصيبت بزرگ برايش رخ دهد مصيبت‏هاى كوچك را فراموش مى‏ كند و هر وقت مصيبت فقدان و فراق پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله را به ياد آورد تمام مصيبت‏ها ديگر را فراموش مى‏ کند زيرا فقدان پيغمبر از بزرگ‏ترين مصيبت‏ها است. لذا پيغمبر اسلام فرمود:

بر هيچ يك از امّتان من بعد از من مصيبتى وارد نمى ‏آيد كه از مصيبت فقدان من بزرگ‏تر باشد.

منبع :  آرام بخش دل داغديدگان ( ترجمه مسكن الفؤاد)،نوشته شهید ثانی ، ص 282

و عن ابى عبد اللَّه جعفر بن محمّد الصّادق عليه السّلام عن ابيه عن جدّه قال: «لمّا توفّي رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و آله جاء جبرئيل عليه السّلام و النّبىّ مسجّى و في البيت علىّ و فاطمة و الحسن و الحسين عليه السّلام فقال: السّلام عليكم يا اهل بيت النّبوّة «كُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِ وَ إِنَّما تُوَفَّوْنَ أُجُورَكُمْ يَوْمَ القيمة» الآية.

الا انّ في اللَّه عزّ و جلّ عزاء من كلّ مصيبة و خلفا من كلّ هالك و دركا لما فات فباللَّه عزّ و جلّ فثقوا و ايّاه فارجوا فانّ المصاب من حرم الثواب هذا آخر وطى في الدّنيا. .

امام صادق عليه السّلام فرمود:

«وقتى رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله رحلت كرد، جبرئيل عليه السّلام در حالى كه روى بدن شريف پيامبر پارچه ‏اى بود نازل شد و در خانه كسى جز على و فاطمه و حسن و حسين عليه السّلام نبود، جبرئيل به ايشان سلام كرد و گفت:

السّلام عليكم يا اهل بيت النّبوّة؛ سلام بر شما اى خاندان رسالت.

و اين آيه شريفه را تلاوت كرد:
كُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِ وَ إِنَّما تُوَفَّوْنَ أُجُورَكُمْ يَوْمَ‏الْقِيامَةِ ؛ خداوند هر مصيبتى به كسى وارد كند در برابر آن تسليت و دلدارى به مصيبت زده مى‏ دهد،

(يعنى اگر چه مصيبت فراغ پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله براى شما از اعظم مصيبت‏ها است ولى خدا به شما آن چنان صبر و تحمل عطا مى‏ كند كه بتوانيد اين مصيبت عظمى را تحمل كنيد) و هر چه از دست انسان برود خداوند تدارك و جبران مى ‏نمايد.

پس فقط به خداوند عزّ و جلّ اعتماد كيند و به او اميدوار باشيد، زيرا مصيبت ديده حقيقى كسى است كه بر اثر جزع و فزع و بى‏تابى از ثواب و پاداش مصيبت محروم گردد.

منبع :  آرام بخش دل داغديدگان ( ترجمه مسكن الفؤاد)،نوشته شهید ثانی ،  ص 278

امام صادق عليه السّلام مى‏ فرمود:

جبرئيل نزد رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم آمد و او را [ميان زندگى مرفّه

و تنگ‏] مخيّر ساخت و به او اشاره كرد كه تواضع در پيش گيرد، و جبرئيل براى

پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم خيرخواه بود. پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم

براى تواضع نزد خدا همچون بنده ‏اى طعام مى ‏خورد و همچون بنده مى ‏نشست.

جبرئيل به هنگام رحلت پيامبر صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم كليدهاى همه گنج هاى

جهان را نزد ايشان آورد و گفت: اينها كليدهاى گنج هاى جهان است كه پروردگار

برايت فرستاده است تا هر آنچه زمين بر خود حمل‏ مى ‏كند از آن تو باشد بى‏ آنكه

چيزى از مقامت بكاهد.

پيامبر اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود:يار مهربان فرازمند ما را بس.

منبع : بهشت كافى / ترجمه روضه كافى،نوشته محمد بن یعقوب کلینی ،  ص 172