ميزبانى را تصور كنيد كه افرادى را دعوت كرده است؛ مهمانان راه خانه را نمى‏ دانند و در مسير راه هم راه‏هاى فرعى و انحرافى وجود دارد و اغفالگران و حيوانات درنده و تاريكى شب هم خطرهاى ديگرى است كه عابران را تهديد مى‏ كند.

در اينجا بر ميزبان است كه شخص دلسوز و آگاهى را با داشتن چراغ و نقشه براى راهنمايى مهمانان بفرستد، زيرا در غير اين صورت اساس دعوت لغو خواهد بود.

خداوند تمام جهان را براى بهره ‏گيرى انسان آفريده و همه ما را براى سعادت ابدى و بندگى خودش دعوت فرموده است، با توجّه به اينكه ما راه را نمى ‏شناسيم و يا در انتخاب راه راست اشتباه مى‏ كنيم و در مسير حركت، به خط ها و وسوسه‏ هاى شيطانى و طاغوت ‏ها و تاريكى‏ هاى شرك و جهل و تفرقه وانحراف دچار مى‏ شويم، در اينجا اگر ميزبان ما كه خداى بزرگ است، رهبرى همچون پيامبر با چراغى همچون معجزه و نقشه ‏اى كامل همچون قرآن، براى هدايت ما نفرستد، دعوت‏ هايى كه خداوند از ما نموده لغو و بيهوده مى ‏شود، و هدف نهايى از ارسال پيامبران صورت نمى‏ گيرد، زيرا هدف از بعثت انبيا حركت انسان به سوى تكامل واقعى است و هر حركتى هم به مبدأ و مقصد و راه نياز دارد و هم به وسيله و رهبر و در همه اين نيازها نياز به رهبر ضرورى‏تر است، زيرا اگر رهبر نباشد هم راه را گم مى‏ كنيم و هم هدف را و هم وسيله‏ ها نابجا به كار مى‏ رود.

منبع : کتاب اصول عقاید ، نوشته محسن قرائتی ، ص 214