علىّ بن حسين بن على [عليه السّلام‏] مى  ‏فرمايد: آن شبى كه پدرم فردايش كشته شد نشسته بود و عمّه‏ ام زينب نزد من بود و از من پرستارى مى‏ كرد، پدرم با يارانش در خيمه [پدرم، از ما] فاصله گرفته بودند. برده ابو ذر [حوىّ‏] نزد ايشان بود و شمشيرش را آماده و [تيز] مى‏ كرد، [در اين هنگام‏] پدرم اين أشعار را مى ‏خواند: [كه معنايش چنين است‏]:

اى زمانه اف بر تو چه رفيقى هستى، چقدر صبح و شام رفيقان و طالبانت در راهت كشته شده‏ اند، روزگار قانع نمى‏ شود كسى را بجاى ديگرى بگيرد.

سرنوشت [انسان‏] بدست پروردگار بزرگوار است و هر زنده‏اى راه مرا خواهد رفت.

دو يا سه بار [اين ابيات‏] را تكرار كرد تا اينكه من فهميدم و متوجه شدم منظورش چيست، بغض گلويم را گرفت، ولى اشكم را نگه داشتم و ساكت شدم، امّا فهميدم بلا نازل شده است! امّا عمّه‏ ام نيز، آنچه را كه من شنيده بودم شنيد- ولى از آن رو كه زن بود و زنان رقّت قلب دارند و بى ‏تاب مى ‏شوند- نتوانست خودش را كنترل كند در حالى كه پيراهنش روى زمين كشيده مى‏ شد و رويش باز بود برخاست نزد [حسين عليه السّلام‏] رفت، گفت:

اى واى! اى كاش مرگ، زندگى را از من مى ‏گرفت، يك روز مادرم فاطمه مرد، بعد پدرم على، و بعد برادرم حسن، [تنها تو] مانده ‏اى اى جانشين و باقيمانده گذشتگان! حسين عليه السّلام نگاهى به [خواهر] كرد و فرمود: خواهرم! شيطان، شكيبايى و بردبارى ‏ات را نگيرد.

[عمه‏ ام زينب‏] گفت: پدر و مادرم بفدايت اى أبا عبد الله! آيا آماده شده‏ اى تا كشته شوى؟ جانم به فدايت.

[پدرم‏] اندوهش را فرو نشاند و اشك از چشمانش جارى شد [و اين مثل عربى را به زبان جارى ساخت‏] فرمود: كه اگر شتر مرغ شبى رها مى‏ شد به خواب مى ‏رفت! [يعنى اگر مرا رها مى‏ كردند و متعرضم نمى ‏شدند بجاى خود مى‏ ماندم و به اينجا نمى‏ آمدم.]

[عمه‏ ام‏] زينب گفت: واى بر من! بر خلاف ميل خود كشته مى‏ شوى! اينكه بر من جگرخراشتر و سختتر است! [آنگاه‏] به صورت خويش سيلى زد، و دستش را به طرف گريبانش برده آن را پاره كرد و بيهوش بر زمين افتاد! حسين [عليه السّلام‏] بر بالينش رفت و بر صورتش آب ريخت  و به [خواهرش‏] فرمود:

اى خواهرم! تقواى الهى را پيشه كن و بواسطه دلگرمى‏ هايى كه خداوند به صابرين داده خويشتن‏دارى نما، بدان كه اهل زمين مى‏ ميرند و اهل آسمان باقى نخواهند ماند، همه چيز نابود خواهد شد جز ذات خداوندى كه زمين را با قدرتش خلق كرد و مخلوقات را برانگيخته و به سوى خود بازمى‏ گرداند و او يكتا و واحد است، پدرم بهتر از من بود، مادرم بهتر از من بود و برادرم [هم‏] برتر از من بود. [همه اينها به شهادت رسيدند]، من و آنها و هر مسلمانى چون رسول خدا خواهند مرد.

[ابا عبد الله‏] با اين [جملات‏] و مانند آن [خواهر] را تسلّى داد و فرمود: اى خواهرم! تو را قسم مى‏ دهم و شما به قسم من وفادار باش. وقتى كه از دنيا رفتم براى من گريبانت را پاره نكن، به خاطر من صورتت را نخراش، و آه و وا ويلا نكن.

سپس [پدرم، عمه ‏ام زينب‏] را آورد و كنار من نشاند.

منبع: نخستين گزارش مستند از نهضت عاشورا ،ترجمه وقعة الطف، ص: 141