1- طلحة بن عمير مى‏گويد: على- عليه السّلام- مردم را قسم داد به اينكه هر كس از پيامبر اين كلام را شنيده «من كنت مولاه فعلى مولاه …» بيايد و شهادت بدهد.

دوازده نفر از انصار شهادت دادند اما انس بن مالك حاضر بود، ولى شهادت نداد.

على- عليه السّلام- فرمود: «اى انس! چه چيزى مانع شد كه شهادت ندهى؟چون تو نيز آن سخن را شنيده‏اى».

انس گفت: پير شده‏ام و يادم رفته است!!

حضرت فرمود: «خدايا! اگر دروغ مى‏گويد به مرض برص مبتلايش كن!».

طلحه مى‏گويد: به خدا او را ديدم كه به برص مبتلا شده بود

2-زيد بن ارقم مى‏گويد: على- عليه السّلام- در مسجد، مردم را قسم داد كه هر كس شنيد كه پيامبر فرمود: «من كنت مولاه فعلى مولاه …» برخيزد و شهادت دهد.

دوازده نفر از كسانى كه در جنگ بدر حاضر بودند، شش نفر از جانب راست و شش نفر از جانب چپ، برخاستند و شهادت دادند.

زيد مى‏گويد: من نيز از كسانى بودم كه اين قضيه را شنيده بودم ولى آن را كتمان كردم و خدا چشمم را كور كرد، بخاطر اينكه شهادت نداده بودم. لذا پشيمان شده و استغفار مى‏كرد

3- جماعتى مى‏گويند: على- عليه السّلام- را در منبر ديدم كه مى‏فرمود: من بنده خدا و برادر فرستاده او هستم. و از پيامبر رحمت ارث بردم و با بانوى زنان بهشت، ازدواج كردم. و من سيّد الوصيين. و وصى آخرين پيامبر خدا هستم. اين را كسى ادعا نمى‏كند مگر اينكه بلايى به او برسد.

مردى كه با قيافه‏اى عبوس نشسته بود، گفت: همه مى‏توانند اين را بگويند من بنده خدا و برادر فرستاده او هستم. از جايش برخاست كه حالش به هم خورد و خود را در مسجد مى‏كشيد. از نزديكان او پرسيدند آيا او قبل از اين، مبتلا به مرضى بوده است؟ آنها گفتند: خير

(جلوه‏هاى اعجاز معصومين عليهم السلام،غلام حسن محرم ، ص  169)