سزاوار رو زه دار آن است که ، چشم خود را بپوشاند از هر چه

نظر کردن بر آن حرام یا مکروه است یا دل او را از خدا غافل می سازد .

و محافظت نماید زبان خدو را از جمیع آفات و معاصی متعلقه به زبان

- که بسیاری از آن ها در این کتاب مذکور است -و گوش خود را نگاه دارد

از هر چه که شنیدن آن مکروه یا حرام است .شکم خود را باز دارد از

غذاهای حرام و شبهه ناک .همچنین سائر اعضا و جوارح خود را از

محرمات و مکروهات متعلقه به آن ها محافظت نماید .

سزاوار آن است که در هنگام افطار ، از حلال ، این قدر چیزی بخورد

که کل ّ بر معده او نباشد ؛ زیرا سرّ امر روزه داشتن آن است که قوه ی شَهَویّه

مقهور و ضعیف شود و تسلط شیطان لعین کمتر گردد ، تا نفس قدسی از

درجه بهیمیت ، ترقی نموده مشتبهه به ملائکه گردد و در آن آثار تجرد

و روحانیت حاصل شود .

و هر گاه کسی آن چه چاشت نخورده و دو مقابل آن را در شام بخورد

چگونه این مطلب دست می دهد ؟

به خصوص که عادت اکثر اهل این عصر است که الوان اطعمه را مهیا سازد

بلکه بسا باشد اطعمه ای که در ماه مبارک صرف می کنند ،

در ماه های دیگر صرف نمی نمایند .

شکی نیست که چون معده از غذای چاشت خالی باشد تا وقت شام ،

رغبت آن بیشتر و اشتهای آن افزون تر می گردد .پس چون در آن وقت به

رغبت تمام  ، الوان طعام را به قدر چاشت و شام بلکه زیادتر بخورد ،

لذت آن بیشتر، و قوت آن فزون تر می گردد، و قوه شهویه او به هیجان می آید

و آن چه مقصود از روزه داری یود نتیجه ی برعکس می بخشد …

(معراج السعاده ، ملا احمد نراقی ، ص 880)