وقتى لشكر عمر سعد صبحگاه سراغ حسين [عليه السّلام‏] آمدند،

حسين عليه السّلام دو دست خويش را بلند كرد و عرض نمود:

«خدايا! تو در هر سختى و اندوهى مورد اطمينان من و در هر گرفتارى

اميدم هستى، و در هر مسئله‏اى كه برايم رخ مى‏دهد اطمينان‏بخش و

مدد كارم مى‏باشى، چه غم ها كه بواسطه آن دلها به ضعف مى‏گراييد

و چاره‏اش به كاستى مى‏رفت، و در آن دوست [مرا] رها مى‏كرد و دشمن

از آن مسرور مى‏شد [ولى هنگامى كه آن را نزد تو مى‏آوردم و از آن به

درگاهت شكوه مى‏كردم و چاره‏اش را از غير تو نمى‏جستم  ، آن را

مى‏گشودى و مى‏زدودى، تو ولىّ هر نعمت و صاحب هر نيكى و غايت

هر خواسته‏اى.» ]

(نخستين گزارش مستند از نهضت عاشورا ، ترجمه وقعة الطف، ص: 148)