امام حسين هنوز به كربلا نرسيده، يك برخورد با عمروبن

قيس دارد. عمروبن قيس در راه به امام حسين مى‏رسد و

امام حسين او را دعوت مى‏كند، مى‏گويد: من فرزند زياد

دارم، نزد مردم اموالى دارم و خلاصه هر چه امام او را دعوت

مى‏كند، بهانه‏ ى زندگى و دنيايش را مى‏گيرد. من نمى‏ توانم

بيايم. اولين مطلب اين كه وقتى انسان مى‏گويد: نمى‏ توانم،

خيلى وقت‏ ها آدم فكر مى‏كند، كارى را نمى‏تواند بكند، اما

بعد مى‏بيند كه مى‏تواند.

به زن مى‏گويى: واجب الحج هستى، بايد به مكه بروى.

مى‏گويد: من چطور مى‏توانم اين بچه‏هاى كوچك را رها كنم؟

بعد همين خانم قهر مى‏كند و مى‏بينى دو ماه رفت و بچه هايش

را رها كرد. يا مثلًا فرض كنيد به بازارى مى‏گوييم: آقا به مكه برو!

مى‏گويد: آقا من گرفتارم .  فرض كنيد، چك و سفته و فلان،

حادثه‏اى برايش پيش مى‏آيد و مى‏بينى مدت‏ها در بازار مغازه‏اش

تعطيل است. يا وقتى به او مى‏گوييم: آقا حساب مالت را بكن.

از طبقه‏ى محروم اگر حقى در زندگى تو هست، آن را بده.

مى‏گويد: آقا نمى‏شود، حسابش مشكل است. سخت است،

فلان و بهمان است. اما اگر همين آقا چيزى را گم كند، تمام

زندگى و حساب و كتابش را زير و رو مى‏كند. به خود ما اگر

بگويند: بدو!  مى‏گوييم: من 2 كيلومتر بيش‏تر نمى‏توانم بدوم.

اما اگر يك گرگ ما را دنبال كند، 40 كيلومترمى دويم.

ما اول خيال مى‏كنيم نمى‏ شود، خيال مى‏كردند با رژيم يزيد

نمى‏شود مبارزه كرد. امام حسين ثابت كرد كه حتى بچه‏ ى

شش ماهه هم مى‏تواند با رژيم در بيفتد. خيال مى‏كردند اگر

انسان شهيد بدهد، تضعيف مى‏شود. ماجراى امام حسين

ثابت كرد، زينب كبرى شهيد داد ولى روحيه‏ اش تضعيف نشد.

خيال مى‏كنند تحقير مى‏تواند سرنوشت انسان را عوض كند،

بچه‏ هاى كوچك امام حسين را، يكى دو تايى كه مانده بودند،

به جلسه‏ ى يزيد بردند. يزيد به پسرامام حسين گفت:

تو زرنگ ترى يا پسر من؟

پسر امام حسين گفت: يك شمشير بده تا به تو بگويم. وقتى

چنين چيزى را مى‏پرسد، بچه‏ى داغ ديده مى‏گويد: احوالت

چطور است؟

جواب مى‏دهد: خدا را شكر، الحمدلله.

مى‏گويد: ديدى مابه عزت رسيديم.

جواب مى‏دهد: نخير، عزيز ما هستيم، صبر كن ظهر بشود تا

ببينى در اذان بعد از اشهد ان لا اله الا الله چه مى‏گويند.

مى‏گويند «اشهد ان محمداً رسول الله» ظهر معلوم مى‏شود،

چه كسى عزيز است. يعنى كربلا ماجرايى است كه ثابت كرد

عزيز كيست؟

به امام سجاد گفتند: تو عزيزى يا ذليل؟

گفت: صبر كن ظهر بشود تا به تو بگوييم عزيز كيست. كربلا ثابت

كرد كودك مى‏تواند مبارزه كند، مى‏شود زن شهيد بدهد و خودش

را نبازد. مى‏شود بچه را كتك بزنند و از پا در نيايد.

(برنامه درسهايى از قرآن، سال 60 )