فرمود: «و اذكر ربّك فى نفسك تضرّعا و خيفة»؛ ياد خدا با تضرع،

پشتوانه‌ى همه‌ى خيرات و همه‌ى بركاتى است كه انسان ميتواند

اين مهلت زندگى به دست بياورد. اين ياد خدا نبايد اختصاص داشته

باشد به دورانهاى شدت و محنت و زحمت و فشار؛ نه، در دوران

راحت، در دورانى كه انسان دغدغه و نگرانى مادى هم ندارد،

اين ياد خدا را بايد در دل نگه دارد. وقتى سختى‌هائى به ما افراد بشر

روى مى‌آورد، به ياد خدا مى‌افتيم. فرمود:

«فاذا ركبوا فى الفلك دعوا الله مخلصين له الدّين فلمّا نجّاهم

الى البرّ اذا هم يشركون»؛

در حين بلا، انسان به خدا متوجه ميشود؛ وقتى بلا برطرف شد،

انسان يادش ميرود. در جاهاى مختلف قرآن، مكرر در مكرر - شايد

ده بار يا بيشتر، كه من نشمردم - اين گلايه را خداى متعال از انسانها

ميكند كه وقتى دچار شدت ميشويد، توجه پيدا ميكنيد؛ وقتى شدت برطرف

شد، غفلت پيدا ميكنيد. خب، اين راهِ شما را مسدود ميكند، حركت شما را

متوقف ميكند. در سوره‌ى مباركه‌ى يونس دو مرتبه اين موضوع تكرار

شده است؛ يك بار لحن عجيبى است، لحن گلايه‌ى تند الهى از ماها است؛

فرمود: «و اذا مسّ الانسان الضّرّ دعانا لجنبه او قاعدا او قائما»؛

وقتى دچار سختى است، متوجه به ما ميشود؛ دعا ميكند، تضرع ميكند،

توجه ميكند، در حال خواب، در حال راه رفتن، در حال نشستن؛

«فلمّا كشفنا عنه ضرّه مرّ كأن لم يدعنا الى ضرّ مسّه»؛

وقتى مشكل برطرف شد، جورى حركت ميكند كه كأنه از ما چيزى نخواسته

و ما به او چيزى عنايت نكرديم؛ غفلت محض! بعد ميفرمايد:

«كذلك زيّن للمسرفين ما كانوا يعملون»؛ يك لحن تند و توبيخ.

بخشی از بیانات مقام معظم رهبری در دوازدهم ماه مبارك رمضان‌۱۴۳۴

http://farsi.khamenei.ir/speech-content?id=23175