مردم بر زنان حسين [عليه السّلام‏] و اموال و اجناسش روى آوردند، ورس   و لباسهاى فاخر   و شتر [هايشان‏] را به غارت بردند، بر سر پيراهن زنان كشمكش مى‏ شد تا اينكه زنان مغلوب مى‏ شدند و پيراهنشان برده مى‏ شد [!]

مردان به سنان بن أنس گفتند: آيا حسين بن على، پسر فاطمه دختر رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلم را كشته‏ اى؟

بزرگترين [مرد] عرب در شرافت و بزرگى را به قتل رسانده‏ اى؟! [حسين‏] نزد آنان آمد تا دستشان را از پادشاهيشان قطع كند، پس [تو اى سنان، اى كسى كه چنين فردى را كشتى‏] نزد فرماندهانت برو و پاداش خود را از آنان بخواه! كه اگر خزانه‏ هاى اموالشان را بپاس كشتن حسين به تو بدهند كم است!

[سنان‏] كه قدرى ديوانه و مجنون بود بر اسب سوار شد و نزديك در خيمه عمر بن سعد ايستاد و با صداى بلند فرياد بر آورد: جوال مرا از سيم و زر پر كن كه من آن پادشاه دربان دار را كشته‏ ام، كسى را كشته‏ ام كه اگر نسبش ياد شود بهترين مردم از لحاظ پدر و مادر است!

عمر بن سعد گفت: او را نزدم بياوريد، وقتى [سنان به خيمه عمر بن سعد] وارد شد عمر چوبدستى خود را به سويش پرت كرد و

گفت: آى مجنون! شهادت مى‏دهم كه تو مجنونى و هرگز سالم نشده‏ اى، [با كدام جرأت‏] چنين سخنى مى‏ گويى؟ و الله اگر ابن زياد اين را مى‏ شنيد گردنت را قطع مى‏ كرد!

[در اين هنگام‏] شمر بن ذى الجوشن با مردان جنگى همراهش به [اموال حسين عليه السّلام‏] حمله بردند و به علىّ بن حسين كوچكتر [امام زين العابدين عليه السّلام‏] رسيدند، [آن حضرت‏] مريض بود و روى فرشش دراز كشيده بود و رجّاله‏ ها در كنارش مى‏ آمدند و مى‏ گفتند: آيا او را نمى‏ كشيم؟! حميد بن مسلم مى‏ گويد:

گفتم: سبحان اللّه! آيا بچه‏ ها را بكشيم؟!اين بچه است! تا اينكه عمر بن سعد آمد،

گفت: آى، احدى متعرض اين نوجوان مريض نشود، و كسى داخل چادر [خيمه‏] اين زن ها نگردد، و كسى كه از اجناسشان چيزى برداشته به آنان برگرداند، ولى كسى چيزى را بر نگرداند.  عمر بن سعد، عقبة بن سمعان [غلام امام را] دستگير كرد و به او گفت: تو كيستى؟! [عقبه‏] گفت: من بنده زرخريد هستم، لذا وى را آزاد كرد، غير از [عقبة] أحدى از [اصحاب حسين عليه السّلام‏] نجات نيافت.

(نخستين گزارش مستند از نهضت عاشورا ،ابومخنف کوفی، ترجمه وقعة الطف، ص: 191)