يكى از شاگردان علامه طباطبايى(ره) از نداشتن خشوع در

نماز و عدم حضور قلب رنج مى ‏برد ؛

به خدمت علامه(ره) رسيد و راهكاري خواست.

ايشان نخست از پاسخ خودداري كردند، پس از چندبار

اصرار به شاگرد خود رو كردند و فرمودند:

«شما نمي‏تواني!»

شاگرد گفت: آقا شما بفرماييد حداقل اگر كسي پرسيد

به او بگويم.

علامه(ره) فرمودند:

«فكر در نماز دنباله افكار شبانه‏ روز است. كسي كه صبح

تا ظهر به ياد خدا نبوده نمي‏تواند هنگام نماز ياد خدا را

استمرار دهد.»