۳۲ سال پیش در اول خردادماه ۱۳۶۲ محمد بروجردی،

فرمانده قرارگاه حمزه سیدالشهدا به خون خود غلطید.

آنچه در ادامه می خوانیم، خاطره ای است از دوران

حیات مادی اش:

در دفتر فرماندهی سر و صدا به حدی رسید که فرمانده

سپاه منطقه هفت از اتاقش بیرون آمد و جویای قضیه شد.

مسئول دفتر گفت:” این سرباز تازه از مرخصی برگشته

ولی دوباره تقاضای مرخصی داره".

فرمانده گفت:” خب! پسر جان تو تازه از مرخصی آمدی

نمیشه دوباره بری".

یک دفعه سرباز جلو آمد و سیلی محکمی نثار شهید

بروجردی کرد. در کمال تعجب دیدم شهید بروجردی

خندید و آن طرف صورتش را برد جلو و گفت:” دست

سنگینی داری پسر! یکی هم این طرف بزن تا میزان بشه".

بعد هم او را برد داخل اتاق. صورتش را بوسید و گفت:

“ببخشید، نمی دانستم این قدر ضروری است.می گم

سه روز برات مرخصی بنویسند".

سرباز خشکش زده بود و وقتی مسئول دفتر خواست

مرخصیش را با کارگزینی هماهنگ کند گوشی را از

دستش گرفت و گفت:"برای کی می خوای مرخصی

بنویسی؟برای من؟نمی خواد. من لیاقتش را ندارم".

بعد هم با گریه بیرون رفت.بعدها شنیدم آن سرباز

راننده و محافظ شهید بروجردی شده؛یازده ماه بعد

هم به شهادت رسید.آخرش هم به مرخصی نرفت.

منبع : سایت شهید آوینی