تبليغ دين يعنى فراخواندن مردم به سوى خدا و ارزشهاى الهى، كه مهمترين ركن رسالتهاى الهى است و تبليغات بعد مهمّ و اساسى در مكتب است، از اين منظر شايد بتوان واقعه عاشورا را بارزترين نمونه تبليغ مكتبى به شمار آورد و پس از وقوع عاشورا امام سجاد و زينب كبرى (س) اين نقش تبليغى را عهده‏ دار شدند و اين وظيفه را به طرق مختلف به انجام رساندند.

1- ابتدا با گريه بر امام حسين (ع) نام و ياد او را زنده نگاه داشته و با آشكار كردن بعد تراژديك و فاجعه آميز واقعه كربلا، باعث شدند اين حادثه در عمق وجود نسلهاى آينده جاودان مانده و نام حسين شعله‏ اى هميشه افروخته در دل مؤمنان باشد و انگيزه‏ هاى خير و فضيلت‏ طلبى را در آنها زنده نگاه داشته و روحيه جهاد و شهادت‏ طلبى را به آنان بياموزد، در همين راستاست كه امام سجّاد مدت سى و پنج سالى را كه بعد از واقعه كربلا در قيد حيات بود، همچنان به گريه و ماتم گذراند تا آنجا كه او را يكى از پنج فرد بكّاء (بسيار گريه‏ كننده) عالم دانسته‏ اند ، هر گاه خوراك يا آبى به نزد آن حضرت مى‏ آوردند، آنقدر مى‏گريست كه اشك چشمش به آن طعام مخلوط مى‏ شد و مى‏ فرمود: إِنَّما أَشْكُوا بَثِّي وَ حُزْنِي إِلَى اللَّهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ .
من چيزهايى مى‏ دانم كه شما نمى‏ دانيد.

2- از طريق ايراد خطبه و سخنراني هاى آتشين رسالت ايجاد حركتهاى انقلابى را به انجام رسانيدند و خط درخشان سياسى خود را كه به پيامبر اكرم (ص) و اهل بيت معصوم او عليهم السلام استناد دارد آشكار داشت و پرچم سرخى كه وجدانهاى آزاده را به قيام براى خدا و در راه يارى مظلومان فرا مى‏خواند بر دوش گرفتند.

امام سجاد (ع) در بارگاه يزيد با به كار گيرى اين شيوه زيبا و درخشان، تخت حكومت يزيد را به لرزه در آورد تا آنجا كه يزيد از جنايت خود اظهار برائت و بيزارى‏ نمود و عبيد اللَّه بن زياد، عامل خود در بصره را مسئول كشتن امام حسين (ع) معرفى كرد و او را لعنت نمود. 

3-امام از طريق آموختن دعا به عنوان بهترين شيوه ارتباط با پروردگار به بهترين وجه وجدانهاى بيدار را تربيت كرده و معارف دينى را تبليغ فرمود.

دعا ركن اصلى عبادت و پيوستگى و اتصال به معبود است، اگر چه هر دعا و راز و نيازى في نفسه مطلوب است، امّا مسلّما دعاهاى مأثور كه از طريق ائمه اطهار عليهم السلام به ما رسيده، سايه وحى و پرتو درخشان و تفسير و تأويل وحى الهى مى ‏باشند و گنجينه‏ هاى معارف ربّانى و دژهاى مستحكم حكمت هستند و در رأس اين ادعيه، دعاهاى صحيفه سجّاديه قرار دارد.

از آنجا كه در دوران امام زين العابدين (ع) فشارهاى سياسى بسيار شديدى بود و اجازه هيچ فعاليّت آشكارى را به آن حضرت نمى‏ دادند، امام از طريق اين دعاهاى آسمانى بينشهاى وحى و ارزشهاى رسالت را پراكنده فرمود و بوسيله همين نيايش ها به مبارزه منفى با دستگاه طاغوت پرداخت و با محتواى پر بار اين ادعيه روح تقوا و فضيلت و ايثار و جهاد را در ميان مؤمنان راستين پرورش داد، اين نيايش ها، روح ايمان را در سخت‏ ترين شرايط در مردم زنده نگاه مى‏ داشت، مفاهيم صحيفه سجاديه آنقدر با ارزش و والاست كه آن را اخت القرآن (خواهر قرآن) ناميده ‏اند.

همچنان كه نهج البلاغه امير مؤمنان، اخ القرآن (برادر قرآن) خوانده شده است.

درود خداوند بر اين روح پاكى كه در سراسر اين صحيفه موج مى‏ زند و درود خدا بر همه كسانى كه با بهره جستن از اين درياى عميق به درگاه حقّ تقرّب جسته و خواستار پيوند با روح ملكوتى امام سجّاد (ع) هستند.

قصص الأنبياء ( قصص قرآن - ترجمه قصص الأنبياء جزائرى)، ص: 770