در روایتی آمده است که حضرت علی علیه السلام سر قبر حضرت زهرا سلام الله علیها چنین سرودند:

نَفسِی عَلَی زَفَرَاتِهَا مَحبُوسَةٌ

یَا لَیتَهَا خَرَجَت مَعَ الزَّفََرَاتِ

لَا خَیرَ بَعدَکَ فِی الحَیَاةِ وَ إِنَّمَا

أَبکِی مَخَافَةَ أن تَطُولَ حَیَاتِی

(دیوان الامام علی علیه السلام، ص 123 )

یعنی : ای فاطمه من با ناله های من در درون من حبس شده ، ای کاش جانم با ناله ها بیرون می آمد. بعد از تو خیری در زندگانی نیست و گریه می کنم از ترس این که بعد از تو زیاد زنده بمانم . یعنی زندگانی بعد ازتو بر من سخت می گذرد.

برگرفته از کتاب بانوی کمال ، نوشته شیخ حبیب الله نظام الدینی