مردی پسرش را نزد مرد عالم واندیشمندی برد تا آن مرد ، راز زندگی را

به فرزندش یاد بدهد. آن مرد در باغی بسیار بزرگ و زیبا ، در ساختمانی

با معماری سنتی زندگی می کرد . وقتی مرد عالم ، آن پسر را دید

خواست تا او را محکی بزند و او را امتحان کند ؛ لذا به آن پسر گفت الان

به لحاظ شلوغی کار نمی توانیم درس را شروع کنم . تو برو در این باغ

قدم بزن ،تفریح کن و دو ساعت دیگر برگرد تا راز زندگی را به تو یاد بدهم .

اما قبل از این که پسرک به گردش بپردازد ، مرد دانشمند یک قاشق چای

خوری به دست او داد و دو قطره روغن در قاشق ریخت و گفت ضمن این

که از دیدنی های باغ استفاده می کنی ، مواظبت کن این دو قطره روغن

نریزد . پسرک از پله ها پایین آمد ؛ اما آرام آرام . در باغ شروع به گردش

کرد در بسیاری از نقاط باغ برای این که روغن ها نریزد ، نه نشست ، نه

خوابید ، نه توانست بازی کند ، نه توانست بدود و…

بالاخره دقایق آخر از دو ساعت زمان تعیین شد فرا رسید . آن پسرک

خسته نزد مرد عالم آمد .

استاد سئوال کرد پسرم ! قالی های رنگارنگ به نقش های ایرانی را در

ایوان و راهروها دیدی؟ هنر معماری را در سقف ها و دیوارهای ساختمان

دیدی؟ استخرا آب را با فواره هالی بلند تماشا کردی ؟ گل کاری ها و

سبزه کاری های باغبان هنرمند باغ را نگاه کردی؟ انواع درخت های میوه

را در باغ دیدی ؟ گیاهان زیبا و تزئینی را که به شکل های مختلف خراطی

شده بود را تماشا کردی؟

پسرک گغت : نه استاد ! آن چیزهایی که شما گفتید را من ندیدم .

استاد پرسید : مگر تو در باغ گردش نمی کردی؟

پسرک گفت : چرا استاد من این دو ساعت در باغ گردش می کردم ، ولی

من مراقب قطره های روغن توی قاشق بودم که نریزد .

نکته

وقتی از طرف ما پدر و مادر و معلمان روی برخی از چیزها تاکید و

وسواس خاصی داریم ، برای بچه ها نیز این نکته مهم جلوه می کند و

فرزندانمان از بسیاری از مواهب ، لذت ها و دیدنی ها محروم می شوند .

نمره بچه ها ازهمه چیز برای ما اهمیت بیشتری دارد ،و قتی ساکت

بودن آن ها ، مودب بودن  ها ، تمیز بودن آن ها یا درس خواندن آن ها

تنها هدف تربیت ما والدین و معلمان قرار می گیرد ، بسیاری از موارد

دیگر را از بچه ها حذف می کنیم . زندگی بجه ها یک خط و یک کانال

نیست که آن ها را مجبور به عبور از آن کنیم و مرتب تلقین کنیم که این

راه تنها راه زندگی و خوشبختی و سربلندی و آقایی است . راز زندگی

شاد و مفرح ، در یک زندگی همه جانبه است . زندگی بچه ها را باید

مثل یک دایره و یک چرخ فرض کنیم که بخشی از آن درس است ،

بخشی عبادت است ، بخشی تفریح آست ، بخشی کار است ، بخشی

همکاری است ، بخشی لذت بردن است و بخشی……..

وقتی چرخ زندگی عزیزانمان می چرخد که به صورت چرخ ، دایره و گرد

باشد . نگاه افراطی و وسواسی روی یکی دو چیز خاص که گاهی آن

چیز هم کاملا بی ارزش و بی قیمت است ، موجب محدودیت های

مختلف در بچه هایمان می شود .

بستن و محدود کردن کودکان فقط به کتاب و نمره و بیست گرایی و …..

یعنی محروم کردن آن ها از دیدنی ها ، شنیدنی ها و یاد گرفتنی های

مختلف

بگذاریم طبیعت معلم فرزندانمان باشد . آن ها باید بهارها ، تابستان ها

، پاییزها و زمستان های زندگی را تجربه کنند . آن ها باید گرمی و سردی

را بچشند ، آن ها باید خوب ببینند و خوب بشنوند و تجربه کند و از

شکست هایشان درس زندگی و راز زندگی را بیاموزند .

شایسته ست هر دیوار و حصار و کانالی که موجب محرومیت فرزندان ما

از دیدنی ها وشنیدنی ها و لذت های شرعی و قانونی می شود، هر چه

سریعتر فرو ریزد خراب شود .

( تربیت دلپذیر و دل تربیت پذیر ، محمد حسن رادمنش و افسر خلیلی ، ص 130)