آیت الله مطهری (ره) می فرمایند : یک وقتی یک داستان خارجی

در مجله ای خواندم ، نوشته بود ؛ دختری خیلی مذهبی بود ، یکی

از شاهزادگان عاشق و علاقه مند این دختر بود ، ولی مرد عیاش

و شهوترانی بود و می خواست او را در دام خویش بیندازد ، و این

دختر روی آن عفت و نجابتی که داشت و این که پایبند اصول دیانت

بود هیچ تسلیم این آقا نمی شد . هر وسیله ای برانگیخت که او را

گول بزند ، نشد که نشد ، دیگر تقریبا مایوس شده بود ، گذشت .

یک روز دید کسی از طرف این دختر پیغام آورده که خلاصه او آمادگی

خود را برای این که با هم باشند و مدتی خوش باشند اعلام کرد ،

شاهزاده تعجب کرد ، رفت سراغ او ، دید بله آماده است در زمینه

این قضیه تحقیق کرد که آن دختر که این قدر به نجابت و عفت خودش

پایبند بود چگونه یک دفعه روی آورده به عیاشی و فسق و فجور ؟

معلوم شد قضیه از این قرار بوده که یک آقای کشیشی بعد از این که

احساس می کند که این دختر ، یک روح مذهبی دارد به خیال خودش

برای این که او را مذهبی تر کند ، روزی از این دختر وقت می گیرد و

می آید سراغ او ، می گوید : من برای تو هدیه ای آورد ه ام ؛ ظرفی

بوده و روی آن حوله ای قرار داشته است ، هدیه را جلوی او می گذارد

و حوله را برمی دارد تا آن را نشان بدهد ، یک وقت آن دختر می بیند یک

کله ی مرده از قبرستان آورده تا چشمش می افتد تکان می خورد ،

می گوید این چیست ؟

کشیش می گوید این را آورده ام تا شما درباره اش فکر و مطالعه کنید ،

ببینید دنیا چقدر بی وفاست .

با این صحنه آن چنان نفرتی در دل این دختر به وجود می آید که نه تنها اثر

موعظه بخشی نبخشید ، بلکه آن وقت فکر کرد ، گفت : من به عکسش

عمل می کنم ، دنیایی که عاقبتش این است این چهار روز عمر را چرا به

این اوضاع بگذرانم لذا به سوی عیاشی کشیده شد .

این هم یک جور موعظه و نصیحت کردن است و باور کنید که در میان وعاظ

و نصایحی که افراد می کنند امر به معروف ها و نهی از منکرهایی که صورت

می گیرد ، بسیاری از خود همین ها منکر است .

بعد خود مرحوم استاد مطهری می فرمایند : من خودم داستانی دارم .

( آداب الطلاب ، شاکر برخوردار فرید ، ص 276 )

بیایید در امر به معروف و نهی از منکر کردن بیشتر دقت کنیم