یکی از داستانها و قصص عبرت آموز قرآن كريم،داستان

بلعم باعورا، و سرنوشت و خفت بار اوست. او كه به

ظاهر عمري را در سير و سلوك و عبادت، طي كرده

و مستجاب الدعوه شده بود، در عين حال نتوانست به

سلامتي، مقصد را درك كند و عاقبت بخير گردد.

آري، نرمش و سازش با فرعون، و غفلت از مسئوليتهاي

الهي، و خام خيالي در برابر دسيسه هاي شيطان و

نفس تربيت نشده، پايان غم انگيزي را براي او رقم زد،

و مغضوب خداوند گرديد.

حسين بن خالد از امام رضا عليه السلام روايت مي كند

كه آن حضرت فرمود: به بلعم باعورا، اسم اعظم خدا داده

شده بود، و او ادعا مي كرد و دعايش مستجاب مي شد.

با اين حال بلعم متمايل به فرعون شد و در خدمت او قرار

گرفت. زماني كه فرعون به تعقيب حضرت موسي و يارانش

پرداخت، به بلعم گفت:

دعا كن و از خدا بخواه كه موسي و يارانش را به چنگال ما

گرفتار سازد.

بلعم باعورا الاغ خود را سوار شد و در طلب حضرت موسي

و يارانش حركت كرد. اما الاغ او، از رفتن باز ايستاد و از

حركت امتناع ورزيد. بلعم شروع به كتك زدن حيوان كرد

تا او را وادار به حركت كند، به اذن خداوند حيوان به زبان

آمد و رو به بلعم كرد و گفت:

واي بر تو، براي چه مي زني؟!

آيا مي خواهي با تو بيايم تا براي نابودي پيامبر خدا،

حضرت موسي عليه السلام و پيروانش نفرين كني؟!

بلعم (بدون اين كه به خود آيد و از اشتباه خود برگردد)

آنقدر حيوان را كتك زد كه منجر به مرگ او گرديد، و بر

اثر اين جنايت اسم اعظم از او گرفته شد و دچار خشم

و غضب الهي گرديد و همين است سخن خدا كه درباره

او مي گويد:

«و اتل عليهم نبأ الذي آتيناه آياتنا فانسلخ منها فاتبعه

الشيطان فكان من الغاوين * و لو شئنا و لرفعناه بها و

لكنه اخلد و الي الارض و اتبع هواه فمثله كمثل الكلب

ان تحمل عليه يلهث او تتركه يلهث ذلك مثل القوم

الذين كذبوا بآياتنا فاقصص القصص لعلهم يتفكرون

( سوره اعراف ، آیه175 ، 176)

«و بر آنها بخوان سرگذشت آن كسي را كه آيات خود

را به او داديم ولي سرانجام خود را از آن تهي ساخت

و شيطان در پي او افتاد و از گمراهان شد. و اگر

مي خواستيم او را با اين آيات بالا مي برديم لكن او به

پستي گراييد و از هواي نفس خود پيروي كرد. مثل او

همچون سگ هار است كه اگر به او حمله كني دهانش

را باز و زبانش را بيرون مي آورد. و اگر او را به حال خود

واگذاري باز همين كار را مي كند. اين مثل گروهي است

كه آيات ما را تكذيب كردند. اين داستانها را بازگو كن

شايد بينديشند.»

( تفسير علي بن ابراهيم قمي، 248:1.)