توی اسانسور ایستاده بودیم . پیرمردی که به سختی راه می رفت جلو اومد و وارد آسانسور شد . دستش رو به دستگیره آسانسور گرفت و با حال زیبایی گفت :

خدایا ! شکر

خدایا ! داده ها و نداده ها و گرفته هات را شکر

خدایا ! داده هات نعمت ، نداده هات حکمت و گرفته هات آزمایشه

آسانسور ایستاد و پیرمرد پیاده شد ولی چندین روزه حرفش از یاد من نمی ره .

قبلاً هم این جملات را شنیده بودم ولی از زبان این پیرمرد که شنیدم خیلی من رو به فکر انداخت.

اگه ما حقیقتاً به این جملات اعتقاد داشتیم چقدر از مشکلات ما کم می شد .

چقدر راحت تر با حوادث خوشایند و نا خوشایند زندگی کنار می اومدیم ؟

چقدر به داشته هامون توجه می کنیم و اون ها را نعمتی از سوی پروردگارمون می دونیم ؟

چقدر به حکمت نداشته هامون فکر می کنیم ، البته در مورد نداشته ها زیاد فکر می کنیم ولی به این که چه حکمتی داره توجه نداریم ؟

چقدر به چیزهایی که ازما گرفته شده توجه داریم و باور می کنیم که این ها آزمایش الهیه؟

خدایا خودت کمکمون کن که بتونیم شکرت را به جا بیاریم.

الهی شکرت