دیوان امام خمینی (ره) را ورق می زدم که به این شعر رسیدم ،

واقعاً تأمل برانگیز است ،

فکر می کنم خیلی از افراد از جمله خود من گرفتار خودستایی هستیم .

این شعر را نوشتم تا هم خودم به خوبی آن را بفهمم

و هم برای دیگران تلنگری باشد.

بس کن این یاوه سرایی، بس کن

تا به کی خویش ستایی؟ بس کن

مخلصان لب به سخن وا نکنند

برکن این ثوب ریایی ، بس کن

تو خطا کاری و حق آگاه است

حیله گر ! زهد نمایی بس کن

حق غنی است ، برو پیش غنی

نزد مخلوق گدایی ، بس کن

هر پرستش که تو کردی شرک است

بی خدا! چند خدایی بس کن

شرک در جان تو منزل دارد

دعوی شرک زدایی ، بس کن

توی شیطان زده و عشق خدا ؟

نبری راه به جایی ، بس کن

سیئات تو ، به است از حسنات

جان من ! شرک زدایی بس کن

خیل شیطان نبود اهل الله

ای قلم ! رازگشایی بس کن

(شرح و تفسیر و موضوع بندی دیوان امام (ره) ، قادر فاضلی ، ص276)