مردى نزد امام حسن عليه السّلام رسيده و گفت: اى زاده رسول

خدا،گردن هايمان را خوار و ذليل ساختى، و آنچنان ما شيعيان را

به بردگىانداختى كه هيچ كسى برايت باقى نماند!!.

حضرت فرمود:براى چه؟!

گفت: به اينكه حكومت را تسليم اين طاغيه نمودى!.

حضرت فرمود: به خدا اين حكومت به او واگذار نكردم جز براى اينكه

يارو ياورى براى خود نيافتم، و گر نه با او شبانه روز جنگ مى‏كردم

تاخود خداوند ميان من و او حكم و داورى فرمايد، ولى أهل كوفه

را شناخته و آزمودم، و هيچ خيرى نديدم، اينان عارى از هر وفا و

عهدى در سخن و كردار و دمدمى مزاجند، اينان معتقدند كه

قلبو دلشان با ماست ولى شمشيرهاشان عليه ما كشيده

شده است.

راوى گفت: همين طور با من سرگرم صحبت بود كه ناگاه خون بالا

آورد، ظرفى طلبيد و از معده‏اش آنقدر خون آمد كه آن ظرف لبريز شد.

عرض كردم: اى زاده رسول خدا اين چه حالى است كه شما را رنجور

مى‏بينم؟! فرمود: اين طاغيه كسى را مأمور نموده كه به من سمّ دهد

و آن بر جگر من أثر گذاشته و همان طور كه مى‏بينى تكّه تكّه از دلم

خارج مى‏شود.

عرض كردم: آيا قصد درمان آن را نداريد؟! فرمود: دو مرتبه اين سمّ را

به من خورانده و آن را درمان كرده‏ام ولى اين بار هيچ دوايى برايش

نيافتم.
و به من خبر رسيده كه معاويه نامه‏اى به پادشاه روم ارسال نموده و

درخواست سمّ كشنده مايعى نموده، و او در جواب نامه گفته در دين

ما جايز نيست كه كمر به قتل كسى ببنديم كه قصد جان ما را نكرده.

و معاويه در نامه بعدى به او نگاشته كه: اين فرد فرزند مردى است

كه در ارض تهامه شورش نموده و قصد مطالبه حكومت پدرش را دارد،

و من مى‏خواهم كسى را مأمور كنم تا اين زهر را به او بنوشاند تا

تمام عباد را راحت و آسوده و همه جا را آرام كنم.

و همراه اين نامه هداياى بسيارى روانه ساخت تا اينكه پادشاه روم

نيز اين سمّ كه مرا با آن مسموم نمود را برايش ارسال نمود البتّه با

شرط و شروط.

و نقل است كه معاويه اين سمّ را به همسر آن حضرت جعده دختر

اشعث داده و به او گفته: «اين را به او بخوران و وقتى او مرد تو را

به زوجيت پسرم يزيد درخواهم آورد»، پس چون سمّ را به آن حضرت

خوراند و او به شهادت رسيد آن زن ملعونه نزد معاويه شتافته و گفت:

مرا به همسرى يزيد درآور. معاويه گفت: برو دور شو! زنى كه شايسته

همسرى حسن بن علىّ نباشد در خور پسرم يزيد نيز نخواهد بود!!ا

(حتجاج-ترجمه جعفرى، ج‏2، ص: 72)