چند سال متوالی بود که باران نباریده بود ، خشکسالی زندگی

مردم را به جدی تهدید می کرد ، ذخیره های دولت و مردم رو به

اتمام بود ، مردم تصمیم گرفتند به بیابان بروند و برای آمدن باران

دعا کنند ، همه جمع شده بودند . زمزمه دعای باران فضا را عطر

آگین کرد. مردم به تضرع و زاری از خداوند تبارک تقاضای باران

می کردند . در بین حضار دخترکی زیبا با چتری صورتی در صف اول

نشسته بود ، نگاهی امیدوار به آسمان دوخته بود و با دیگران دعا

را تکرار می کرد .

در حین دعا روحانی جلسه که مسئولیت قرائت دعا را به عهده داشت

متوجه این دخترک شد ، آن چیز که نظر او را جلب کرده بود ، این بود

که این همه زن و مرد برای طلب باران آمده بودند اما در میان این جمعیت

فقط یک دختر کوچک هفت ساله است که چتر خود را به همراه آورده

است ، چتری صورتی و کوچک ، در دستی کوچک اما پر از امید و انتظار .

شاید تنها کسی که به دعا و نیایش خود اعتقاد داشت ، او بود و تنها

کسی که خواستن را می دانست او بود و شاید تنها کسی که با دلی

مطمئن به درگاه خداوند آمده بود . دخترک هفت ساله با چتری صورتی

بود . شاید دیگران فقط جهت همراهی با جماعت آمده بود . یا بر حسب

عادت آمده بودند . شاید دیگران فقط ذکر زبانی را می دانستند ولی آن

کودک با اعتقاد قلبی آمده بود .

نکته

در دل کوچک فرزندانمان ، مهر و لطف و عنایت خداوند به ودیعه گذاشته

شده است . روشنایی دل آن ها ، ناشی از اتصال به یک منبع پر قدرت

الهی است . آن ها با امید کامل و استعانت تمام می طلبند . جهت ،

گزینش و انتخاب آنان ، سبیل الله است . آنها خدا جوی و و خدا پوی

هستند .

موثرترین و پر توان ترین و پر برد ترین جریان خدا جویی و خدا دوستی

در کودکان وجود دارد . آن چه موجب می شود سال به سال و با بزرگتر

شدن بچه ها ،آن جریان کمرنگ تر شود نوع تربیت ما بزرگتر هاست .

امید دردل بچه ها جزمی است ؛ یعنی این که اعتقاد کامل به براورده

شدن حاجت خود را دارند . بچه ها در خواسته هایشان بسیار مصر هستند

و پافشاری دارند ، تا به نیاز و خواسته خود دست پیدا کنند . گویا آن ها

می خواهند به ما بزرگترها بیاموزند که اگردعایی دارید ، اگر طلبی دارید ،

اگر خواسته ای دارید باید پافشاری کنید، باید به امید کامل و اطمینان به

برآورد شدن حاجت اقدام کنید . باید دعایتان را از حالت ذکر زبانی به امید

قلبی متصل کنید .

اگر منتظر باران هستید ، بباید به هنگام درخواست و طلب باران چترهایتان

را به همراه بیاورید .

بگذاریم طبیعت ، معلم فرزندانمان باشد و آن ها باید بهارها ، تابستان ها ،

پاییزها و زمستان ها ی زندگی را تجربه کنند . آنان باید گرمی و سردی را

بچشند ، آن ها باید خوب بشنوند و تجربه کنند و از شکست هایشان درس

زندگی و راز زندگی را بیاموزند .

شایسته است ،هر دیوار و حصار و کانالی که موجب محرومیت فرزندان ما

از دیدنی ها و شنیدنی ها و لذت های شرعی و قانونی می شود ، هر چه

سریع تر فرو ریزد و خراب شود

(تربیت دلپذیر ، دل تربیت پذیر ، محمد حسن رادمنش و افسر خلیلی ، ص 133)