فرض کن حضرت مهدی(عج) به تو ظاهر گردد

ظاهرت هست چنانی که خجالت نکشی؟

باطنت هست پسندیده صاحب نظری؟

خانه ات لایق او هست که مهمان گردد؟

لقمه ات درخور او هست که نزدش ببری؟

پول بی شبهه و سالم ز همه داراییت

داری آنقدر که هدیه برایش بخری؟

حاضری گوشی همراه تو را چک بکند؟

باچنین شرط که در حافظه دستی نبری؟

واقفی در عمل خویش تو بیش از دگران؟

می توان گفت  تو را شیعه ی اثنی عشری

اللهم عجل لولیک الفرج

می روم منزل به منزل کو به کو

تا کنم دلدار خود را جستجو

من به هر ویرانه ای سر می زنم

کوخ ها را یک به یک در می زنم

دلبرم شاید درون خانه ایست

با یتیمی در دل ویرانه ایست

نام تو شد ذکر یارب یاربم

ذکر تو دائم نشیند بر لبم

من به دنبال نگار خویشتن

گشته ام آواره و دور از وطن

در نماز و در نیازم نام تو

مرغ دل پر می کشد بر بام تو

آن که مهرت را به دل دارد منم

هجر تو زد شعله ها بر خرمنم

طاق ابروی تو محراب من است

وادی تو وعده گاه ایمن است

اشک خود را همجو دریا می کنم

تا تو را در دیده پیدا می کنم

این همه اندوه و زاری بهر توست

این همه شب زنده داری بهر توست

چشم من بر راه وصلت دوخته

کوچه های انتظارم سوخته

قلب من در انتظارت خون شده

این دل دیوانه ام مجنون شده

بشنو از نی چون حکایت می کند

از غم مجنون شکایت می کند

جان زهرا فاش کن راز مگو

 در کجا باشد مزار او بگو

(رنجبر گل محمدی )

ای شمیم موی دلدار ، انتظار

یادگار فرقت یار ، انتظار

همدم دیرین هجران و فراق

مایه ی امید دیدار ، انتظار

دستگیر روزهای بی کسی

شمع بیدار شب تار ، انتظار

بهر یکدم دیدن بی چون و چند

با حبیبم وعده بگذار ، انتظار

رحم کن بر دیده درمانده ام

از جمالش پرده بردار ، انتظار

کی به مقصد می رسیم ای همسفر

کی بود هنگام دیدار ، انتظار

او در آغوش تو خوش سر می کند

ما و یک دنیای غمبار ،انتظار

عمر من در تو خلاصه می شود

لحظه هایم از تو سرشار انتظار

(بهروز ساقی )

چه باشم و چه نباشم بهار در راه است

بهار هم نفس ذوالفقار در راه است

نگاه منتظران عاشقانه می خواند

که آفتاب شب انتظار در راه است

به جاده های کسالت ، به جاده های تهی

خبر دهید که آن تک سوار در راه است

کسی که با نفس آفتابی اش دارد

سر شکستن شب های تار ، در راه است

کدام جمعه؟ ندانستم ولی پیداست

که آن ودیعه پروردگار در راه است

دلم خوش است میان شکنجه پاییز

چه باشم وچه نباشم بهار در راه است

( محمود سنجری)

پروین اعتصامى ماجرای شداد بن عاد را ( که ظاهراً این داستان برای نمرود نیز آمده) چنین زیبا می گوید:

کشتی ای زاسیب موجى هولناک
رفت وقتى سوى غرقاب هلاک

تند بادی، کرد سیرش را تباه
روزگار اهل کشتى شد سیاه

بندها را تار و پود،از هم گسیخت
موج، از هرجا که راهى یافت ریخت

هر چه بود از مال و مردم، آب برد
زان گروه رفته، طفلى ماند خرد

بحر را گفتم :دگر طوفان مکن!
این بناى شوق را، ویران مکن

در میان مستمندان، فرق نیست
این غریق خرد، بهر غرق نیست

امر دادم باد را، کان شیرخوار
گیرد از دریا، گذارد در کنار

سنگ را گفتم :به زیرش نرم شو!
برف را گفتم: که آب گرم شو!

لاله را گفتم:که نزدیکش بروى!
ژاله را گفتم:که رخسارش بشوی!

خار را گفتم: که خلخالش مکن!
مار را گفتم: که طفلک را مزن!

گرگ را گفتم: تن خردش مدر!
دزد را گفتم: گلوبندش مبر!

ایمنى دیدند و ناایمن شدند
دوستى کردم، مرا دشمن شدند

تا که خود بشناختند از راه، چاه
چاه ها کندند مردم را به راه

قصه‏ ها گفتند بی‏ اصل و اساس
دزدها بگماشتند از بهر پاس

دیوها کردند دربان و وکیل
در چه محضر، محضر حى جلیل

وارهاندیم آن غریق بی‏نوا
تا رهید از مرگ، شد صید هوی

آخر، آن نور تجلى دود شد
آن یتیم بی‏ گنه، نمرود شد

کردمش با مهربانیها بزرگ
شد بزرگ و تیره دل تر شد ز گرگ

خواست تا لاف خداوندى زند
برج و باروى خدا را بشکند

پشه‏ اى را حکم فرمودم که خیز
خاکش اندر دیده‏ى خودبین بریز

من روز و شب ظهور تو را، آه می کشم

در آسمان عبور تو را، آه می کشم

می پرسمت ز روز و بیابان و کوه و دشت

من پاسخ ظهور تو را ، آه می کشم

پیداتری از آن که ببینم تو را به چشم

در محضرت ، حضور تو را، آه می کشم

می خوانمت به نام و نمی دانمت هنوز

من فرصت مرور تو را آه می کشم

گاهی غم فراق تو را گریه می کنم

گاهی وصال دور تو را ،آه می کشم

وقتی نمی رسم به خیال وصال تو

من هم دل صبور تو را ، آه می کشم

از این فصول پر ز حقارت دلم گرفت

من فصل پر غرور تورا ،آه می کشم

موعود عشق ! مهر جهان تاب آخرین

بر من بتاب ، نور تو را، آه می کشم

(رضا اسماعیلی)