السلام علیک یا فاطمة الزهرا

زنی شهید می شود ، زنی به نام فاطمه

مدینه زهر می شود ، برای کام فاطمه

دری شکسته می شود ، دو دست بسته می شود

یلی سکوت می کند ، به احترام فاطمه

***

بی تو با شمع علی تا به سحر می سوزد

شمع می میرد و او بار دگر می سوزد

یک نفر مثل درختان سپیدار باشد

در خیالش همه شب بین دو در می سوزد

***

تو هم با کوفه هم دستی مدینه

نمک خوردی ولی پستی مدینه

کسی بر بازوی زهرا نمی زد 

اگر دستم نمی بستی مدینه . . .

***

ای نور خدا سرشته با آب و گِلَت 

ای مهر علی راز هویدای دلت

این ذکر هزارساله ی مهدی توست  

ای یاس نبی « بِاَیِّ ذنب قتلت؟  . . .»

***

دل از غم فاطمه توان دارد ، نه

و ز تربتِ او كسي نشان دارد ، نه

آن تربتِ گمگشته به بَر ، زوّاري

جز مهدي صاحب الزمان دارد ، نه

  ***

در بين آن ديوار و در اي فدايي حيدر

دادي تو شش ماهه پسر بهر ياري حيدر

يا علي قبر پرستويت کجاست؟

آن گل صد برگ خوش بويت کجاست؟

عید امسال پر از بوی گل یاس شده است

و پر از خاطره ی گندم و دستاس شده است

همه ی دشت گواهند که با بوی بهار

عطر یک خانه ی آتش زده احساس شده است

چینش سفره ی امسال تفاوت دارد

سین هر سفره، سلامی ست که بر یاس شده است

روضه ی چادر خاکی همه جا پیچیده

سیب ها طعم خوش کوثر و اخلاص شده است

ابر، در هیأت یک مستمِع مداحی ست

بس که می گرید و دل نازک و حساس شده است

جان گل های جهان پیشکش یاسی که

زخمی سیلی باد و ستم داس شده است

می آیی!

در کویر خشک زندگی

لاله می رو یانی

می آیی !

تو ای تمامی من

و بر انتظارت خشکیده ام

قطره می بارانی ….

و من مدتها ست

به باور آمدنت نشسته ام

و تو لطیف تر از نسیم به نگاه شقایق ها…رهایی می پاشی

و ای آقای من…

بگو تا کی در تمنای وصالت به جاده امید دخیل ببندم

و به کلاغ ها آمدنت را بقبولانم

دیر زمانیست

که آمدنت حدیث کهنی است که همیشه تازه است

من در کشاکش باورها و دلشوره ها

به آمدنت منتظرم

(مریم د)

تو از فراز زمین از غبار می آیی

از انتهای شب انتظار می آیی

سوار ابر به سمت عروج می تازی

به دست بیرقی از ذوالفقار می آیی

تو از قبیله نوری ، تو از قبیله طور

تو با عشیره آیینه دار می آیی

تو از تبار غدیری و از نژاد فدک

چرا به ساحل دل سوگوار می آیی؟

پر است خلوتم از عطر ناب شب بو ها

فدای آمدنت ! …با بهار می آیی؟

(حامد حجتی )

زمان در تب نوروز و نگارم نرسیده است

جهان محو بهارست و بهارم نرسیده است

سراسر همه گل روید از این خاک ،ولیکن

به گلزار دلم زهره عذارم نرسیده ست

چه فرقی بکند کین شب عیدست و یا روز

الا ای دل من لیل و نهارم نرسیده ست

بپوشان رخ خود ای تو سروش مه رنگین

که آن یار مسیحا به کنارم نرسیده ست

تو ای باد بهاری نده جولان به گلستان

روا نیست که خوش نفخه سوارم نرسیده ست

به ظاهر لب خندان و به باطن دل گریان

سُرورم همه باطل چو که یارم نرسیده ست

غم در تب و تاب و سئوالم ز خود این است

که سرخوش ز چه باشم چو قرارم نرسیده ست

به مرهم ز نگاهش دل زارم نرسیده ست

خدایا مپسندم دم مرگی که قریبست

بگویم به تو حتی به مزارم نرسیده ست

بدان «منتظرا »مستی عشاق حرام است

در این لحظه که آن باده گسارم نرسیده ست.

(علیرضا قنادی )

اللهم عجل لولیک الفرج

این جمعه هم گذشت تو اما نیامدی

خورشید خانواده ی زهرا نیامدی

از جاده ی همیشه ی چشم انتظارها

ای آخرین مسافر دنیا نیامدی

****

سرخوش آن عیدی که آن بانی نور

از کنار کعبه بنماید ظهور

قلب ها را مهر هم عهدی زند

از حرم بانگ انا المهدی (عج) زند

****

عید است ولی بدون او غم داری

عاشق شده ایم و عشق را کم داریم

ای کاش که این عید، ظهورش برسد

این گونه هزار عید با هم داریم

****

لحظه ها در تپش تاب و تب آمدنش

آسمان چشم به راه قدمش هر روز است

ای خدا کاش شود سال نوام عید فرج

که نگاهم نگران، منتظر آن روز است

 روزها نو نشده کهنه تر از دیروز است

گر کند یوسف زهرا (س) نظری، نوروز است

****

یارب عید است عطا بر همه ده

بر ماتم و اندوه همه خاتمه ده

پایان غم همه، ظهور فرج است

تعجیل فرج به مهدی فاطمه (س) ده

****

دلم هوای تو کرده، هوای آمدنت

صدای پای تو آید، صدای آمدنت

بهار با تو بیاید به خانه ی دل ما

قدم به خانه ما نه، صفای آمدنت

اللهم عجل لولیک الفرج