آقا! نگاهت جای آهو هاست می دانم

دستان پاکت مثل من تنهاست می دانم

آقا ! دلت در هیچ ظرفی جا نمی گیرد

جای دل تو وسعت دریاست می دانم

برگشتنت در قلب های مرده ی مردم

همرنگ طوفانی ترین دریاست می دانم

آقا! اگر تو بر نمی گردی ، دلیل آن

در چشم های پر گناه ماست می دانم

جای سر انگشتان پر نورت در این ظلمت

مانند رد باد بر شنهاست می دانم

ای کاش برگردی که بعد از این همه دوری !

یکباره حس بودنت زیباست می دانم

کی باز می گردی ؟ برایم بودن با تو

زیباترین آرامش در یاست می دانم

تو باز می گردی اگر امروز نه ! فردا

از آتشی که در دلم برپاست می دانم

سپیده شمس

(کتاب یار غایب از نظر ، محمد حجتی )

دو چشمم ، مرمرین از بارش غم بود ، باور کن

و پشتم از غم هجران تو خم بود ، باور کن

میان بیت بیت شعر من ، بغضی نهان می شد

وجودم غرق در دریای ماتم بود ، باور کن

کجایی ! ای حضور مبهم زیبای فرداها

که تفسیر نگاهم واژه غم بود ، باور کن

میان موج های التماس و غربت و هجران

دو دستم عاشق دامان خاتم بود ، باور کن

بیا دیگر که سهراب وجودم زخمی زخمیست

که بی تو نوشدارو جرعه ای سم بود ، باور کن

هزاران جمعه بی تو تا خدا رفتم ولی افسوس !

که در راهم صفای همسفر کم بود ، باور کن

محبوبه عباسی

یوسف زهرا گل باغ بهشت

ای نگاه گرمی جان و سرشت

ای نگاه روشن ، امید من

ای شکوه روشنی ، خورشید من

آشنای لحظه های بی کسی

ای حضور واژه های اطلسی

با تو ام ، ای شوکت دیدار من

مرهمی بر این دل بیمار من

داغدار کربلا ، «عین الیقین »

ای امید شیعه و مستضعفین

منتظر ، ای قائم دین خدا

ذوالفقار راستین مرتضی !

چشم های خسته ام را خواب تو

بر کویر سینه ام ، سیلاب تو

آه ! ای هم صحبت دیرین من

ای طلوع پاکی ای شیرین من

می شود آیا به سویت پر کشید ؟

قطره ای از جا عشقت سر کشید؟

مریم رنجبر

از غم دوست در این میکده فریاد کشم

دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم

داد و بی داد که در محفل ما رندی نیست

که برش شکوه برم، داد ز بیداد کشم

شادیم داد ، غمم داد و جفا داد و وفا

باصفا منت آن را که به من داد کشم

عاشم ، عاشق روی تو ، نه چیز دگری

بار هجران و وصالت به دل شاد ،کشم

در غمت ای گل وحشی من ، ای خسرو من

جور مجنون ببرم ، تیشه فرهاد کشم

مُردم از زندگی بی تو که با من هستی

طرفه سرّی است که باید برِ استاد کشم

سال ها می گذرد ، حادثه ها می آید

انتظار فرج از نیمه خرداد کشم

امام خمینی (ره)

مصطفی سیرت، علی فر ، فاطمه عصمت ، حسن خو

هم حسین قدرت ، علی زهد و محمد علم مهرو

شاه جعفر فیض و کاظم حلم و هفتم قبله گیسو

هم تقی تقوا، نقی بخشایش و هم عسگری مو

مهدی قائم که در وی جمع ، اوصاف شهان است

پادشاه عسگری طلعت ، تقی حشمت ، نقی فر

بوالحسن فرمان  و موسی قدرت و تقدیر جعفر

علم باقر ، زهد سجاد و حسینی تاج و افسر

مجتبی حلم و رضیه عفت و صولت چو حیدر

 مصطفی اوصاف و مجلای خداوند جهان شد

امام خمینی (ره)

ما را رها کنید در این رنج بی حساب

با قلب پاره پاره و با سـینه ای کباب

عمری گذشت در غم هجران روی دوست

مرغم درون آتش و ماهـــی بــــــرون آب

حالی نشد نصیبم از این رنج و زندگی

پیری رسید غرق بطالت پس از شباب

از درس و بحث و مدرسه ام حاصلی نشد

کـــــی می توان رسید به دریا ازین ســـراب

هرچـــه فراگرفتم و هرچـــه ورق زدم

چیزی نبود غیر حجابی پس از حجاب

هان ای عزیز! فصل جوانی به هوش باش

در پیری از تو ، هیچ نیاید به غیر خـــواب

این جاهلان کــــه دعوی ارشاد مـــی کنند

در خرقه شان به غیر “منم” تحفه ای میاب

ما عیب ونقص خویش و کمال و جمال غیر

پنهان نمـــوده ایم چو پیــــــری پس خضاب

دم بر نیار و دفتر بیهوده پاره کن

تا کی کلام بیهده گفتار ناصواب؟

امام خمینی ( ره )