دو چشمم ، مرمرین از بارش غم بود ، باور کن

و پشتم از غم هجران تو خم بود ، باور کن

میان بیت بیت شعر من ، بغضی نهان می شد

وجودم غرق در دریای ماتم بود ، باور کن

کجایی ! ای حضور مبهم زیبای فرداها

که تفسیر نگاهم واژه غم بود ، باور کن

میان موج های التماس و غربت و هجران

دو دستم عاشق دامان خاتم بود ، باور کن

بیا دیگر که سهراب وجودم زخمی زخمیست

که بی تو نوشدارو جرعه ای سم بود ، باور کن

هزاران جمعه بی تو تا خدا رفتم ولی افسوس !

که در راهم صفای همسفر کم بود ، باور کن

محبوبه عباسی